Δεν τον έχω δει στην τηλεόραση, ούτε σε περφόρμανς stand-up comedy. Αν ήξερα ότι για μία ώρα, δεν θα σταματούσα να γελάω, να βλέπω γνωστούς και αγνώστους όλων των ηλικιών να απαντούν αυθόρμητα σε κάθε ερώτηση και να γίνονται πρωταγωνιστές της παράστασης, θα τον είχα γνωρίσει νωρίτερα. Για να αποφύγω να με ρωτήσει και μένα, γι'αυτό και κάθε φορά που ζητούσε την βοήθεια του ...κοινού, με ερωτήσεις όπως αν έχουμε ταξιδέψει πρόσφατα, που έχουμε πάει, αν έχουμε μπει σε λεωφορείο, αν υπάρχουν παντρεμένοι μέσα στο θέατρο της Σχολής Μωραϊτη, για το Πανηγύρι των Αποφοίτων, ήμουνα σε εγρήγορση. Είχα χαμηλώσει στην θέση μου, άκουγα, γελούσα, έπαιρνα βαθιές ανάσες και παρατηρούσα τους γύρω μου. Η κόρη μου με την φίλη της, στην πρώτη σειρά, δεν έχασε λέξη αλλά δεν γέλασε. Είναι 11 χρονών. Στο τέλος μου είπε ότι της άρεσε. Μπροστά μου, ο συμμαθητής της, δεν σταμάτησε να σηκώνει το χέρι του και να ξεκαρδίζεται. Όπως και οι υπόλοιποι, μια βροχερή, καταθλιπτική Κυριακή του Μαϊου. Για τις ονομασίες των εργαλειών από τον πατέρα... «Μαραφέτι. Ματζαφλάρι. Καβλιτσέκι.» Αλλά και το ...απαυτό, το τζιτζιμπλίκι, το σιμπράγκαλο, το μπλιμπλίκι, το φσιτ σφιτ. Τις μονάδες μέτρησης της Ελληνίδας μάνας. «Μία πρέζα, ένα τσικ, ένα τσακ, όσο πάρει...» Και την κλασική απάντηση των νέων γονιών για την ηλικία του παιδιού τους: «Πόσο είναι το μωράκι;». «37 μηνών.» «Κάτσε να λύσω την εξίσωση μπας και καταλάβω». Εγώ κατάλαβα. Και θυμήθηκα. Και γέλασα. Και προβληματίστηκα. Για το πόσες φορές λέω «πρόσεχε» στις κόρες μου. Για τους κανόνες ασφαλείας του αεροπλάνου. Για τις κατσαρίδες που πετάνε. Για την έγκυο στο λεωφορείο. Για τον πλανόδιο που τριγυρίζει με το αγροτικό στο Ψυχικό και ψωνάζει «Chaise Longues». Για τις πολλαπλές χρήσεις του τραπεζομάντηλου στην ταβέρνα. Λίγη ώρα μετά, στο υπόστεγο του σχολείου, έβγαλα selfie με τον Λάμπρο Φισφή που μάλλον πλήττει αφόρητα όταν του ζητούν κάτι αντίστοιχο. Selfie με τον Φισφή. Γούρλωσε τα μάτια του και σε δύο δευτερόλεπτα είχε ξεμπερδέψει. Κανονική Selfiesfie δηλαδή!