Ντινος Ηλιοπουλος, 15 χρονια μετα τον θανατο του...

Στις 4 Ιουνίου συμπληρώθηκαν 15 χρόνια χωρίς τον Ντίνο Ηλιόπουλο.

Τον ασπρόμαυρο Ντίνο Ηλιόπουλο. Και τον χρωματιστό. Τον μελαγχολικό και τον εύθυμο. 

Τον «δικό μας» Φρεντ Αστέρ που είχα την τύχη να γνωρίσω και σαν μπαμπά της καλύτερης μου φίλης στο γυμνάσιο, χρόνια πριν.

Τον ηθοποιό που χώρεσε το ταλέντο του στη μεγάλη οθόνη, στη μικρή, στη σκηνή, στο μουσικό θέατρο, στην κουίντα, σε βιβλία, λευκώματα, cds, dvds...

Πώς τον θυμόμαστε;

Σαν τον άνθρωπο-ορχήστρα που αντιμετώπιζε τη ζωή σαν τέχνη και την τέχνη, σαν μουσική, χορό, θέατρο, όλα μέσα από το ίδιο καλειδοσκόπιο.

Ο Ντίνος με το καπέλο, τα γυαλιά, το χαμόγελο, την χαρακτηριστική φωνή.

Ο Ανακατωσούρας, Φωνάζει ο Κλέφτης, Ζητείται Ψεύτης, ο Ατσίδας, Το κοροϊδάκι της Δεσποινίδος, ο Δράκος, Τζο ο Τρομερός... Ρόλοι, στιγμιότυπα, εικόνες που παίζουν ξανά και ξανά... Οι ταινίες της Ελλάδας που νοσταλγούμε και θέλουμε να κρατήσουμε στη μνήμη. 

«Η ζωή μου ήταν μια ζωή φανταστική με πολλές φανταστικές ζωές. Αυτές των προσώπων που υποδύθηκα. Τα ονόματά τους κατρακυλάνε τηλεχιονοστιβάδα στη μνήμη του κόσμου. Δεν είναι Φάλσταφ ούτε καν Σγαναρέλος, είναι ονόματα καθημερινά, δικά μας. Θανασάκης, Ψευτοθόδωρος, Λευτεράκης. Μικροσκοπικοί ήρωες που όμως άγγιξαν την καρδιά του λαού μας», είχε πει ο Ντίνος Ηλιόπουλος. 

Κλόουν, χορευτής της τζαζ, ποιητής της σκηνής. «Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας των ηθοποιών». 

Και στην προσωπική του ζωή;

Αυθόρμητος, αβίαστος, ουσιαστικός. 

Με ευγένεια, χιούμορ, διανοουμενίστικη αφηρημάδα.

Πάντα αδύνατος, δεν αγαπούσε την άσκηση. Θαύμαζε τον Τσάρλι Τσάπλιν. 

Ο Ντίνος Ηλιόπουλος λάτρευε τη τζαζ μουσική, τις κλακέτες, το τσουρέκι με καφέ φίλτρου, ιδανικά μαζί, τα γαλλικά τυριά (που μύριζαν), τα τσιγάρα, την bitter σοκολάτα...

Μια δική του φράση για το τέλος; Ή την αρχή; «Ο χρόνος. Ετσι και τον πετύχω πουθενά αυτόν! Είναι ο πιο αχάριστος τρομοκράτης. Ενώ εμείς τον κάνουμε βιντεοθήκη, αυτός προτιμάει να μας ξεπετάξει με μια Πολαρόιντ. Τρία πράγματα δεν θυμάμαι ποτέ: Πρώτον: ονόματα. Δεύτερον: ημερομηνίες. Τρίτον: το ξέχασα».

Παιχνιδια με λεξεις (που αγαπω και ανακαλυπτω). Le Soleil Dans La Peau η Different Darks?

Points of Interest

Holiday Ever After

Carte Blanche

Printasia

Kaleidoscope

New Leaves

Salad Days

Word of Mouth

See, hear, share

Fashionably Late

Le Soleil Dans La Peau

Good Vibrations

Different Darks

Midnight Blue

Oeil Pour Oeil

Sous Controle

Le Point de Vue

Out of this World

Coming Attractions

Ποσο νοστιμο μπορει να ειναι ενα μυθιστορημα με συνταγη για Λαλαγγιτες με Μελι;

Δεν το λέω επειδή το έχει γράψει η μαμά μου. Ή μπορεί και να το λέω. Αλλά δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα από το να βλέπεις έναν άνθρωπο που αγαπάς που δεν σταματά ποτέ να δημιουργεί, να φτιάχνει ιστορίες μέρα και νύχτα, να τις αποδομεί, να μεταφέρει λέξεις και σκέψεις από χειρόγραφα στο κομπιούτερ, να ανακαλύπτει τον κόσμο του Facebook αναζητώντας νέους αναγνώστες, και φίλους από τα παλιά, να σκηνοθετεί εικόνες της ζωής του σήμερα και του τότε, να μην προλαβαίνει να ολοκληρώσει το τέταρτο βιβλίο και να έχει ξαναγεμίσει τις σελίδες στο μπλοκ με άλλους ήρωες.

