ΑΠΡΙΛΙΟΣ ΕΙΝΑΙ... ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

Απρίλιος είναι... Η πρώτη φορά που κολυμπάς στη θάλασσα. Και βάζεις το κεφάλι μέσα. Για να μείνεις εκεί...

Η μετάβαση από το πάπλωμα στο πάπλωμα με ένα πόδι έξω, αγκαλιά. 

Απρίλιος είναι η Αθήνα που αδειάζει. 

Η ερώτηση "Που θα πάτε το Πάσχα;" 

Το τσουρέκι πριν το φας. Η μυρωδιά του όταν ψήνεται. Το τσουρέκι όταν το κόβεις με το χέρι. 

Νηστεύεις; Εγώ; Όχι σήμερα. 

Θα φύγεις; Ίσως αύριο. 

Θα μείνεις;  

Θα μελαγχολήσεις; 

θα βουτήξεις; 

Θα σου αγοράσεις λαμπάδα; 

Κρεμαστό αβγό για τη συλλογή σου πάνω στην αλυσίδα με τις αναμνήσεις και τα χρώματα; 

Απρίλιος είναι το φιλί της αγάπης. 

Ο κόκκινος μήνας.  

Θα ψάλλεις στον Επιτάφιο με πάθος; 

Μόνο A Cappella. Γιατί ο Απρίλιος προσφέρεται (κυρίως) για σόλο καριέρα... 

ΕΙΜΑΙ ΚΙ ΕΓΩ SURVIVOR

Βλέπω Survivor και είμαι καλά. Δεν ντρέπομαι γι'αυτό και δεν το κρύβω. Δεν θυμάμαι να το είχα παρακολουθήσει παλιά. Άλλες εποχές, άλλος προορισμός, διαφορετικό timing. Στην αρχή το βρήκα παιδαριώδες. Απλοϊκό, φλατ, μονοδιάστατο. Κι ύστερα κόλλησα. Εθίστηκα. Στη φωτογραφία και στο φως. Στα αγωνίσματα. Στις ανάσες. Στις πτώσεις. Στους χαρακτήρες με τα χίλια πρόσωπα. Τι έχω καταλάβει; Είμαστε όλοι μαχητές. Είμαστε όλοι Survivors. Χωρισμένοι σε ομάδες. Διάσημοι που ήταν άσημοι και άσημοι που θέλουν να γίνουν διάσημοι. Διαδίδουμε αποχωρήσεις προτού καν γίνουν, αποθεώνουμε αγόρια ή κορίτσια σα να γνωριζόμαστε χρονια. Εκείνοι αδυνατίζουν, εμάς μας έχει ανοίξει η όρεξη. Η Καραϊβική μοιάζει με όαση τελικά, με το μεταναστευτικό, την κρίση, την εφορία, την τρέλα που επικρατεί, την κατήφεια, την μονοχρωμία στην καθημερινότητα μας. Ρύζι, πατάτα, καρύδα, τελεία.... Στρωματσάδα.. Διπλοί κατασκόποι.. Διαμάχες. Μπιφτέκια με ξύσμα καρύδας. Όλοι για έναν και ένας για όλους. Η ζωή μας σε συνέχειες. Τα παιδιά αργούν να πέσουν για ύπνο, γονείς και δάσκαλοι φωνάζουν. Η Σκιάθος εχει εξελιχτεί στον απόλυτο προορισμό για το καλοκαίρι του 2017, το personal training φοριέται πολυ, όπως και η συγκίνηση. Το ψέμα. Η δύναμη. Η μάχη. Ο ιδρώτας. Η υπερβολή. Η ειρωνεία. Ο ευτελισμός της ανθρώπινης ζωής. Έστω και για μια μερίδα κοτομπουκιές. Ή ένα παστέλι.  

