Tην ημέρα που ανακοινώθηκε πως ο Φαρέλ Γουίλιαμς αναλαμβάνει τον σχεδιασμό των ανδρικών συλλογών, ως ο νέος καλλιτεχνικός διευθυντής για τον οίκο πολυτελών ειδών Louis Vuitton, (μετά τον θάνατο του σχεδιαστή/οραματιστή Βιρτζίλ Αμπλό στα 41 του), τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης γέμισαν από φωτογραφίες του εκκεντρικά -συνήθως- ντυμένου άνδρα με το καπέλο. Με τη διαφορά πως για όσους δεν γνωρίζουν ποιος είναι, ο 49χρονος Φαρέλ Γουίλιαμς δεν έχει καμία σχέση με την μόδα. Είναι μουσικός παραγωγός, ράπερ, τραγουδιστής, συνθέτης, συνιδρυτής του brand, Billionaire Boys Club, Αμερικανός σούπερσταρ. Έχει 13 Γκράμμι στη συλλογή του κι έχει υπάρξει επαγγελματίας κριτής στο «The Voice.»
Σα να λέμε ότι η Ριάνα αναλαμβάνει τον σχεδιασμό των γυναικείων συλλογών του γαλλικού οίκου ή πως αναλαμβάνει Πρόεδρος του Universal Music Group η Στέλα ΜακΚάρτνεϊ(!) Και είναι η στιγμή ακριβώς που σκέφτομαι: Άραγε μπορούμε όλοι να τα κάνουμε όλα; Ειδικά τα τελευταία χρόνια κανείς δεν είναι αυτό που έχει δηλώσει. Στην Ελλάδα και παντού. Λίγοι συστήνονται με μία μόνο ιδιότητα. Και κάπως έτσι γνωριζόμαστε ξανά ή επανασυστηνόμαστε.
Ηθοποιοί που γίνονται παρουσιαστές, σεφ, επιχειρηματίες. Δημοσιογράφοι που ανοίγουν εστιατόρια, δοκιμάζουν να αλλάξουν καριέρα, ποζάρουν ως πολιτικοί, δοκιμάζουν την τύχη τους ως εκπρόσωποι κομμάτων, μεταμορφώνονται σε παίκτες σε τηλεοπτικά σόου. Τραγουδιστές που γίνονται ηθοποιοί, σχεδιαστές μόδας, πανελίστες, μοντέλα, ραδιοφωνικοί παραγωγοί... Κι όλοι μαζί wannabe ινφλουένσερ.
Στον μικρόκοσμο μας. Έχουμε δει (και από ότι φαίνεται θα δούμε και στο μέλλον) αθλητές σε ρόλο δημοσιογράφων. Να παίρνουν συνεντεύξεις με γραμμένες ερωτήσεις και προκάτ απαντήσεις. Όπως και μοντέλα, αγόρια και κορίτσια, που νομίζουν ότι η τηλεόραση, η εφημερίδα, το περιοδικό είναι πασαρέλα. Δεν είναι. Ούτε αρκούν μερικά μαθήματα ορθοφωνίας.
Όλα για το μάρκετινγκ. Τα likes. Τα συμβόλαια. Την υστεροφημία. Δεν έχει σημασία (πλέον) τι έχεις σπουδάσει, τι ξέρεις να κάνεις και τι απαιτεί τεχνικές, τουλάχιστον, δεξιότητες. Αν έχεις εκατομμύρια ακόλουθους, είσαι ο επικρατέστερος υποψήφιος. Όλα ξεκινούν και καταλήγουν με αριθμούς. Εντός συνόρων, οι απαιτήσεις είναι πιο μικρές και εκτός, τα νούμερα ζαλίζουν.
Ο Ολιβιέ Ρουστέινγκ, για παράδειγμα, ο σχεδιαστής στον οίκο Balmain έχει 9.1 εκατομμύρια ακόλουθους οπότε δύσκολα μετακινείται. Και είναι σταρ από μόνος του. Ποζάρει όμως και ως μοντέλο. Παίρνει και συνεντεύξεις σαν γκεστ. Ο Μπραντ Πιτ, εκτός από ηθοποιός, είναι πλέον και επιχειρηματίας, σομελιέ και σχεδιαστής. Με σομόν σύνολα που μας αρέσουν πολύ όταν τα φοράει ο ίδιος, δεν ξέρουμε όμως πως θα νιώσουμε όταν δούμε να κυκλοφορούν ανάμεσα μας, περισσότεροι άνδρες με εκτυφλωτικά λαχανί και σομόν σετ σε στιλ πιτζάμας με ασορτί γούνινα καπέλα και σαγιονάρες με αθλητική κάλτσα ή φούστα.
