Ο μήνας που συνειδητοποιείς πόσο γρήγορα τρέχει ο χρόνος. Και η ζωή.
Θέλεις να εκτεθείς στον ήλιο. Χωρίς γυαλιά. Για το πρώτο κάψιμο.
Να μείνεις μέσα στο νερό χωρίς αναπνοή.
Να ξαπλώσεις στην άμμο. Ακόμη καλύτερα στα βράχια. Και να αποκοιμηθείς εκεί. Μέχρι να σκοτεινιάσει.
Να φύγεις από την πόλη και να επιστρέψεις τον Σεπτέμβριο. Τον Οκτώβριο ίσως;
Να κάνεις τον απολογισμό σου.
Ήταν βαρύς ο χειμώνας σου; Ελαφρύς; Ανάλαφρος; Σαν πούπουλο; Ή σαν χαλάζι;
Δεν πειράζει. Αυτό ήταν. Πέρασε.
Ιούνιος είναι ο μήνας που θέλεις να βγαίνεις κάθε βράδυ.
Να πηγαίνεις θερινό σινεμά χωρίς να ξέρεις (απαραίτητα) τι ταινία παίζει.
Ακόμη να σκηνοθετήσεις την ταινία της ζωής σου; Tέλειωσες μόλις το σενάριο; Την πρώτη σκηνή έστω;
Ο Ιούνιος στην Αθήνα τρέχει.
Φεύγει χωρίς να το καταλάβεις.
Η ερώτηση «τι θα κάνετε το καλοκαίρι;» παίζει παντού κι εγώ πάλι δεν έχω απάντηση.
Ή μάλλον έχω.
Αυτό το καλοκαίρι, αυτόν τον Ιούνιο, θα βάλω λάδι με χρυσόσκονη. Θα ξαναβάλω τα μαγιό που φορούσα και αγαπούσα όταν ήμουνα 20 χρονών. Για να αποκτήσω τα ίδια σημάδια από τον ήλιο.
Θα πάρω το αυτοκίνητο, το πλοίο, το αεροπλάνο, και θα εξαφανιστώ.
Ιούνιος είναι... ο μήνας που δεν κάνεις σχέδια. Ανεβαίνεις στο στρώμα και αφήνεις το ρεύμα να σε παρασύρει.
Περπατάς ξυπόλητος.
Δένεις την μπλούζα στη μέση.
Αφήνεις τα μαλλιά με το αλάτι.
Δουλεύεις πολύ για να μην δουλεύεις όταν πρέπει. Όταν είσαι μακριά.
Χωρίς wifi, χωρίς emails, ιδανικά με το κινητό στο αθόρυβο ή ακόμη καλύτερα χωρίς κινητό.
Ανοίγεις όλα τα παράθυρα του αυτοκινήτου.
Τραγουδάς ακόμη πιο δυνατά. Το Malibu της Miley Cyrus. Next to you, the sky's so blue. In Malibu. Αυτό ακριβώς.
Ποιο Μαλιμπού; Aθήνα εδώ. Next to you, the skies are blue. Ιn Athens. In Andros. In Crete. In Amorgos. In Spetses. In Paros. In Lefkada. In Kefalonia. In Mykonos. In Hydra. In Aegina. In Skyros. In Antiparos.