Δεν είναι η πρώτη φορά που πηγαίνω στις Κάννες. Είναι η πρώτη όμως που βρέθηκα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών. Και θα ήθελα να μείνω για πάντα εκεί. Όμορφοι άνθρωποι, κορίτσια και αγόρια όλων των ηλικιών, φροντισμένοι, υγιείς, καλοντυμένοι, κυκλοφορούσαν από νωρίς με tuxedo και πλουμιστά φορέματα με ουρά, ασορτί κοσμήματα, ψηλοτάκουνες γόβες, στην Croisette, στο Le Majestic, στο Hotel du Cap-Eden-Rock στα κόκκινα σκαλοπάτια, ανάμεσα σε έφιππους αστυνομικούς, υπεύθυνους ασφαλείας, κλειστούς δρόμους, κορίτσια με κόκκινες εσάρπες, φωτογράφους, σινεφίλ. Στις Κάννες, τον Μάιο, απαγορεύονται οι selfies και επιβάλλονται τα ψηλά τακούνια και τα παπιγιόν. Περπατάς δίπλα στον Leonardo DiCaprio, την Margot Robbie, την Marion Cottilard, την Adele Exarchopoulos, τον Quentin Tarantino, τον Alain Delon, τον Jean Dujardin, τον Willem Dafoe, την Isabel Huppert, τον Sylvester Stallone, και νιώθεις κι εσύ σταρ, σκηνοθέτης (της ζωής σου), πρωταγωνιστής (του τώρα), ζεις το σενάριο, στα γαλλικά, τα αγγλικά, τα κορεάτικα, τα πορτογαλικά… Θα δεις τον λουλουδά να κοντοστέκεται δίπλα στην Rolls-Royce, την παραμορφωμένη από τις πλαστικές μαμά να φωτογραφίζει την κόρη με ασορτί, εφαρμοστή, εμπριμέ στολή, τύπου Versace, σε στιλ Kardashian, άνδρα με μίνι φόρεμα με ασημένιες παγέτες, ουρές στις αίθουσες όλες τις ώρες της ημέρας για μια πρώτη, δεύτερη, τρίτη προβολή, θα δεις και την κορεάτικη ταινία που απέσπασε Χρυσό Φοίνικα, με γαλλικούς και αγγλικούς υπότιτλους, για να χειροκροτήσεις τους ποιητικούς τίτλους κι ας μην πρόλαβες να τις παρακολουθήσεις όλες. The Dead Don’t Die, Sorry We Missed You, Pain and Glory, A Hidden Life, Too Old To Die Young, Parasite… Once upon a time in Hollywood. And Cannes. And Napoule, Antibes, Nice. Nice to meet you. Cannes you handle it? Ο καλύτερος τίτλος στο φετινό Φεστιβάλ; Aπό την ταινία μικρού μήκους του Έλληνα Βασίλη Κεκάτου. The Distance Between Us and the Sky.