Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε ο Μεγάλος Αδερφός. Αδιάκριτος, επίμονος, εκνευριστικός, διεισδυτικός, εκκωφαντικός. Ένα σπίτι με πολλές κάμερες, σε μια εποχή που η ελληνική τηλεόραση δεν είχε πολλές επιλογές, δίχως πλατφόρμες, κινητά, social media. Δωμάτια επικοινωνίας, φωνές, εγκλεισμός, καβγάδες, μαλλιοτραβήγματα, ερωτικές απογοητεύσεις, το κλουβί με τις τρελές.
Όλα με σενάριο. Μην μπερδευόμαστε. Μηδέν αυθορμητισμός. Κάθε παίκτης ριάλιτι που σέβεται τον εαυτό του, το κοινό του και τιμά το συμβόλαιο του με την παραγωγή, διαβάζει σκαλέτα, την αποστηθίζει, ξέρει που να καθίσει, όπως και που θα κοιμηθεί, που θα κρυφτεί, που θα πει τα μυστικά του, ποια είναι η «καλή» του γωνία.
Η συνταγή είναι δοκιμασμένη. Ξεκινάει συνήθως από το εξωτερικό, αγοράζουμε το format, τα δικαιώματα για να το προσαρμόσουμε στην ελληνική πραγματικότητα. Με λίγες παραπάνω βρισιές, αρκετά «μπιπ», περισσότερα παράθυρα για απιστίες, αμαρτίες, κουτσομπολιά.
Κι ύστερα ήρθαν, όχι οι μέλισσες, αλλά οι κλώνοι των ριάλιτι. Τhe Greek Way. Κάνεις ζάπινγκ και ζαλίζεσαι. Το κάστινγκ είναι το πιο δύσκολο κομμάτι για την παραγωγή με ψυχολόγους που πρέπει να παρακολουθούν τους υποψήφιους σε όλη τη διάρκεια του σόου για παν ενδεχόμενο... Αναζητούνται ή δηλώνουν συμμετοχή άνθρωποι που βρίσκονται σε οριακή στιγμή της ζωής τους, έτοιμοι για τη μεγάλη αλλαγή. Αρκεί να έχουν μία ενδιαφέρουσα προσωπική ιστορία να μοιραστούν, έστω ένα εκκεντρικό χόμπι και είναι μέσα. Πρωταγωνιστούν φυσιογνωμίες και χαρακτήρες που ξεχωρίζουν. Τους θυμάσαι. Τους ερωτεύεσαι. Τους μισείς. Αναγνωρίζεις κάτι δικό σου και ταυτίζεσαι. Τους λυπάσαι. Τους θαυμάζεις. Μέχρι να ξεχάσεις το όνομα τους.
Μαγειρική και μόδα, επιβίωση, αγροτική ζωή αλλά και καλλιτεχνικά σόου για αναζήτηση ταλέντων… Υποψήφιοι γαμπροί, σεφ, τραγουδιστές, μοντέλα, μυθοπλασία μέσα στη μυθοπλασία. Ζευγάρια στις κάμερες, τα οποία, μόλις κλείσουν τα φώτα δεν θα ξαναβρεθούν ποτέ. Έχουμε δει και ριάλιτι στα όρια του πορνό, με «έπαθλο» έναν «περιζήτητο» εργένη, στημένα ραντεβού με όλα τα κλισέ (τριαντάφυλλα, μονόπετρα, ηλιοβασιλέματα, σκάφη).
Η ζωή που δεν έζησα; Για πολλούς, ναι. Ευτυχώς που δεν ανακυκλώσαμε και το «Θέλω να παντρευτώ τον Χάρι», αμερικάνικο ριάλιτι με 12 γυναίκες που πίστεψαν ότι θα «κερδίσουν» τον πρίγκιπα Χάρι καθώς το «έπαθλο» ήταν ο Μάθιου Χικς, ένας κλωνοποιημένος Χάρι, στην προ-Μέγκαν εποχή. Όλα για το στέμμα και το γοβάκι της Σταχτοπούτας.
Σε μια Ελλάδα που όλοι ονειρεύονται 15 λεπτά διασημότητας, χωρίς να γνωρίζουν καν τον Άντι Γουόρχολ, ένα μικρόφωνο, μια κιθάρα, λίγο Ωδείο αρκούν. Κόκκινες καρέκλες που γυρίζουν, ταλέντα που εμφανίζονται στο δρόμο και ονειρεύονται μια νύχτα στα μπουζούκια με αληθινό μεροκάματο, σχόλια από την κριτική επιτροπή που ακούγονται συχνά άκρως προσβλητικά. Όσο πιο αντιπαθητικός ακούγεται ο κριτής, τόσο μεγαλύτερη η τηλεθέαση.