O ΒΑΣΙΛΗΣ ΖΟΥΛΙΑΣ ΑΚΟΥΓΕ BOWIE

Femmes au Jardin. Οι γυναίκες στον κήπο του Βασίλη Ζούλια είναι η Μάρα, η Βίκυ, η Δωροθέα, η Έσθερ, η Αναστασία, η Ισμήνη... Είναι και η Τόνια, η Αφροδίτη, η Αθανασία, η Δάφνη, η Ντέμη, είμαι κι εγώ. Ποιο είναι το κοινό ανάμεσα σε όλες αυτές τις γυναίκες, τελικά σε όλες εμάς; 

Women in the Garden. Ένας πίνακας του Claude Monet στάθηκε η αφορμή για μια συλλογή, μια επίδειξη, έναν περίπατο μέσα στον Εθνικό Κήπο. Τη Δευτέρα το μεσημέρι, στο κλείσιμο της Εβδομάδας Μόδας της Αθήνας, ο Βασίλης Ζούλιας σκηνοθέτησε έναν ζωντανό πίνακα ζωγραφικής, χωρίς κάδρο, μόνο με φως και σύννεφα, πράσινο τοπίο και μαύρες, λευκές, κόκκινες πινελιές. 

Μοντέλα οικεία και αναγνωρίσιμα από μακριά, ο David Bowie στο soundtrack για την αντίθεση και την ανατροπή, κορίτσια που θυμίζουν σιλουέτες Μοντιλιάνι, ιδανικά για το καστ με τα μακριά φορέματα από σατέν, οργάντσα, ταφτά, με ουρά ή χωρίς, για μια βόλτα του σκύλου, του μωρού στο καροτσάκι, μια μοναχική βόλτα σε μια άλλη εποχή.

Τι κι αν σκονίζονται οι ψηλοτάκουνες γόβες και οι πολύτιμες δημιουργίες στο πάρκο; To Barefoot in the Park είναι άλλη ταινία. Ο Βασίλης Ζούλιας μας θέλει αισιόδοξες, χρωματιστές, με το κεφάλι ψηλά, περιποιημένες, ντεμοντέ, όσο θέλουμε, αντέχουμε, αναπνέουμε. Στις μύτες. 

Τι κρατάω; Το ασπρόμαυρο ταγέρ με το λευκό σακάκι, σταυρωτό με τέσσερα υπερμεγέθη κουμπιά και τα υπέροχα, πελώρια, μαύρα σκουλαρίκια-υπερπαραγωγές του Περικλή Κονδυλάτου. Το κόκκινο στράπλες φόρεμα με τα μαύρα σκουλαρίκια που καλύπτουν το μπούστο. Το κοκκινόμαυρο καρό με την δαντέλα, για την Μαύρη Χήρα ή το Φιλί της Γυναίκας Αράχνης. Ή μήπως την Εύθυμη Χήρα;

Τα tie-dye γάντια. Τα καπέλα. Όλα τα παπούτσια και όλες τις τσάντες. Το φόρεμα με την κόκκινη δαντέλα στο Rosso του Valentino Garavani. Το μάθημα ιστορίας μόδας. Τα σινιόν χτενίσματα. Το πελώριο διαμάντι με το χρυσό περιδέραιο σαν τρόπαιο για την μαυροντυμένη γυναίκα στον κήπο. Τα headpieces-έργα τέχνης. Το κόκκινο ντραπέ φόρεμα με το γυμνό ντεκολτέ. Τα πουλιά. Στο κεφάλι. Και στον αέρα για συντροφιά να ακούνε Bowie και Wild is the Wind.

Ένα υπέροχο μαύρο φόρεμα με δαντέλα στα ανοίγματα αριστερά και δεξιά και μπροστά στο στήθος και μανίκια με κίνηση από βελούδο χωρίς τίποτα να εκθέτει, να προκαλεί, να μοιάζει χυδαίο. Το φινάλε. Με όλα τα κορίτσια, μικρά και μεγάλα, με καρότσι ή χωρίς, κατοικίδιο, αξεσουάρ, χαμόγελο, να στήνονται στο παραμύθι. Και τον Βασίλη Ζούλια να εισπράττει χειροκρότημα, αγκαλιά, μπράβο και να αποθεώνεται από το κοινό του, που τον αγαπά, τον φοράει, τον προτιμά, τον υποστηρίζει, τον φροντίζει, όπως (άλλωστε) κι εκείνος χρόνια τώρα. 

