Οκτώβριος είναι... Μέρος Δεύτερο

Οκτώβριος είναι...

Να βλέπεις μόνο χρώματα όταν όλα είναι μαύρα.

Να ξυπνάς με χαμόγελο κι ας ξέρεις ότι η μέρα μπροστά είναι δύσκολη.

Να λες καλημέρα και να ξέρεις ότι μπορεί (και) να μην πάρεις απάντηση.

Να χορεύεις όταν κανείς δεν κοιτάει. 

Να τραγουδάς από μέσα σου όταν στέκεσαι στην ουρά.

Να κυκλοφορείς με καπέλο μέσα στο σπίτι. 

Να φοράς γυαλιά ηλίου στη συννεφιά.

Να ακούς ραδιόφωνο και να ανακαλύπτεις με shazam μικρά διαμάντια.

Να μην προγραμματίζεις τίποτα.

Να συγκινείσαι χωρίς λόγο.

Να δοκιμάζεις καινούργιες γεύσεις με κλειστά μάτια.

Να πηγαίνεις μια βόλτα με το αυτοκίνητο, τη μηχανή, το ποδήλατο χωρίς προορισμό.

Να κοιμάσαι νωρίς για να ξυπνήσεις νωρίς, όταν δεν βγαίνεις.

Να κοιμάσαι αργά για να ξυπνήσεις νωρίς.

Να κοιμάσαι. Και να ονειρεύεσαι. Νωρίς. Πριν να είναι αργά. 

Για shopping (από φωτιστικά μέχρι μαγιό και 12ποντα) σε φιλανθρωπικό bazaar

Τέτοια εποχή, από φθινόπωρο και μέχρι λίγο μετά τα Χριστούγεννα, είναι η στιγμή που πηγαίνω σε bazaar της πόλης, για να ανακαλύψω θησαυρούς. Δεν με ενδιαφέρει τόσο αν είναι second-hand ή ολοκαίνουργια, όσο να είναι ιδιαίτερα, γι'αυτό και ξέρω ήδη ποια είναι εκείνα που με ενδιαφέρουν και σε ποια απλώς θα χάσω τον χρόνο μου και θα αναγκαστώ να πάρω κάτι, μόνο για τον καλό σκοπό.

Αυτή η φορά ήταν αποκάλυψη. Κυριακή πρωί στο ξενοδοχείο President. Η πρόσκληση μας προδιέθετε για επωνυμίες όπως Hermes, Chanel και Abercrombie (από 1 ευρώ) αλλά έμοιαζε πολύ φιλόδοξο για να είναι αληθινό. Η ετυμηγορία; Έφυγα με τέσσερις διάφανες σακούλες  κι ένα τεράστιο χαμόγελο για τις αγορές μου. 

Τι πρόσθεσα στη συλλογή μου;

• 1 ζευγάρι ολοκαίνουργιες, peep-toe γόβες σε γκρι ανθρακί απόχρωση Brian Atwood.
• 1 ζευγάρι καουμπόικες, κροκό μπότες με πιο ψηλό τακούνι από το συνηθισμένο.
• 1 ζευγάρι μαύρα slingbacks.
• 1 ζευγάρι καφέ, δερμάτινες μπότες.
• 1 wrap φόρεμα, κίτρινο με φραμπαλάδες και λουλούδια, Juicy Couture.
• 1 wrap εμπριμέ φόρεμα Banana Republic.
• 1 καφέ φόρεμα με φραμπαλά μπροστά, ζώνη και ανοιχτή πλάτη. 
• 1 χρυσό, ολόσωμο μαγιό Ralph Lauren.
• 1 σακβουαγιάζ. 
• 1 μπλούζα με φτερά για επωμίδες, Antonio Berardi που θέλει οδηγίες χρήσης για να βρεις τρόπο να τη φορέσεις.
• 1 μαύρη, κασμιρένια μπλούζα σε αθλητικό στιλ με στρας, Zadig et Voltaire Luxe Collection.
• 1 κομμένο τζιν γιλέκο με υπερμεγέθη κρύσταλλα στην πλάτη.
• 1 τοπ Iceberg σε ανοιχτό γκρι με έντονο ροζ.
• 1 μπλε ιλεκτρίκ μπλούζα, πλεκτή, cropped, σαν κασκόλ-μπλούζα, Please Mum.
• 1 στράπλες μίνι φόρεμα από γαλάζιο ύφασμα στο ίδιο μοτίβο που τυπώνονται τα φουλάρια.
• 1 υποτονικό κόκκινο τοπ με παγιέτες σε halter neck στιλ.
• 1 διάφανη animal-print μακρυμάνικη μπλούζα της Blumarine.
• 1 oversized μπλούζα με μακριά μανίκια και V-neck της Acne, σε απόχρωση Yves Klein blue. 
• 1 κολιέ με αλυσίδες και λουλούδια.
• 3 ανδρικά πουκάμισα, 2 λευκά και ένα ριγέ.
• 2 γραβάτες, Lanvin και Yves Saint Laurent. 
• 1 λευκό κορσέ, λίγο κιτς, με δαντέλα στο πλάι αλλά σούπερ φορεμένο, με jean, για καλοκαίρι.
• 1 γήινο, ασύμμετρο τοπ.

