Orlando. Dassios. Kyris. H Εsther κλείνει τα μάτια της. Mπορούμε να τα ανοίξουμε τώρα; Την Τρίτη το βράδυ, όλοι οι δρόμοι οδηγούσαν στην οδό Ηρακλείτου (&Σκουφά). Σε μια γκαλερί που δεν είχα ανακαλύψει, την είχα αφήσει σαν Σπίτι της Κύπρου. Και τώρα, ως Evripidis Gallery, θύμιζε πάρτι της μόδας και της φωτογραφίας, με ανθρώπους που αγαπούν την ελληνική μόδα ειδικά όταν ταξιδεύει, αφηγείται ιστορίες, από την καλή και την ανάποδη, μπερδεύει υλικά, τζιν με χρυσάφι, φλουριά με χιτώνες, ανατυπώνει εικόνες σε συνέχειες, λεπτομέρειες στον τοίχο, στο ύφασμα, κινείται με κρόσσια, τραγουδά μια έθνικ μελωδία που εξελίσσεται και δυναμώνει…

Φαντάζομαι να φοράω τα τζιν μπουφάν του Δημήτρη Ντάσσιου, με μανίκια ή χωρίς, τα γιλέκα με τα πληθωρικά στολίδια, ή τα τζιν τζάκετ που θυμίζουν τα ρούχα του βασιλιά, και να ερμηνεύω ρόλους. Να τραγουδάω, να χορεύω, να πετάω ό,τι κοσμήματα φοράω, να αρκούμαι σε ένα μαύρο φόρεμα (ή λευκό, μάλλον καλύτερα κόκκινο) και να αισθάνομαι περήφανη που είμαι Ελληνίδα. «Ιs this Rifat Ozbek? Νο. Δις ις Dimitris Dassios. Ας σιν μπάι δε φοτόγκραφερ Vangelis Kyris». Who’s afraid of Virginia Wolf? Who’s afraid of Dimitris Dassios?