Ο χρόνος σταματά. Η μόδα επουλώνει. Μπήκαμε για λίγη ώρα μέσα στον πίνακα ζωγραφικής, γίναμε κι εμείς εκθέματα, φωτογραφηθήκαμε, ονειρευτήκαμε, και ύστερα με αργά ή γρήγορα βήματα, περπατήσαμε μέσα στον Εθνικό Κήπο, λιγότερο φωτεινό από πριν, με διάθεση για βροχή, να επιστρέψουμε στις δουλειές μας. Ραντεβού, γραφείο, παιδιά, νύχια, καφέ, σπίτι, ο καθένας στο πόστο του.  

Μήπως τελικά αυτό είναι το κοινό μας; Ένας Βασίλης Ζούλιας που μας ενώνει, μας σκηνοθετεί, μας χαρίζει απλόχερα ρόλους, χωρίς απαιτήσεις. Με ένα πινέλο στο χέρι. Κι εμείς, σαν μούσες, τυλιγμένες με ένα σεντόνι στο ανάκλιντρο, κλείνουμε τα μάτια, βλέπουμε χρώματα Monet, ακούμε Bowie, ανθίζουμε, αντιστεκόμαστε σε όσους προσπαθούν να μας κρύψουν τον ήλιο. 

ΖΑΠΠΕΙΟ ΑΘΕΝΣ ΕΞΚΛΟΥΣΙΒ

Μεγάλες Προσδοκίες. Αthens Xclusive Designers Week στο Ζάππειο. Πήγα την Παρασκευή με καρδιά ανοιχτή. Και θετική σκέψη. Τα είδα όλα. Κυριολεκτικά. Κathy Heyndels για την Ελλάδα που ξενυχτάει με ντεκολτέ, σκίσιμο, παγιέτα και ανδρικά κοστούμια Giannetos, .LAK με concept, τρέλα, πιτζάμες για όλο το 24ωρο, σαρκαστική διάθεση, μια μίνι παράσταση με την υπογραφή Lakis Gavalas από τις παντόφλες με το τούλι μέχρι τις robes de chambre που σκούπιζαν το πάτωμα, DSquared2 έξω, νύχτα, στο κρύο, λίγο βιαστικοί, λίγο θυμωμένοι, λίγο ανήσυχοι. 

Διαβάζω στο βιβλίο-πρόγραμμα της διοργάνωσης που είναι γραμμένο αποκλειστικά στα αγγλικά: «Get ready for a unique and ever before unseen Special Appearance of the globally notorious fashion duet, DSquared2, who have chosen to support their «second home», Greece, with their attendance.» Δεύτερο σπίτι. Έτσι εξηγείται. Music, είπε ο Dean ή ο Dan, με την πλάτη γυρισμένη στο κοινό, στο υπερφωτισμένο Ζάππειο Μέγαρο, μαγικό σκηνικό, μόλις τελείωσε το σόου των 58 δευτερολέπτων (με 7 μοντέλα, τέσσερα αγόρια, τρία κορίτσια, 7 Glunge σύνολα), σα να βιαζόταν να πάει στο after party.

Eγώ πάλι, κοιμήθηκα νωρίς. Ξαναπήγα στο Ζάππειο το Σάββατο. Με μια στάση πρώτα στον Γιάννη Τσεκλένη στο i-D Concept Stores στο Κολωνάκι για συμπυκνωμένα μαθήματα μόδας. Εκτός Ζαππείου, ο ήλιος φωτίζει την βιτρίνα με το print-έργο τέχνης Tseklenis, τότε, τώρα, αύριο, με την Σοφία Κοκοσαλάκη, τον Άγγελο Μπράτη, την Ντόλυ Μπουκογιάννη να παίρνουν το ...ποίημα για να γράψουν μυθιστόρημα. Γιάννης Τσεκλένης στους τοίχους, στις βιτρίνες, στις κρεμάστρες, στην καρδιά. Ζωγράφος, ποιητής, αρχιτέκτονας, σχεδιαστής, φιλόσοφος, συγγραφέας, εικαστικός, μαέστρος, πολιτικός, διαφημιστής, επικοινωνιολόγος, προφήτης. 

