Hautes Grecians. Τι γίνεται όταν η ελληνική μόδα αποκτά μια ακόμη «καλή νεράιδα», βρίσκει χορηγούς, το ιδανικό location (Four Seasons Astir Palace Hotel) και φιλανθρωπικό σκοπό και άλλοθι; Πολλά και τίποτα. Και δεν έχει να κάνει μόνο με το γεγονός ότι η ώρα προσέλευσης στην πρόσκληση ήταν για τις 7 και η μαραθώνια επίδειξη ξεκίνησε πολύ μετά τις 8. Είναι που δεν υπάρχει κανένας σεβασμός γι’ αυτό που βλέπουμε. Κανείς δεν παρακολουθεί, λίγοι καταλαβαίνουν, η κυρία δίπλα μου, ρωτούσε επίμονα αν τα ρούχα είναι των Deux Hommes, την ώρα που τα μοντέλα μετέφεραν το όραμα του Βασίλη Ζούλια. Την ίδια στιγμή ανήσυχες influencers δεν γνώριζαν την Λουκία, (το πρωτοεμφανιζόμενο brand Laviate ίσως κάτι να τους έλεγε παραπάνω), αν και δεν τις ενδιέφερε και τόσο να μάθουν κάτι, να δουν τα φορέματα ή το styling του Μιχάλη Πάντου, γιατί ήταν μονίμως απασχολημένες με τις selfies κατά τη διάρκεια του σόου. Αυτό δεν είναι το προσωπικό στοίχημα πλέον για όλους μας; Τo see and to be seen, να βγάλουμε φωτογραφίες στο ηλιοβασίλεμα, στον ξαναγεννημένο Αστέρα, κανείς δεν χειροκροτάει πλέον, γιατί τα χέρια μας είναι απασχολημένα με τα κινητά 24/7. Γκρίνια; Όχι, απλή διαπίστωση. Γιατί όπως ακριβώς σε μια παράσταση, στο θέατρο, στην όπερα, στο σινεμά, όταν σβήνουν τα φώτα οφείλεις να είσαι εκεί. Γιατί όχι και στη μόδα; Mε τις περισσότερες κυρίες να εμπνέονται πλέον εμμονικά από τηλεοπτικές εκπομπές τύπου My Style Rocks, τις βλέπαμε να καταφθάνουν στο Nafsika, με εμφανίσεις-υπερπαραγωγές-παραφωνίες, παραδίδοντας με στιλ το αυτοκίνητο στον παρκαδόρο του ξενοδοχείου, την ώρα που η επίδειξη Hautes Grecians ήταν σε εξέλιξη, για να εισβάλουν στον χώρο σαν μοντέλα-γκεστ, να τις δούμε να ανεβαίνουν στις σκάλες «κόντρα» στα μοντέλα του σόου (το ντεφιλέ γινόταν σε δύο επίπεδα), με τους υπόλοιπους καλεσμένους να μιλάνε, να γελούν, να καπνίζουν, να κάνουν like στο Facebook και στο Instagram, να σηκώνονται για να ανανεώσουν το ποτό του χορηγού, να σου γυρνούν την πλάτη με άποψη για να μην μπορείς να δεις τίποτα κάθε φορά που έστρεφαν το κινητό στη «σκηνή» για να απαθανατίσουν τη σκηνή και να τη μοιραστούν με το «κοινό» τους. Και στο φινάλε, που είδαμε έναν στρατό από πανέμορφα κορίτσια και εξαιρετικά φωτογενή ρούχα, για 4 λεπτά, μπορεί και 5, είχαν αρχίσει να σηκώνονται ήδη. Για να συγχαρούν τους σχεδιαστές; Mα δεν τους είδαμε ποτέ. Βιαζόντουσαν μάλλον να πάρουν το επόμενο κοκτέιλ, νέα φωτογραφικά ενσταντανέ, να δώσουν την κάρτα στον παρκαδόρο. «Οτ Γκρέσιανς;», έλεγε μια κυρία στην κόρη της. «Eγώ δεν είδα τίποτα ελληνικό». Την επόμενη φορά με αρχαιοελληνικούς χιτώνες κορίτσια. Και selfie stick.