Πέμπτη βράδυ στην Κηφισιά. Λίγο πριν από τις 9 το βράδυ. Καθόμαστε για φαγητό σε ιταλικό εστιατόριο γνωστής αλυσίδας. «Έχετε κάνει κράτηση;», ρωτάει η σερβιτόρα παρά το γεγονός ότι όλα τα τραπέζια είναι άδεια, υπάρχουν μόνο δύο παρέες. «Όχι», η απάντηση. Καθόμαστε σε ένα τραπέζι για να απολαύσουμε την γλυκιά βραδιά και να φάμε. Δεν είναι από τα μέρη που θα επέλεγα ποτέ για φαγητό, γιατί αγαπώ τις όμορφες και τίμιες γεύσεις και στο συγκεκριμένο restaurant, δεν έχω ευχαριστηθεί ποτέ κανένα πιάτο, ούτε καν τη σαλάτα, τα ορεκτικά... Για τα ζυμαρικά, ας μην μιλήσω καλύτερα. Αλλά δέχτηκα ...πίεση από την παρέα. Ο απολογισμός αυτή τη φορά; Πληρώσαμε 45 ευρώ για να φάμε 2 άτομα, pasta και σαλάτα. Κάτι το εμφιαλωμένο νερό, που το επιβάλλουν πλέον χωρίς να ρωτήσουν, το πανέρι με το ψωμί, η έξτρα χρέωση για το είδος του ζυμαρικού (επειδή ήταν tortellini και όχι πένες;), μείναμε με μια γλυκόπικρη γεύση. Φύγαμε αφήνοντας μια μερίδα υπεραλατισμένα και άκρως al dente τορτελίνι με όξινη κόκκινη σάλτσα που υποτίθεται ότι ήταν …κιμάς με σάλτσα ντομάτας (αλλά τον κιμά έψαχνες να τον βρεις) και πένες napoletana που απλώς ήταν …ξινές. Στη σαλάτα Caprese η ντομάτα σχεδόν δεν κοβόταν… Όταν θέλησα να ζητήσω μαζί με τον λογαριασμό να μιλήσω για κάποιον υπεύθυνο, ο σερβιτόρος ζήτησε να μάθει τι είχε συμβεί. Ψέλλισα πως η σάλτσα ήταν κάπως όξινη, μάζεψε βιαστικά τα γεμάτα ακόμη πιάτα και δεν επέστρεψε ποτέ. Όσο για την «υπεύθυνη» του ιταλικού εστιατορίου, ακόμη μας ψάχνει....