Σήμερα η γιαγιά μου, η μαμά του μπαμπά μου, η γιαγιά Δήμητρα, με τα λευκά μαλλιά σαν βαμβάκι, τα μαύρα μάτια και την καλοσύνη στα χέρια και στο άγγιγμα, γίνεται 101 χρονών. Δεν θα είμαι κοντά της αλλά νιώθω σα να είμαι ήδη στην αγκαλιά της. Θα μαζευτούν πολλοί φίλοι στο σπίτι της στη Θεσσαλονίκη για να της τραγουδήσουν και να την βοηθήσουν να σβήσουν τα 101 κεράκια. Όχι ότι χρειάζεται βοήθεια. Ζει μόνη, (τη νύχτα μόνο χρειάζεται συντροφιά), είναι αυτάρκης, μαγειρεύει, θυμάται τα πάντα, χαίρεται να μοιράζεται ιστορίες από τη ζωή με τον Βαγγέλη, τον λατρεμένο της σύντροφο, τους δυο γιους της με τα κοντά παντελόνια που την κοιτάνε και λιώνουν, την ημέρα που κλέφτηκε με τον αγαπημένο της γιατί ο αυστηρός πατέρας της δεν τον θεωρούσε αντάξιο της, τις ημέρες (και νύχτες) του πολέμου, τα διαφορετικά σπίτια, τις βόλτες στην παραλία... Μια γυναίκα δυναμική, ανεξάρτητη, διακριτική, ευαίσθητη, μια γυναίκα σοφή. A και κάνει το ωραιότερο μασάζ στην πλάτη, ζεστή, αχνιστή τυρόπιτα: απλώνει το ζυμάρι, τοποθετεί το τυρί, ξαναβάζει φύλλο και τυρί, και μετά κόβει μικρά κομμάτια και την τοποθετεί στον ...φούρνο. Το πιο υπέροχο, αυθεντικό, τρυφερό μασάζ της παιδικής και εφηβικής μου ηλικίας... Όταν ήμουνα μικρή και φοβόμουνα τις βροντές και τις αστραπές, η γιαγιά Δήμητρα με ηρεμούσε πάντα... «Μην φοβάσαι. Ο Θεός αλλάζει θέση και τακτοποιεί τα έπιπλα του». Είναι τότε που με έλεγε «αρνάκι μου». Και πώς με φωνάζει σήμερα; «Σαντούλα, εσύ;» Όταν ρωτάει στο τηλέφωνο ποια είμαι ή μου μιλάει βιαστικά, δεν είναι γιατί δεν με έχει καταλάβει. Ούτε επειδή δεν θυμάται. Είναι ο τρόπος της να μου πει πως έχω μέρες να της τηλεφωνήσω...

Δεν είχα ξαναμείνει στο New Hotel. Ένα μικρό ξενοδοχείο, με άποψη, design, χριστουγεννιάτικη διάθεση 12 μήνες τον χρόνο. Όπως δεν μου αρέσουν τα μεγάλα νησιά με ατέλειωτες επιλογές, έτσι προτιμώ και τα ξενοδοχεία που δεν χάνεσαι.

Στην καρδιά της πόλης, στο Σύνταγμα, το New Hotel αλλάζει το πρωί, είναι ασημένιο τη μέρα, και χρυσό το βράδυ. Ή το αντίθετο. Μέσα σε περίπου ένα 24ωρο, αναρωτήθηκα αν τα χρυσά μπαλόνια στο ταβάνι του lobby είναι με ήλιον, πως ανακυκλώθηκαν οι «ξύλινες» ιδέες των ταλαντούχων αδερφών Campana, αν θα χαθώ στο έργο-τέχνης με τους καθρέφτες στις γυναικείες και ανδρικές τουαλέτες στον πρώτο όροφο. Aνέβηκα ξανά και ξανά με τις σκάλες, για να δω καλύτερα τα τακούνια μου πηγαίνοντας προς το Applause που αναβοσβήνει, άλλο έργο (Jack Pierson), άλλη εμπειρία, άλλη επιβράβευση.

Που την έχουμε όλοι τόσο ανάγκη. Άκουσα φωνές από κάποιο συνέδριο, εκεί στο πλάι. Πήρα το ασανσέρ για να δω πρώτα στην οθόνη χαρούμενους, χορογραφημένους Santa. Tι τραγουδούσαν ή τι θα μπορούσαν να τραγουδάνε; All I want for Christmas is New. Και μασάζ. Στο πρόσωπο και στο σώμα.

Στο μείον 1, μόνη μου, χωρίς τον τροφαντό κύριο με την κόκκινη στολή και το μούσι, ανάμεσα στους Κάκτους του Τάσσου Βρεττού, (A New Kaktorium), άφησα τσάντα και συννεφάκια με σκέψεις, ξάπλωσα μπρούμυτα (και μετά ανάσκελα), για να διώξω εικόνες από τις λίστες μου, (με δυσκολία), να νιώσω για μιάμιση ώρα, τι σημαίνει ξεκλείδωμα του αυχένα, της έντασης, του άγχους, του πόνου παντού. Νew Sense Signature Massage, διαβάζω στο ειδικό έντυπο. Όταν ο κάκτος βγάζει τον ανθό του, λέω εγώ. Ζέστη, πετσέτες στον ατμό, αιθέρια έλαια, πίεση, αναζωογόνηση, εναλλαγές, μουσική χωρίς μουσική, φωνές χαράς χωρίς ήχο.

Βγαίνοντας ήμουνα καινούργια. Ένιωσα καινούργια. Κι ας κρατάει τόσο λίγο το συναίσθημα. Το βράδυ, ανέβηκα στον 7ο όροφο, το Art Lounge, ένα εστιατόριο-μυστικό, αν σκεφτεί κανείς ότι όσο περνούσε η ώρα δεν υπήρχε τραπέζι. Μια ομάδα Γάλλων, μια οικογένεια Ελλήνων, ένα ζευγάρι, μια παρέα από φίλες... Και όλοι, με την ίδια ακριβώς θέα στον λόφο του Λυκαβηττού, στο Σύνταγμα, στην Ακρόπολη, αγαπημένα, φωτισμένα σημεία της πόλης, και διαφορετικό μενού. Σαλάτα του Καίσαρα με τραγανή πρασινάδα, ταρτάρ σολωμού όσο spicy πρέπει, ζουμερό rib eye με λεπτοκομένες πατάτες τηγανητές, πάνω στη μαύρη πλάκα. New (Old) Taste.

Πάλι καλά που πρόλαβα να τα φωτογραφίσω. Κι αν σου αρέσει η σοκολάτα, έχεις ήδη προνοήσει για να ρωτήσεις για τα γλυκά. Bitter σοκολάτα, ασορτί με τη διάθεση, κρέμα μαύρης σοκολάτας, βατόμουρο, μπισκότο αμυγδάλου. Στο New Hotel θέλεις να τα παρατηρήσεις όλα. Και μετά, στο πρωινό, ανάμεσα στα αβγά, τα κρουασάν, την φρουτοσαλάτα, τη σπιτική γκρανόλα, ένας κύριος παρήγγειλε στραπατσάδα. «Scrambled eggs;», ρώτησε ο υπεύθυνος του πρωινού. «Ναι», ήταν η απάντηση. Περίμενα να δω το αποτέλεσμα. Strapatsada, scrambled eggs with tomatoes, New Style.