To βράδυ του Σαββάτου έβρεχε. Όχι πολύ, τόσο όσο. Άρα δεν μπήκα με το δεξί (στο ολοκαίνουργιο Electra Metropolis Athens), δεν ντύθηκα όπως θα ήθελα (δηλαδή δεν φόρεσα τόσο ψηλά τακούνια), ούτε έβγαλα όσες φωτογραφίες είχα σχεδιάσει (σε όλους τους χώρους του ξενοδοχείου). Χάζεψα την επιβλητική βιβλιοθήκη στο ισόγειο, από δημοσιογραφική διαστροφή, πήρα το περιοδικό Electra για να το διαβάσω μετά, περίμενα υπομονετικά ένα από τα τρία ασανσέρ για να φτάσω στον δέκατο όροφο. Ήδη από την είσοδο, με είχαν ενημερώσει ότι δεν υπήρχε τραπέζι για φαγητό.

Φτάνοντας στο M Bar, με την πισίνα, την Ακρόπολη και την βροχή για σκηνικό, το αυτοφωτιζόμενο μπαρ και την Χριστίνα Γιαννοπούλου στα decks, η διάθεση έγινε πιο χρωματιστή από πριν. Ξέχασα που βρισκόμουνα. Νόμιζα ότι είχα ταξιδέψει, ότι είχα βρεθεί σε άλλη πόλη, αν και έμοιαζε εξαιρετικά οικεία. Τι κι αν δεν υπήρχε ελεύθερο σκαμπό; Χαιρόμαστε και γι'αυτό. Όπως και για την υπέροχη μουσική, από μελαγχολική τζαζ μέχρι αισθησιακή έθνικ, τις γνωριμίες με τους νέους θαμώνες, την συνομιλία με τους ενοχικούς καπνιστές, με θέα όλη την Αθήνα...

Στο M Bar αποκλείεται μάλλον να θέλεις να κόψεις το κάπνισμα. Το λέω εγώ που είμαι φανατική αντικαπνίστρια. Αλλά στο M Bar ο αέρας μέσα είναι καθαρός, και έξω, όλοι βγαίνουν για κουβέντα, εξερεύνηση και χάζι. Γιατί μετάνιωσα; Που δεν βγήκα selfie με πολυφωτογραφημένο και πάντα χαμογελαστό υπουργό της κυβέρνησης που αποχώρησε μόνος λίγο πριν τις 12. Όχι τίποτε άλλο. Φορούσε και γραβάτα.

Ήταν η πρώτη κρύα νύχτα του φθινοπώρου. Δεν είχα κανονίσει τίποτα για το βράδυ, απεχθάνομαι την ιδέα του να πρέπει να τηλεφωνήσω μια βδομάδα πριν για να φάω κάπου και να δω τους φίλους μου. Μόλις κάθησα στον δερμάτινο πάγκο, έβαλα την τσάντα μου ανάμεσα στο ειδικό τραπέζι, δίπλωσα το σακάκι μου και χωρίς δεύτερη σκέψη ήξερα τι ήθελα να φάω.

Σαν γιατρικό. Σούπα. Ramen. Grilled Duck Ramen. A soup with a view. Σοκολάτα σε καυτό νερό. Mε την μεγάλη, ξύλινη κουτάλα. Τhe Wagamama way. Όχι ότι θα έκανα απιστία στις δοκιμασμένες αγάπες. Καυτό edamame για την αρχή (και τα προκαταρκτικά της κουβέντας), sushi με ένα twist για δυναμικό ξεκίνημα, και μόλις έφτασε και το chicken katsu curry (προσωπικό μου best-seller), βούτηξα στο πιάτο της φίλης μου για να θυμηθώ.

Να αισθανθώ. Το curry με βοηθάει είναι η αλήθεια. Ειδικά όταν συνοδεύεται από ζεστό πράσινο τσάι και φρουτώδες κρασί. Ξυπνάει γεύσεις, μυρωδιές, μνήμες. Όμως τίποτα δεν μπορεί να σε βοηθήσει να γιάνεις, να ζεσταθείς, να ωριμάσεις, να ξυπνήσεις, να νιώσεις όπως όταν είσαι δίπλα στο τζάκι, αγκαλιά, από μία σούπα με συναισθήματα και χρώματα. Για πρώτη φορά, μέσα στο πελώριο, μαύρο μπολ ramen, με ψιλοκομμένη πάπια, λαχανικά και noodles, είδα να καθρεφτίζεται ο χειμώνας που έρχεται. Και κάτι από φθινόπωρο και άνοιξη. Γιατί το καλοκαίρι είναι πάντα μέσα μου. Στην πρώτη κουταλιά ramen, βούλιαξα τα πόδια μου μέσα στην καυτή άμμο. Και φόρεσα το μαγιό μου στο χιόνι.