Και μετά; Πίσω στο Ζάππειο. AXDW. Aυστηρή πόρτα. Σίγουρα πιο αυστηρή από τις προηγούμενες φορές. Σχεδιαστές διαμαρτύρονται που δεν τους αναγνωρίζουν. Οι φωτογράφοι στήνουν καβγά. Στο πάρκινγκ, σε βάζουν να κάνεις όπισθεν. Εκθέτης; Επισκέπτης; «Για την Εβδομάδα Μόδας», ψελλίζεις. «Εδώ είναι για την Αίγλη. Πρέπει να φύγετε.» Αν είσαι επισκέπτης για το Κρητικό Φεστιβάλ που γίνεται εκτός, «μπαίνεις». Πιο άνετα...

Όλα γίνονται the Greek way. Δεν θέλεις να γκρινιάξεις. Χαμογελάς. Και κοιτάς να το διασκεδάσεις. Σόλο ή με παρέα. Μιλάς, σκέφτεσαι, αντιδράς, κλαις από μέσα σου. Και επιμένεις. Στριμώχνεσαι, επανασυστήνεσαι, τρυπώνεις. Ορσαλία Παρθένη στις 5.30 το απόγευμα. Στο πρόγραμμα. Η ίδια, συνεπής κι όταν είναι Out of Space. Για τον επόμενο χειμώνα, εμπνέεται από διαστημικές ταινίες (Gravity, Interstellar) με αντίστοιχο σάουντρακ, για να παίξει με τρισδιάστατα, μελανζέ, μπουκλέ, μεταλλικά υφάσματα, σκηνοθετώντας ρούχα για αγόρια και κορίτσια που μπορούν ύστερα να τα ανταλλάξουν, να αποδείξει ότι η μονοχρωμία δεν είναι απαραίτητα βαρετή. Βρασμένο μαλλί; Σκάφανδρο; Κράνη αστροναυτών; Υοu are infinite. Με την κατάλληλη στολή. 

Εvi Grintela, για τη συνέχεια. Η Εύη Καρατζά, μια γυναίκα που γνωρίζει τη μόδα στην παγκόσμια διάσταση της, από το εξώφυλλο μέχρι την τελευταία σελίδα, στήνει μια όαση μέσα στην αίθουσα του Ζαππείου, με πράσινους φοίνικες, πολυτελή υφάσματα που δεν κραυγάζουν, σου ψιθυρίζουν. Στο αυτί. Και στην ψυχή. Μοντέλα σαν σύγχρονες Rita Hayworth, αγουροξυπνημένες Ava Gardner, αισθησιακές και μεσογειακές, περπατούν με shirtdresses που εξελίσσονται, ανδρικά πουκάμισα που αποκαλύπτουν παραληρηματικές, επιθετικές, ρομαντικές ρίγες, πιτζάμες που θέλουμε να φοράμε όταν δεν κοιμόμαστε, όταν δεν χουζουρεύουμε, κυρίως όταν είμαστε σε εγρήγορση. Αλλά και για γλυκά όνειρα. Με τον David Bowie από το σάουντρακ να μας ξυπνάει μέσα στα φοινικόδεντρα. Μια συλλογή resort, για το αιώνιο καλοκαίρι. Φαντασίωση; Γι'αυτό δεν αγαπάμε τη μόδα; Η Evi Grintela ταξιδεύει την Ελλάδα εντός και εκτός, χωρίς την ελληνική σημαία, για εύκολους συνειρμούς. 