Βρήκαμε σύντροφο, ετοιμαζόμαστε για Εurovision, τώρα πρέπει να πάμε και σε ένα ριάλιτι επιβίωσης. Εκεί τα πράγματα αλλάζουν. Είσαι στον παράδεισο, δεν πλένεσαι, ερωτεύεσαι όποιον είναι στην ομάδα σου, γιατί βολεύει και τα Q, τις μίνι συνεντεύξεις που στήνουν στη διάρκεια των γυρισμάτων οι δημοσιογράφοι από την εταιρία παραγωγής.
Έχουμε δοκιμάσει την τύχη μας και ως μοντέλα. Ποζάραμε αγέλαστες, κόψαμε τα μαλλιά μας, κρεμαστήκαμε σε γερανούς σε πολυκατοικίες, φορέσαμε ζωντανά φίδια σαν περιδέραια… Κι αν πάλι δεν έχουμε ταλέντο σε τίποτα από όλα αυτά, σίγουρα μπορούμε να φτιάξουμε μία άγρια πάπια με γλάσο από το ζωμό της και να εντυπωσιάσουμε τους κριτές σε ένα μαγειρικό ριάλιτι. Αρκεί να αντέχουμε. Τις ίντριγκες. Τα πισωμαχαιρώματα. Τα πολύωρα γυρίσματα. Το ροχαλητό των συμπαικτών μας στην κουκέτα.
Θυμάστε το «Truman Show» στη μεγάλη οθόνη; Aυτό ήταν λάιτ. Ο Χάρι Στάιλς έδειξε καλύτερα τον τρόμο της λάιβ αναμετάδοσης της ζωής μας, στο φετινό φιλμ, «Don’t worry darling.» Αληθινό θρίλερ. Aν έχεις βρεθεί, έστω και μία φορά, μπροστά ή πίσω από τις κάμερες, σε ένα ριάλιτι-υπερπαραγωγή, ξέρεις πως όλα είναι ένα ψέμα. Ο σκηνοθέτης παραμονεύει στο κοντρόλ για το «σωστό» κοντινό. Τον παίκτη που είναι έτοιμος να βάλει τα κλάματα όταν είναι προτεινόμενος. Την παίκτρια που έχει απομονωθεί από τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας. Ή έχει την χαμηλότερη βαθμολογία. Κι ο αρχισυντάκτης της παραγωγής, ξενυχτάει μαζί με όλα τα μέλη της δημοσιογραφικής ομάδας, προκειμένου να απομαγνητοφωνηθούν εγκαίρως όλοι οι διάλογοι, να μοιάζουν αυθόρμητοι, λάιβ, αμοντάριστοι, για να ξεγυμνωθούν τα πιο …juicy κομμάτια.
Το ζητούμενο είναι ένα: πόσα ριάλιτι αντέχουμε ακόμη; Σε μια εποχή που βιώνουμε με πάθος, το προσωπικό μας ριάλιτι, αν και με λιγότερες κάμερες, αναμεταδίδοντας κάθε μέρα σχεδόν, τι φάγαμε, με ποιον, που πήγαμε, πότε φύγαμε ταξίδι, πως είναι το δωμάτιο του ξενοδοχείου μας, η θέα από το μπαλκόνι του σπιτιού μας, ποια είναι η καλύτερη μας φίλη, τι μας προσφέρει ένα ριάλιτι σήμερα;
Θέλουμε να βλέπουμε ανθρώπους να πεινάνε; Νέους, παράφωνους τραγουδιστές; Φιλόδοξους μάγειρες που βάζουν τρικλοποδιά στους συμπαίκτες τους; Ή μήπως απολαμβάνουμε τα μαθήματα ίντριγκας για να επιβεβαιώσουμε μέσα μας ότι πάντα υπάρχει μία Κακιά Μητριά, το κόκκινο μήλο κρύβει δηλητήριο, αν κόψεις τα μαλλιά σου θα χάσεις τη δύναμη σου, οι νεραϊδονονές δεν φέρνουν πάντα δώρα, αλλά και υπνωτικά χάπια. Η κολοκύθα μπορεί να γίνει άμαξα ή κολοκυθόσουπα…