Σήμερα γιορτάζει το μεγάλο μου κορίτσι. Η Πελαγία που έγινε Πελούσα και έχει ένα όνομα τόσο ξεχωριστό, όσο και η ίδια. Και το μεγάλο μικρό κορίτσι, η μαμά μου. Η Πελούσα που βαφτίστηκε Πελούσα. Το όνομα είναι αρχαίο Μακεδονικό. Με δύο λ, ρωτούν ξανά και ξανά όσοι το ακούν για πρώτη φορά; Έχει σχέση με την Πέλλα; Όχι. Είναι με ένα. Σίγουρα δεν είναι ισπανικό;

Oι δικές μας ιστορίες έχουν ελληνικές ρίζες. Κάπως έτσι η Παναγιώτα έγινε Ιώ, η Δήμητρα έγινε Ντέμη, κάπως έτσι γνωρίσαμε τον Αιμίλιο και την Αιμιλιάνα, τον Σπύρο και την Σπυριδούλα, την Εριάννα, την Εριγόνη, την Έλια, την Κίττυ, την Ίντα, τον Ντένη, τον Πασχάλη, τον Πέλλο, τον Αύγουστο, αγόρια απέκτησαν κοριτσίστικα ονόματα (και το αντίθετο), ας είναι καλά τα ονόματα των γιαγιάδων και των παπούδων που πρέπει να μας στοιχειώνουν για πάντα.

Τι να πω κι εγώ; Από τότε που γεννήθηκα και άρχισα να μιλάω, απολογούμαι για το όνομα μου. Συστήνομαι και επαναλαμβάνω το ίδιο ποίημα. Συνήθως το λέω δύο φορές γιατί δεν είναι κατανοητό με την πρώτη. Πριν από λίγες ημέρες βρέθηκα σε ένα αστυνομικό τμήμα και με έγραψαν Σάντρυ. Μια χαρά. Συνήθισα πλέον, δεν διορθώνω καν.

Τα έχω ακούσει όλα. Κάντι Κάντι. Σίντυ. Shanti (με ανάλογη προφορά). Σάνδη. Στο σχολείο τα αγόρια μου είχαν βγάλει και αντίστοιχο τραγούδι. Πολυφωνικό. Τα χρόνια πέρασαν και οι ερωτήσεις δεν άλλαξαν. Πώς σε λένε; Από που βγαίνει; Γιατί ξενικό; Από που είσαι; Γιατί δεν το άφησες Κυριακή, όπως σε βάφτισαν;

Αμαρτίες γονέων. Είναι ωραία τα περίεργα ονόματα. Όπως είναι ωραίοι οι περίεργοι άνθρωποι. Ας αποδεχτούμε το διαφορετικό. Ας συμφιλιωθούμε με ό,τι δεν έχουμε συνηθίσει. Ας μάθουμε κάτι καινούργιο. Γιατί μπορεί τα αρχαιοελληνικά ονόματα να είναι διαχρονικά της μόδας, όμως αν την γιαγιά σου την έλεγαν Κυριακή και όχι Αφροδίτη, δεν χρειάζεται να απολογείσαι για το υπόλοιπο της ζωής σου. Με λένε Σάντυ και είμαι καλά. Σ-Α-Ν-Τ-Υ. Με ύψιλον παρακαλώ.