Η πρώτη φορά που βρέθηκα καλεσμένη στην Ημερίδα Έσω, για την αρχιτεκτονική, το ντιζάιν, τις τέχνες, στη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών, ήταν πέρυσι. Στις 4 Φεβρουαρίου. Αν και δεν έχω καμία (επαγγελματική) σχέση με την αρχιτεκτονική, με είχε καλέσει ο Γιάννης Τσεκλένης επειδή θα τον βράβευαν για τη συνολική του προσφορά στον χώρο. Και ήταν μια μαγική μέρα για μένα, ένας άλλος κόσμος, μονοχρωματικός, φουτουριστικός, πολύχρωμος, μινιμαλιστικός, έσω, έξω, με φιλόδοξους, φωτογενείς, πεισματάρηδες, ανήσυχους πρωταγωνιστές. Και τώρα που ξαναβρέθηκα την ίδια μέρα, έναν χρόνο μετά, στην ίδια αίθουσα, με την «παρουσία» του Γιάννη Τσεκλένη παντού, τον ευχαριστώ για μια ακόμη φορά για τη γενναιοδωρία του και τη σοφία του. Όπως και τα «προξενιά» του, το ταλέντο του να συντονίζει ανθρώπους από διαφορετικούς χώρους μεταξύ τους, όπως όταν μου σύστησε τον Βασίλη Μπαρτζώκα, «ψυχή» του Archisearchκαι του Έσω. Τι θα θυμάμαι από το Έσω 2020; Tη στιγμή που ο σπουδαίος Θεοδόσης Τάσιος παραλαμβάνει το τιμητικό βραβείο του, το οποίο, επρόκειτο να του παραδώσει φέτος ο Γιάννης Τσεκλένης. Τα ευφάνταστα projects στην Ελλάδα και τον υπόλοιπο κόσμο, από αρχιτεκτονικά γραφεία με ιστορία εδώ, με ιστορία εκτός, τι σημασία έχει η αφετηρία; Τα σπίτια που ζήλεψα πάνω στον λόφο, στο νησί, στη μέση του πουθενά, ανάποδα, σκοτεινά, μαύρα, λευκά, γκρίζα, με πυλώνες της ΔΕΗ, φωτεινά, σκοτεινά, υπερχειλισμένα στο φως, στο απέραντο και ακόμη παρά πέρα. Και μπορεί να μην καταλάβαινα την ορολογία των αρχιτεκτόνων, αλλά και πάλι δεν έχει καμία σημασία. Ίσως να είναι καλύτερο καμία φορά να μην έχεις αποσκευές και να λειτουργείς σαν λευκός καμβάς. Με ανοιχτή καρδιά.