Ο ήχος της θάλασσας.
Το κύμα που σκάει στα βράχια.
Τα τζιτζίκια όλη μέρα και όλη νύχτα.
Η μουσική των αυτοκινήτων στο φανάρι (με ανοιχτά παράθυρα αντί για air-condition).
Τα θερινά σινεμά στις γειτονιές.
Τα φιλιά στον αέρα.
Οι ανεμιστήρες.
Τα τακούνια στο πλακόστρωτο στο νησί.
Οι κόρνες των αυτοκινήτων όταν ο οδηγός στο μπροστινό αυτοκίνητο φλερτάρει στο κινητό του ξανά και ξανά στο φανάρι. Δεν είπαμε don’t text and drive;
Tα δέντρα που χορεύουν ανάλογα με τα μποφόρ.
Και φυσικά η μουσική που ανακαλύπτεις από τα παιδιά σου, κάνοντας shazam στο ραδιόφωνο, στην παραλία τυχαία. Παλιά, «αρχαία» και καινούργια. Με τίτλους-ποίηση. All I Do is Win. We will rock you. Avec le soleil sur la peau. Blinded by the sunset. Where angels fear to tread. Love Generation. Mon coeur pour te garder. Salt in the wound. The things we do for love. The summer knows. Ξέρει αλήθεια;
OT ΓΚΡΕΣΙΑΝΣ: XAMENOI ΣΤΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ
Hautes Grecians. Τι γίνεται όταν η ελληνική μόδα αποκτά μια ακόμη «καλή νεράιδα», βρίσκει χορηγούς, το ιδανικό location (Four Seasons Astir Palace Hotel) και φιλανθρωπικό σκοπό και άλλοθι; Πολλά και τίποτα. Και δεν έχει να κάνει μόνο με το γεγονός ότι η ώρα προσέλευσης στην πρόσκληση ήταν για τις 7 και η μαραθώνια επίδειξη ξεκίνησε πολύ μετά τις 8. Είναι που δεν υπάρχει κανένας σεβασμός γι’ αυτό που βλέπουμε. Κανείς δεν παρακολουθεί, λίγοι καταλαβαίνουν, η κυρία δίπλα μου, ρωτούσε επίμονα αν τα ρούχα είναι των Deux Hommes, την ώρα που τα μοντέλα μετέφεραν το όραμα του Βασίλη Ζούλια. Την ίδια στιγμή ανήσυχες influencers δεν γνώριζαν την Λουκία, (το πρωτοεμφανιζόμενο brand Laviate ίσως κάτι να τους έλεγε παραπάνω), αν και δεν τις ενδιέφερε και τόσο να μάθουν κάτι, να δουν τα φορέματα ή το styling του Μιχάλη Πάντου, γιατί ήταν μονίμως απασχολημένες με τις selfies κατά τη διάρκεια του σόου. Αυτό δεν είναι το προσωπικό στοίχημα πλέον για όλους μας; Τo see and to be seen, να βγάλουμε φωτογραφίες στο ηλιοβασίλεμα, στον ξαναγεννημένο Αστέρα, κανείς δεν χειροκροτάει πλέον, γιατί τα χέρια μας είναι απασχολημένα με τα κινητά 24/7. Γκρίνια; Όχι, απλή διαπίστωση. Γιατί όπως ακριβώς σε μια παράσταση, στο θέατρο, στην όπερα, στο σινεμά, όταν σβήνουν τα φώτα οφείλεις να είσαι εκεί. Γιατί όχι και στη μόδα; Mε τις περισσότερες κυρίες να εμπνέονται πλέον εμμονικά από τηλεοπτικές εκπομπές τύπου My Style Rocks, τις βλέπαμε να καταφθάνουν στο Nafsika, με εμφανίσεις-υπερπαραγωγές-παραφωνίες, παραδίδοντας με στιλ το αυτοκίνητο στον παρκαδόρο του ξενοδοχείου, την ώρα που η επίδειξη Hautes Grecians ήταν σε εξέλιξη, για να εισβάλουν στον χώρο σαν μοντέλα-γκεστ, να τις δούμε να ανεβαίνουν στις σκάλες «κόντρα» στα μοντέλα του σόου (το ντεφιλέ γινόταν σε δύο επίπεδα), με τους υπόλοιπους καλεσμένους να μιλάνε, να γελούν, να καπνίζουν, να