Κι ύστερα, κι ύστερα; Νυφικά. Τζιν. Αναμονή. Όλα με χρονοκαθυστέρηση, τουλάχιστον μία ώρα, για να ξεκινήσει η επόμενη συλλογή, να εκκενωθεί η αίθουσα, να φωτογραφηθούν μοντέλα, σχεδιαστές, συντελεστές, να βρούμε όλοι ξανά τις θέσεις μας. Σαν μουσικές καρέκλες. Με το ραδιόφωνο-χορηγό στη διαπασών σα μουσικό χαλί. Δεν έμεινα μέχρι τις 10.30 το βράδυ, για να δω την Celia Dragouni, (σαν σχεδιάστρια και μοντέλο), αλλά με τις φωτογραφίες και τα βίντεο, νιώθω σα να ήμουν εκεί. Καφτάνια, φορέματα-νυφικά, μποέμ ρόλοι. 

Και πήγα και την Κυριακή. Επαγγελματική διαστροφή. Πάμε πάλι. Ήμουν εκεί από την αρχή. Για τους νέους σχεδιαστές και το πρώτο χειροκρότημα. Τον μαραθώνιο. Μοντέλα του παρελθόντος που αποθεώνονται. Νέοι που διαγωνίζονται. Όλα παίζουν. Παράλληλα. Σε ένα παράλληλο σύμπαν. Και η ουσία; Ο πυρήνας; Σε τριάδες, δυάδες, παρέλαση χωρίς σημαιοφόρο. Ζαλίστηκα λίγο. Άλλος έδειχνε γούνες και χειμωνιάτικα, κι άλλος μαγιό και ελληνικό καλοκαίρι. Μοντέλα και ρούχα σε slow motion ή fast forward, σαν ρομπότ. «Υπνωτισμένα είναι;», αναρωτήθηκε ο διπλανός μου. 

Όλα είναι θέμα σκηνοθεσίας. Και επαγγελματισμού. Μένει ο Βασίλης Ζούλιας που είναι παντός καιρού. Μέσα στον Εθνικό Κήπο. Για το φινάλε, το κλείσιμο, την επίγευση. Women in the Garden. Ή όταν η μόδα ανθίζει. Και τo περιτύλιγμα; Η έκθεση τέχνης και μόδας με τα εξώφυλλα-έργα τέχνης από το περιοδικό Γυναίκα. Στο περιστύλιο. Όλες τις ημέρες. Για τη νοσταλγία σαν υπενθύμιση. 

Τι θα πει το κοινό; Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα στην πρώτη σειρά, αντικρυστά, στην Άντζελα Δημητρίου. «Εμένα αν δεν μου το ψήσεις το μαλλί, δεν κάθεται», λέει μια κυρία στο κινητό της. «Εδώ γίνονται μόνο επιδείξεις μόδας; Μπορώ να κάνω εδώ το πάρτι μου;», αναρωτιέται ένα  20χρονο κορίτσι. «Καπνίζετε;», ρωτάει ξανά και ξανά η κοπέλα στην κεντρική είσοδο.

Ο κόσμος αλλάζει, ανάλογα με τον σχεδιαστή. Παστέλ ταγέρ με ασορτί αξεσουάρ για την σχεδιάστρια νυφικών, αγόρια με φουτουριστικές στολές για τον πρωτοεμφανιζόμενο designer που ονειρεύεται να γίνει Alexander McQueen. Ξένοι δημοσιογράφοι. Μια κοπέλα με λαμέ φούστα και σαγιονάρες κολυμβητηρίου σε 35 νούμερο. Χρωματιστά μαλλιά, σε γυναίκες και άνδρες, σιέλ, κίτρινα, μοβ, ροζ, πράσινα, γιατί αυτό θεωρείται σήμερα εκκεντρικό. Το μοβ μούσι φορέθηκε πολύ. 

Είναι και φωτογενές... Φωτογραφίες. Κι άλλες φωτογραφίες. Με φόντο τους χορηγούς. Και τις κυρίες της καθαριότητας με τις κόκκινες σκούπες-παρκετέζες. Ραντεβού σε έξι μήνες. Για το ανκόρ. Eτεροχρονισμένο, όπως μας αξίζει. Music please.