Αναβιώνεις τη δεκαετία του 70 μέσα από ένα ψυχεδελικό καλειδοσκόπιο. Μόνο έτσι θα την δεις σωστά. Ζωντανά. Δυνατά. Τα μάξι φορέματα της μαμάς, σαν της γοργόνας, χωρίς ουρά. Και κάτι σούπερ μίνι, κεντημένα, βαριά, λαμπερά, οριακά κιτς. Οι κουρτίνες στα δωμάτια. Πορτοκαλί με καφέ και μπεζ; Κάτι πελώριες κασέτες, σαν μαύρη σοκολάτα, σε ένα αντίστοιχα πελώριο μηχάνημα για να ακούς μουσική. Το πάτημα ενός κουμπιού στο juke box, ή «τζουκπόξ». Μπιτλς, Ρόλινγκ Στόουνς, Μαρινέλλα, Χατζιδάκις. Ψυχεδελική μόδα, ψυχεδελική μουσική, και η ζωή; Ψυχεδελική με ασημένιες αντανακλάσεις.
Η Ελλάδα στη δεκαετία του 70 βλέπει ασπρόμαυρη τηλεόραση. Εξακολουθεί να ακούει ραδιόφωνο με πάθος. Αλλά τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με την εικόνα. Ειδικά αν συνοδεύεται με σπιτικό σιμιγδαλένιο χαλβά με κανέλα και αμύγδαλα.
Η οθόνη, μικρή και μεγάλη, παίζει με τη μαγεία. Την ψευδαίσθηση. Σίριαλ σε συνέχειες, ιστορίες της διπλανής πόρτας, παράλληλες ιστορίες μέσα από την κλειδαρότρυπα. Κινηματογραφιστές εκτός συνόρων, ο Φράνσις Φορντ Κόπολα, ο Μάρτιν Σκορσέζε, ο Τζορτζ Λούκας, ο Στίβεν Σπίλμπεργκ, στήνουν υπερπαραγωγές για τη μεγάλη οθόνη του 70. Σε απόλυτη αρμονία με ό,τι συμβαίνει στην Αμερική του τότε. Οι Έλληνες βλέπουν τηλεόραση, εθίζονται, οι πόλεις (και τα χωριά) ερημώνουν όταν παίζει κάτι αγαπημένο, το σινεμά μένει λίγο πίσω.
Και η ατμόσφαιρα; Μυρίζει σεβεντίλα. Χούντα και κοινοβουλευτική δημοκρατία. 1974. Πριν και μετά. Πολυτεχνείο, φοιτητική εξέγερση, συγκρούσεις, τουρκική εισβολή στην Κύπρο, ανατροπές, περιπέτειες. Και μετά, πολιτική σταθερότητα, ένταξη Ελλάδας στην ΕΟΚ, αμφισβήτηση, αποχουντοποίηση, επεκτατική οικονομική πολιτική, οξεία ύφεση σε οικοδομές και κατασκευές, αύξηση της ανεργίας...
Κι όμως. Η γενιά του 70 αρχίζει να παράγει θόρυβο, να δοκιμάζει και να ξεπερνά τα όρια της, να γίνεται από μαυρόασπρη, χρωματιστή. Είναι η δεκαετία που όλα αλλάζουν, όλοι αναζητούν το καινούργιο, το μέλλον, χωρίς φόβο, με πλήρη άγνοια. Τη σιγουριά της νοσταλγίας. Και την ψευδαίσθηση της αιώνιας νεότητας.
Κίτρινα τρόλεϊ με κεραίες. Μπλε και άσπρα λεωφορεία. Ο ηλεκτρικός ενώνει τον Πειραιά με την Κηφισιά με τα ξύλινα βαγόνια του. Σκαραβαίοι και βάτραχοι σε ρόδες. Και κίνηση. 127 και 53 άλογα, οι αριθμοί στους δρόμους. Η Αθήνα σε μεταβατικό στάδιο, όχι πολύ διαφορετική από την Αθήνα του 2017. Ή μήπως ήταν; Οι κάτοικοι αυξάνονται στην πρωτεύουσα, οι πολυκατοικίες, τα ψηλά κτίρια γεννιούνται, οι πλατείες γκρεμίζονται και χτίζονται από την αρχή, για να καλύψουν τις ανάγκες της εποχής.
