Bρίζουμε την Eurovision, τη σνομπάρουμε, χρόνια τώρα, προτιμάμε τα «σοβαρά», πανηγυρίζουμε με κάθε ευκαιρία που η ελληνική σημαία αγκαλιάζει το σώμα ενός αθλητή ή ο εθνικός μας ύμνος ακούγεται δυνατά. Τι έγινε με την ελληνική συμμετοχή στη μουσική διοργάνωση φέτος και μείναμε εκτός; Μια άχρωμη, άοσμη, αδιάφορη εμφάνιση στη σκηνή, με λευκή δημιουργία του ταλαντούχου σχεδιαστή μόδας, Δημήτρη Πέτρου, κι ένα αδιάφορο, άχρωμο, άοσμο τραγούδι που μόνο όνειρο δεν ήταν. Λευκό το ρούχο, φλατ το κομμάτι, μηδέν αποτέλεσμα και εντυπώσεις. Γιατί ένα μοιρολόι, αν δεν γεννά συναίσθημα, γίνεται ...σεντόνι. Και έρχεται η Κύπρος, με τη δική της πρόταση, μια wannabe Beyonce και Shakira μαζί, εντυπωσιακή, σέξι, με ολόσωμη πλουμιστή φόρμα του μετρ των κρυστάλλων, Βρεττού Βρεττάκου που φέρνει ενέργεια και Fuego στη σκηνή, μια σύγχρονη, παγκόσμια γλώσσα, φολκλόρ, πληθωρική, οριακά κιτς, πάντως όχι ξεπερασμένη, μουχλιασμένη, μίζερη ή δήθεν. Αν δεν χορέψεις, χαζεύεις, κουνιέσαι στον ρυθμό των μαλλιών της ερμηνεύτριας που μοιάζει να το απολαμβάνει, να το ζει, να το νιώθει, να παίζει με τους κανόνες της Eurovision. Και η Ελλάδα που βρίσκεται μέσα σε όλο αυτό; Μοιρολογεί και κλαίει τη μοίρα της ή ονειρεύεται μια μέρα να φορέσει υψηλή ραπτική και να πετάξει το ταγάρι μακριά;