«Λαλαγγίτες με Μέλι». Aυτός είναι ο τίτλος του νέου μυθιστορήματος της Πελούσας Τσαντάκη που τυπώθηκε πριν από λίγες ημέρες στη Θεσσαλονίκη, για να προλάβει να εκτεθεί σε φίλους και γνωστούς, αγνώστους, παλιούς συμμαθητές, συμφοιτήτριες, αναγνώστες που αγαπούν οτιδήποτε αληθινό, στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου της Θεσσαλονίκης, γενέτειρας της συγγραφέως. Εμείς δεν το έχουμε δει ακόμη λάιβ. Δεν έχουμε προλάβει, αν και έχουμε ζήσει από κοντά όλη την κύηση που κράτησε πολύ περισσότερο από εννιά μήνες. Το περιμένουμε σαν το καινούργιο μωρό.

Και είναι γλυκό. Γλυκόπικρο. Γκρινιάρικο. Απαιτητικό. Καμία σχέση με αστυνομικό μυθιστόρημα ή βιβλίο μαγειρικής. Μια ερωτική νουβέλα για έναν μεγάλο έρωτα, μια επιπόλαιη σχέση, ένοχα μυστικά, τρεις ερωτικές επιστολές, πολλές ιστορίες αγάπης που μαγειρεύτηκαν με πάθος στο σκοτάδι. Όπως λέει και η συγγραφέας στο οπισθόφυλλο του βιβλίου: «Τα βασικά υλικά, μπορεί να είναι μέλι και κανέλα, αλλά και πιο ταπεινά συστατικά όπως αλεύρι και νερό. Υπάρχουν σελίδες που οι λαλαγγίτες θα σας θυμίσουν αμερικάνικα pancakes, ίσως και λουκουμάδες. Μην βιαστείτε να γλείψετε τα δάχτυλα σας. Το μέλι, μπορεί να είναι και θεραπευτικό φάρμακο, και δηλητήριο.» 

Διαβάζεται σε μια μέρα. Θα το παραγγείλετε στον Οσελότο (www.ocelotos.gr) ή σε οποιοδήποτε βιβλιοπωλείο. «Λαλαγγίτες με Μέλι» της Πελούσας Τσαντάκη. Αυτό με το κίτρινο εξώφυλλο και δύο από τις ηρωίδες από το οικογενειακό, φωτογραφικό άλμπουμ. Δώρο, η αυθεντική συνταγή για λαλαγγίτες με μέλι. 

Γιατι οι ανδρες (δεν) προτιμουν (ακομη) τις ξανθες

Αυτήν την προβολή δεν θα την έχανα με τίποτα. «Οι άνδρες προτιμούν τις ξανθές» με την Μέριλιν Μονρόε, σε θερινό σινεμά, χοτ-ντογκ, νάτσος και γρανίτα. Αν νοσταλγείς το παρελθόν και επιμένεις να ντύνεσαι, να σκέφτεσαι, να μελοποιείς τη ζωή σου, με ρετρό περιτύλιγμα, σαν σε μιούζικαλ της καθημερινότητας, η επανέκδοση μιας αγαπημένης ταινίας (που είχα δει μόνο στην τηλεόραση) που συμπληρώνει 60 χρόνια από την πρώτη του προβολή, αυτή η ευκαιρία δεν χάνεται με τίποτα.

Τι ταινία... Τι χρώματα... Τι σάουντρακ... Τι ερμηνεία. Η Μέριλιν Μονρόε, ως Λόρελαϊ, στη μεγάλη οθόνη, σήμερα, είναι πιο εκθαμβωτική από ποτέ. Την χαζεύεις, σα να μην υπάρχει κανένας άλλος δίπλα της, και μαζί της, (κι ας είναι εξαιρετική η Τζέιν Ράσελ), γελάς, θαυμάζεις τα κοστούμια, τα διαμάντια, τους διαλόγους, την αγνή φιλία ανάμεσα στις δύο πρωταγωνίστριες, την λιτότητα της έκφρασης, συνειδητοποιείς πως καμία Μαντόνα, Κάιλι Μινόγκ, Lady Gaga ή όποια σύγχρονη σούπερ σταρ το επιχείρησε, δεν κατάφερε να γίνει Μέριλιν.

Η ταινία με το διάλειμμα, 91 λεπτά φιλμ και 15 λεπτά δημόσιες σχέσεις, τουαλέτα, ακόμη μία στάση στο μπαρ (για παγωτό αυτή τη φορά), είναι η απόλυτη κινηματογραφική πρόταση. Εγώ πάντως την απόλαυσα. Ύστερα θέλησα να μάθω περισσότερα για την ταινία. Ποια ήταν η απήχηση τότε (σούπερ), αν είχαν ντουμπλάρει σε σημεία την Μέριλιν (στις ψηλές νότες)... Όταν είχαν πει στην Μέριλιν Μονρόε ότι δεν ήταν η σταρ της ταινίας, εκείνη είχε απαντήσει: «Όποια κι αν είμαι, είμαι ακόμη η ξανθιά».