Πηγαίνεις στο σχολείο σου. Ξαναγυρίζεις στις κερκίδες. Στο υπόστεγο. Χωρίς δασκάλους, ελέγχους, απειλές για «το γραφείο». Αντί για χυμό πορτοκάλι, βρίσκεις μπίρα. Και αντί για κουλούρι,…σούσι. Κατά τα άλλα, τίποτα δεν έχει αλλάξει. Οι παλιοί συμμαθητές εκεί. Γονείς πλέον, αιώνιοι εργένηδες, χαλαροί, σπασίκλες, δημοφιλείς, εκεί. Κανονικοί άνθρωποι, με ή χωρίς καρότσια και πιπίλες, λιγότερα μαλλιά, πιο στρογγυλή κοιλιά, θέλουν να θυμηθούν, να ξαναγίνουν ανέμελοι, ελεύθεροι και …ωραίοι, έστω και για λίγο. Λίγο μετά τις 9 το βράδυ, και σχεδόν μέχρι τα μεσάνυχτα του Σαββάτου, ο Tony Sfinos πρωταγωνίστησε σε ένα πάρτι, ένα reunion, μια interactive συναυλία για το Πανηγύρι Αποφοίτων της Σχολής Μωραϊτη που τα χωρούσε όλα.
#Θυμάμαι. Παντελόνια καμπάνες, ανοιχτό πουκάμισο για το δασύτριχο στήθος χωρίς την καδένα, υπερμεγέθη γυαλιά ηλίου, ελληνικά τραγούδια που ξυπνούν μόνο συναισθήματα, ποπ κομμάτια που δεν ξεχάστηκαν ποτέ, ρυθμό, αγκαλιές, γέλια… Ο Tony Sfinos, με την καλοκουρδισμένη ορχήστρα του, και τους ερμηνευτές στο ίδιο vibe με τον ίδιο, κρατάει ισορροπίες. Παίζει, αυτοσαρκάζεται, ερμηνεύει, υποδύεται, αλλάζει, τσαλακώνει την εικόνα του, δεν προσβάλει, επικοινωνεί, είναι ένας χαρισματικός entertainer. Δεν τον είχα ξαναδεί ποτέ μου αλλά μου είχαν μιλήσει με ενθουσιασμό για τις λάιβ εμφανίσεις του, όσοι τον ακολουθούν παντού. Τώρα έγινα και επίσημα groupie (έχω και ανάλογη γκαρνταρόμπα για κάθε εμφάνιση). Για την θετική ενέργεια, τη μεταδοτικότητα, την υγιή δόση τρέλας.
Τι θα #θυμάμαι; Το απίστευτο playlist. Μόνο χαρούμενα τραγούδια, όχι χαζοχαρούμενα, feelgood μουσική. Γρήγορες εναλλαγές, σαν ένα μουσικό ζάπινγκ, ένα κινηματογραφικό ρεπεράζ στις καλύτερες στιγμές της εφηβείας, της ενηλικίωσης, της σχολικής ζωής, των πάρτι που κάναμε στα σπίτια, των πανηγυριών του παρελθόντος, του σάουντρακ του πανεπιστημίου και μετά. #Θυμάμαι... Tις …διατάσεις. Το ρετρό μικρόφωνο. Την vintage αισθητική. Το «Ι Will Suvive» και το «I’m so Excited». And when the rain begins to fall. It’s raining men. She’s a maniac. Το βενζινάδικο που έγινε …μπεργκεράδικο. «Μου’φαγες όλα τα δαχτυλίδια…» «Τόσα καλοκαίρια.» «Μήλο μου Κόκκινο». Τον Tony Sfinos να πετάει από πάνω μας σαν flying dolphin… Tony Flying Dolphin. Και να επανέρχεται στη σκηνή. Για ένα τραγούδι που απέκτησε ηχώ από τη σκηνή μέχρι τις καντίνες, στο υπόστεγο του σχολείου, και μέχρι τις τουαλέτες με το γκράφιτι που κάποτε είχαν την φήμη του …φουαγιέ. #Θυμάσαι; Τώρα που το λες, κάτι θυμάμαι.