Στην Ελλάδα πάντως, ξαφνιάζομαι σίγουρα, κάθε φορά που βλέπω μοντέλα να εμφανίζονται ως ηθοποιοί, γκουρού του λάιφστάιλ, γιόγκι, σύγχρονοι Δαλάι Λάμα αλλά και ηθοποιούς που γράφουν βιβλία, αθλητές που παίζουν στο σινεμά, επιχειρηματίες που γίνονται κριτές, ζωγραφίζουν, σκηνοθετούν, πρωταγωνιστούν σε διαφημιστικές καμπάνιες… Όσο χαρισματικοί, ταλαντούχοι, φωτογενείς κι αν είναι.
Έχουμε δει και το αντίθετο. Σχεδιαστές μόδας να γίνονται ηθοποιοί. Θυμάστε τον Ραλφ Λόρεν σε ένα σύντομο πέρασμα από την εξαιρετικά πετυχημένη σειρά, «Friends»; Τον Καρλ Λάγκερφελντ να υποδύεται τον εαυτό του στο «Zoolander»; Την Λίντσεϊ Λόχαν που σχεδίασε για λίγο για τον Εμανουέλ Ουγκαρό και γρήγορα την έδιωξαν από το πόστο της όταν οι πωλήσεις άρχισαν να μειώνονται επικίνδυνα; Το ίδιο δεν έκαναν και Ελληνίδες σταρ όταν πειραματίστηκαν με τη μόδα, αποσπασματικά, σε διαφορετικές συνεργασίες και βρέθηκαν από τα μπουζούκια, σε βιοτεχνίες, τηλεοπτικά πλατό και όχι σε κάποιο ατελιέ στο Παρίσι…
Το made in Greece είναι αλλιώς. Έχει βελόνα και κλωστή, ενίοτε μυρίζει ναφθαλίνη. Τον Ιούνιο θα δούμε τι ετοίμασε ο Φαρέλ Γουίλιαμς στο Παρίσι (ο οποίος ποζάρει με καρό πουκάμισο, λαδί σακάκι με κίτρινα κουμπιά, καπέλο, βερμούδα, αρβύλες και τατουάζ) με την σχεδιαστική ομάδα του γαλλικού οίκου που ξεπέρασε κάθε ρεκόρ την περασμένη χρονιά, με τζίρο που αγγίζει τα 20 δις δολάρια.
Γιατί δεν φανταζόμαστε βέβαια ότι ο Φαρέλ Γουίλιαμς θα μάθει να κόβει πατρόν. Έχει ήδη περάσει τις εξετάσεις του ως ο πρώτος άνδρας «πρέσβης» του οίκου Chanel, ενώ έχει βάλει και την υπογραφή του σε συνεργασίες με brands πολυτελών ρολογιών, την Adidas, την Moncler, αλλά και συλλογές κοσμημάτων και γυαλιών ηλίου για τον Louis Vuitton (το 2004 και το 2008).
Γιατί τον ξαναθυμήθηκαν τώρα; Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Γιατί να ρισκάρεις, σε μία εποχή έντονης οικονομικής αστάθειας, όταν η συνταγή είναι έτοιμη; Και δοκιμασμένη; Ποιος θα τολμήσει να γράψει αρνητική κριτική για ένα τόσο συμπαθές πρότυπο της μουσικής βιομηχανίας; Και ποιος δεν θα θέλει να έχει στη συλλογή του «δύο σε ένα», ένα προϊόν με διπλή ανάγνωση, από έναν αναγνωρίσιμο άνδρα που ξέρει να ντύνεται αλλιώς, μετατρέπει το street fashion σε τρόπο ζωής και επιθυμεί να ντύσει και τους υπόλοιπους άνδρες του πλανήτη με το δικό του στιλ και το λογότυπο LV, εμμονικά παντού; Μήπως κι εμείς να αρχίσουμε μαθήματα φωνητικής;