Να μιλήσω και για τιμές; Μάλλον δεν θα με πιστέψει κανείς. Ενδεικτικά αναφέρω: 10 ευρώ οι γόβες του Brian Atwood, όπως και τα δύο φορέματα, Juicy Couture και Banana Republic. 

Δεν δοκίμασα τίποτα εκεί. Μία συλλέκτης ξέρει. Δεν υπάρχει χρόνος. Αν κάτι δεν μου ταιριάζει, έχω πάντα αγαπημένες φίλες. Γύρισα σπίτι και τα πρόβαρα όλα. Το ένα είναι πιο πετυχημένο από το άλλο. Μία κυρία κοντά μου, είπε με παράπονο στον άνδρα της: «Μα δεν έμεινε τίποτα!». Και ύστερα με κοίταξε για να με ρωτήσει: «Αυτές τις μπότες που τις βρήκατε;». Της έδειξα και κατάλαβα ότι μάλλον δεν ευχαριστήθηκε το bazaar όσο εγώ. Γιατί όταν αγαπάς τη μόδα, ξέρεις να κινείσαι διακριτικά, σκανάρεις, επιλέγεις με το βλέμμα, ξεχωρίζεις αυτό που σε ενδιαφέρει, δεν το αφήνεις στην κρεμάστρα, το δοκιμάζεις με το μυαλό σου και πηγαίνεις στο ταμείο για να το πληρώσεις. Γιατί ειδικά σε αυτές τις περιπτώσεις, κανένα λάθος δεν αναγνωρίζεται μετά την απομάκρυνση σου από το ταμείο. Και φυσικά, χαμογελάς και ευχαριστείς τις εθελόντριες που συμβάλλουν σε μια τόσο ξεχωριστή εκδήλωση. 

-Σας είπα για τα δύο καπέλα για φωτιστικά που βρήκα με κάτι φανταστικά μαύρα σκυλάκια για print; 

Για (αυθεντικό) sushi στο Wagamama. Και όχι δήθεν...

Δεν είμαι γιαπωνέζα αλλά συχνά αισθάνομαι τα chopsticks σαν προέκταση των δαχτύλων μου (και είμαι αυτοδίδακτη), χρόνια τώρα συλλέγω βιβλία μαγειρικής για ωμό φαγητό (αν και δεν ξέρω να μαγειρεύω), αναζητώ όπου κι αν βρίσκομαι τίμιο και φρέσκο nigiri, sashimi, maki, εντός κι εκτός Ελλάδας, (καθόλου εύκολο σπορ), προτού γίνει το sushi τόσο της μόδας, πριν και μετά την κρίση, με sushi takeaway, sushi στο supermarket, sushi στην κατάψυξη, sushi σε all-day cafes, sushi για ερασιτέχνες της γεύσης, rolls ποτέ στο σωστό μέγεθος, ρύζι παραβρασμένο, τόνο που μυρίζει, μαλακό κι όχι τραγανό φύκι, δείγμα σολωμού, hand-roll σε στιλ τυλιχτό με γύρο από όλα.