κάνουν like στο Facebook και στο Instagram, να σηκώνονται για να ανανεώσουν το ποτό του χορηγού, να σου γυρνούν την πλάτη με άποψη για να μην μπορείς να δεις τίποτα κάθε φορά που έστρεφαν το κινητό στη «σκηνή» για να απαθανατίσουν τη σκηνή και να τη μοιραστούν με το «κοινό» τους. Και στο φινάλε, που είδαμε έναν στρατό από πανέμορφα κορίτσια και εξαιρετικά φωτογενή ρούχα, για 4 λεπτά, μπορεί και 5, είχαν αρχίσει να σηκώνονται ήδη. Για να συγχαρούν τους σχεδιαστές; Mα δεν τους είδαμε ποτέ. Βιαζόντουσαν μάλλον να πάρουν το επόμενο κοκτέιλ, νέα φωτογραφικά ενσταντανέ, να δώσουν την κάρτα στον παρκαδόρο. «Οτ Γκρέσιανς;», έλεγε μια κυρία στην κόρη της. «Eγώ δεν είδα τίποτα ελληνικό». Την επόμενη φορά με αρχαιοελληνικούς χιτώνες κορίτσια. Και selfie stick.
ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΙΣ ΚΑΝΝΕΣ... ΟΝCE UPON A TIME IN CANNES-HOOD...
Δεν είναι η πρώτη φορά που πηγαίνω στις Κάννες. Είναι η πρώτη όμως που βρέθηκα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών. Και θα ήθελα να μείνω για πάντα εκεί. Όμορφοι άνθρωποι, κορίτσια και αγόρια όλων των ηλικιών, φροντισμένοι, υγιείς, καλοντυμένοι, κυκλοφορούσαν από νωρίς με tuxedo και πλουμιστά φορέματα με ουρά, ασορτί κοσμήματα, ψηλοτάκουνες γόβες, στην Croisette, στο Le Majestic, στο Hotel du Cap-Eden-Rock στα κόκκινα σκαλοπάτια, ανάμεσα σε έφιππους αστυνομικούς, υπεύθυνους ασφαλείας, κλειστούς δρόμους, κορίτσια με κόκκινες εσάρπες, φωτογράφους, σινεφίλ. Στις Κάννες, τον Μάιο, απαγορεύονται οι selfies και επιβάλλονται τα ψηλά τακούνια και τα παπιγιόν. Περπατάς δίπλα στον Leonardo DiCaprio, την Margot Robbie, την Marion Cottilard, την Adele Exarchopoulos, τον Quentin Tarantino, τον Alain Delon, τον Jean Dujardin, τον Willem Dafoe, την Isabel Huppert, τον Sylvester Stallone, και νιώθεις κι εσύ σταρ, σκηνοθέτης (της ζωής σου), πρωταγωνιστής (του τώρα), ζεις το σενάριο, στα γαλλικά, τα αγγλικά, τα κορεάτικα, τα πορτογαλικά… Θα δεις τον λουλουδά να κοντοστέκεται δίπλα στην Rolls-Royce, την παραμορφωμένη από τις πλαστικές μαμά να φωτογραφίζει την κόρη με ασορτί, εφαρμοστή, εμπριμέ στολή, τύπου Versace, σε στιλ Kardashian, άνδρα με μίνι φόρεμα με ασημένιες παγέτες, ουρές στις αίθουσες όλες τις ώρες της ημέρας για μια πρώτη, δεύτερη, τρίτη προβολή, θα δεις και την κορεάτικη ταινία που απέσπασε Χρυσό Φοίνικα, με γαλλικούς και αγγλικούς υπότιτλους, για να χειροκροτήσεις τους ποιητικούς τίτλους κι ας μην πρόλαβες να τις παρακολουθήσεις όλες. The Dead Don’t Die, Sorry We Missed You, Pain and Glory, A Hidden Life, Too Old To Die Young, Parasite… Once upon a time in Hollywood. And Cannes. And Napoule, Antibes, Nice. Nice to meet you. Cannes you handle it? Ο καλύτερος τίτλος στο φετινό Φεστιβάλ; Aπό την ταινία μικρού μήκους του Έλληνα Βασίλη Κεκάτου. The Distance Between Us and the Sky.