Η Αθήνα αναπτύσσεται. Μεγαλώνει. Στο κέντρο και στα προάστια. Γίνεται (ακόμη) πιο θορυβώδης. Τα περίπτερα γεμίζουν λιχουδιές. Και έγχρωμα, εβδομαδιαία περιοδικά με ξύλινα μανταλάκια. Η αμερικανική πρεσβεία στη Βασιλίσσης Σοφίας γίνεται σήμα κατατεθέν της πόλης, όπως και το κτίριο του Φιξ. Ο Πύργος των Αθηνών ετοιμάζεται να ανέβει στα σύννεφα. Στο Σύνταγμα βγαίνουν κίτρινες πολυθρόνες για την ανάγνωση της εφημερίδας με ήλιο και καφέ, έξω. Άνδρες με φαβορίτες, ζιβάγκο και πτι-καρό σακάκι και γυναίκες με μακριά μαλλιά με μπούκλα στο τελείωμα και φορέματα που σκουπίζουν το πάτωμα, κρύβουν τις πλατφόρμες-υπερπαραγωγή σε στιλ Boney M ή Abba. Περπατούν περήφανα, αργά και σταθερά.
Oι σταρ της ροκ επηρεάζουν με κάθε τους κίνηση το κοινό τους, στιλιστικά τουλάχιστον. Και οι κοινές θνητές; Φορούν αϊλάινερ στα μάτια. Ψεύτικες βλεφαρίδες. Ολόσωμες φόρμες. Θέλουν να μοιάσουν στην Μπριζίτ (Μπαρντό) χωρίς να παντρευτούν τον Σερζ (Γκένσμπουργκ). Νάζι και σκέρτσο. Πέτο που ...πετάει. Δερμάτινα τζάκετ. Patchwork από ανόμοια δέρματα και υφάσματα. Άρωμα Γούντστοκ εκτός.
Κι εντός; Aν δούμε τον εγχώριο κινηματογράφο, θα καταλάβουμε πως βρίσκουν δουλειά οι Έλληνες στη δεκαετία του 70. Ο Κώστας Βουτσάς αλλάζει ακόμη και φυλή. Γυναίκες αλλάζουν φύλο. Η Αλίκη γίνεται άνδρας, ξανά και ξανά. Θέμα των ταινιών, ο πόλεμος και η ιστορία. Το παρελθόν. Η αναδρομή. Το ταξίδι. Το χθες. Υπολοχαγός Νατάσα. Μαντώ Μαυρογένους. Παπαφλέσσας. Η νέα σχολή, που επηρεάζεται από τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο, φωτίζει την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα.
Και στις φωτογραφίες; Τα στιγμιότυπα; Τα οικογενειακά άλμπουμ; Ο τροχονόμος μέσα στο ριγέ κουβούκλιο. Τηλέφωνο με στρογγυλό καντράν. Οι δερμάτινες σάκες στο σχολείο. Οι μπλε ποδιές του Γιάννη Τσεκλένη. Και οι λευκές, πάνινες κορδέλες στα μαλλιά των κοριτσιών. Οι διαφημίσεις με τα έξυπνα λογοπαίγνια. Οι κασέτες στο κασετόφωνο. Κι όταν χαλάνε, η χαρακτηριστική κίνηση με το μπλε στυλό που επαναφέρει την ταινία στη θέση της.
H ζωή δεν κοστίζει ακριβά. Σάντουιτς με γύρο. Ή σουτζουκάκι. Το λεωφορείο στοιχίζει 1 δραχμή. Πληρώνεις με εικοσάρικο και ο εισπράκτορας δεν έχει να σου χαλάσει. Όλα έρχονται απέξω με χρονοκαθυστέρηση. Τραγούδια. Τάσεις. Αρώματα. Επιτυχίες. Σειρές. Ταινίες. Σοκολάτες. Μύθοι. Αλήθεια. Ψέματα, Πραγματικότητα με γκλίτερ. Η ευτυχία μετριέται σε δραχμές. Και τα ρέστα, είναι περισσότερα από τα νούμερα που κυκλοφορούν στους δρόμους.