Χάρηκα όταν ανακάλυψα το απόλυτο sushi. Στο Wagamama στην Κηφισιά. Μπορεί να αναγκάστηκα να αντισταθώ στο αγαπημένο μου chicken katsu curry, γιατί όταν θέλεις να φας sushi, για μένα καλύτερα να αποφεύγεις οτιδήποτε μαγειρεμένο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έφαγα al dente edamame με χοντρό αλάτι στην αρχή, περιμένοντας την πιατέλα με τα μικρά αριστουργήματα.

Γιατί αυτή είναι η μαγεία του γιαπωνέζικου φαγητού. Να βλέπεις την παλέτα με τα χρώματα, σε απόλυτη αρμονία. Καλοσχηματισμένα ρολλά, άριστα φιλεταρισμένα ψάρια, άψογο ρύζι, ακόμη και το wasabi και η σόγια κάνουν τη διαφορά. Ζεστό πράσινο τσάι και φύγαμε για Τόκιο. Με συνταξιδιώτες τους «αεροσυνοδούς» του Wagamama που είναι πάντα ενημερωμένοι ώστε να σε καθοδηγούν μέσα από τις προτάσεις του μενού, στη σωστή διαδρομή και σε νορμάλ τιμές, όχι σα να τρως σε εστιατόρια με τρία αστέρια Michelin.

Αστέρια πάντως έχει στο Wagamama. Και μάλιστα πολύ περισσότερα. Να είσαι στην Κηφισιά, να κάθεσαι έξω με αγαπημένους φίλους, για όσο μας το επιτρέπει ο καιρός ακόμη, με το φεγγάρι για προβολέα, μάχιμα chopsticks, όχι στα μαλλιά (για αυτοσχέδιο σινιόν), αλλά στα δάχτυλα και να μιλάς για φαγητό, non-stop, όχι για πολιτική, για το φαγητό, σαν τρόπο επικοινωνίας, μοίρασμα, ανταλλαγή αγάπης. Τελικά αυτό φταίει. Δεν είναι μόνο ότι έμαθα πως το ρύζι και το ψάρι στο Wagamama οφείλουν την τελειότητα τους στη ρομποτική, γιατί όλα τα υπόλοιπα γίνονται στο χέρι αλλά η αγάπη. Αν η μαγειρική γίνεται με αγάπη, (και τρώγεται με αγάπη), τι άλλο να θες; Λίγο sashimi παραπάνω. Με έξτρα wasabi. Kαι αστέρια. 

Oκτώβριος είναι... Μέρος Πρώτο

Οκτώβριος είναι...

Να λες «καλό μήνα» και να το εννοείς. Όχι όμως και «καλό φθινόπωρο».

Να κρυώνεις αλλά να επιμένεις να κυκλοφορείς χωρίς σακάκι, χωρίς κάλτσες, με κοντομάνικο στην καλύτερη περίπτωση.

Να αντιστέκεσαι και να αντέχεις.

Να αμφισβητείς την πρόγνωση του καιρού για το σαββατοκύριακο με πάθος και επιχειρήματα. 

Να μην μπορείς να ξυπνήσεις το πρωί. 

Να αγκαλιάζεις το πάπλωμα με ένα πόδι έξω.

Να μετράς αντίστροφα για το καλοκαίρι. Μήνες. Μέρες. 

Να ακούς επίμονα τα πέντε-δέκα τραγούδια που άκουγες στο αυτοκίνητο ξανά και ξανά τον Ιούλιο και τον Αύγουστο. Πότε θα φτάσουμε στην παραλία; 

Να τακτοποιείς και να διπλώνεις, στριμώχνοντας καλοκαιρινά μαζί με χειμωνιάτικα ρούχα. Μα υπάρχουν ακόμη σεζόν και εποχές;

Να προσπαθείς να μειώσεις ζάχαρη και σοκολάτα και να λιώνεις κουβερτούρα πάνω σε μπανάνα.

Να ξυπνάς τα παιδιά για το σχολείο και να ονειρεύεσαι την κοπάνα πιο πολύ και από τα ίδια.

Να έχεις ανοιχτά παράθυρα παντού.

Ανοιχτή καρδιά.

Ανοιχτή αγκαλιά.

Ανοιχτό βλέμμα.

Ανοιχτά μάτια. Και αυτιά.

Ανοιχτές πληγές; Αυτές θα επουλωθούν με την πρώτη βροχή.