XΡΩΜΑΤΑ: ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΔΗΜΟΦΙΛΕΣ ΧΡΩΜΑ ΚΑΙ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΥΤΟ ΓΙΑ ΕΜΑΣ;
Το διάβασα στο New Yorker και μου άρεσε ο τίτλος γιατί το κείμενο ήταν σαν εικονογραφημένο καρτούν, δεν περιείχε καμία επιστημονική ανάλυση. Οπότε κράτησα μόνο αυτή τη φράση: τι λέει το αγαπημένο μας χρώμα για εμάς. Τι λέει αλήθεια; Προσωπικά απεχθάνομαι το μαύρο, με στενοχωρεί, κάποτε αγαπούσα το φούξια και το μοβ, σήμερα προτιμώ το μπλε, το λευκό, το κίτρινο, το πράσινο και το κόκκινο, έντονο, εμμονικό, ξεσηκωτικό. Όταν είχα γυρίσει από τις σπουδές μου στο Λονδίνο, σε μια εποχή που όλοι ήταν μαυροντυμένοι, θυμάμαι να μπαίνω σε έναν χώρο, ντυμένη σαν το ουράνιο τόξο και να δέχομαι σχόλια από παντού. Κι αν το χρώμα είναι η λύση σε όλα μας τα προβλήματα; Aς ξεκινήσουμε σήμερα αποκρυπτογραφώντας ποιο είναι το αγαπημένο μας χρώμα και πως μεταφράζεται αυτή μας η επιλογή. Και τα μηνύματα είναι κοινά για άνδρες και γυναίκες. Δεν θα βάλω την ανάλυση του New Yorker αλλά μια αυθαίρετη, δική μου.
Κόκκινο. Το χρώμα της αγάπης, της γενναιοδωρίας, της θετικής σκέψης. Δεν το υποστηρίζουν όλοι, γιατί το φοβούνται και πολύ καλά κάνουν.
Πορτοκαλί. Ελπιδοφόρο, αισιόδοξο, δύσκολο αλλά για τα δύσκολα είμαστε.
Κίτρινο. Είσαι ο τύπος που επιστρέφει το καρότσι του στο σούπερμάρκετ, μόλις έχεις αδειάσει τα ψώνια στο πορτμπαγκάζ. Ενημερωτικά πάντως είναι το λιγότερο αγαπημένο χρώμα στην παλέτα διεθνώς. Στατιστικά πάντα μιλώντας. Αλλά κι αυτό τίποτα δεν σημαίνει. Μας αρέσει το κίτρινο γιατί είναι και λίγο ξινό.
Πράσινο. Το πράσινο είναι το νέο κόκκινο, με όλα τα κλισέ της μόδας, να το υποστηρίζουν.
Μπλε. Η πιο αγαπημένη απόχρωση σε ολόκληρο τον κόσμο, διαχρονικά. Ο τύπος που ξαναβλέπει σεζόν από Friends, παραγγέλνει πίτσα πεπερόνι, πηγαίνει ακόμη στη μαμά του τα πουκάμισα για να του τα σιδερώσει, φοράει μπλε.
Μοβ. Πένθιμο, μουντό, απαγορευμένο, εκτός κι αν είσαι λάτρης του Prince.
Λευκό. Χρειάζεσαι ψυχοθεραπεία επειγόντως, γράφει το Νew Yorker. Μήπως εννοεί το μαύρο;
Μαύρο. Δεν σκοτώνεις αράχνες αλλά τις αντιμετωπίζεις σαν pets. Είναι σοβαρό γιατρέ μου;
Ροζ. Έχεις ακόμη τον λογιστή της μαμάς σου, παίζεις ηλεκτρονικά παιχνίδια με μανία για να κάνεις high score, δεν κλείνεις ποτέ το κινητό σου, ούτε το βράδυ.
Γκρι. Εκείνοι που επιλέγουν το γκρι σαν αγαπημένο τους χρώμα δεν είναι άνθρωποι αλλά ρομπότ. Αντίρρηση κανείς;
Καφέ. Λάθος απόχρωση, δύσκολη να συνδυαστεί, στην υπερβολή της δημιουργεί περίεργους συνειρμούς. Μήπως να ξαναδούμε το χακί;