Bλέπεις τις φωτογραφίες του παρελθόντος. Γελούσες, ανησυχούσες, προβληματιζόσουνα, επέμενες, έπεφτες, ξανασηκωνόσουνα, χόρευες, έκλεινες τα μάτια με αισιοδοξία, έκλαιγες, αγκάλιαζες, αγκαλιαζόσουνα, υπνωτιζόσουνα, λιαζόσουνα, κρύωνες, ξαναζεσταινόσουνα, είχες ελπίδα, είχες ελπίδες, προσπαθούσες, κοιτούσες τον ουρανό, τη θάλασσα, ταξίδευες μέσα, έξω, αριστερά, δεξιά, μακριά, τόσο κοντά, κι όμως τόσο μακριά. Μπορούσες να αποδράσεις. Και τώρα; Ελπίζεις. Για το τώρα. Και το μετά. Με έναν φιόγκο και κάτι χρυσό, σαν περιτύλιγμα από κάποιο ξεχασμένο δώρο του παρελθόντος.
TI ΛΕΕΙ Ο VASSILIS ZOULIAS ΣΤΗΝ ΚΑΜΕΡΑ;
BECOMING THE FIRST LADY.
Είδαμε το «Becoming» της Michelle Obama στο Netflix για να δούμε την πρώην Πρώτη Κυρία της Αμερικής να προωθεί το βιβλίο της που εξελίχτηκε σε μπεστ-σέλερ όπως ήταν αναμενόμενο. Δεν είναι ότι γνωρίζεις καλύτερα μέσα από το πρωτότυπο ντοκιμαντέρ που διαρκεί κάτι παραπάνω από μία ώρα, την γυναίκα-στήριγμα του Barack Obama, αλλά γιατί είναι απίθανο να μη θαυμάσεις τη δύναμη μιας γυναίκας που αποτελεί πρότυπο για κορίτσια και γυναίκες όλων των ηλικιών που θέλουν να φτάσουν ψηλά, χωρίς να αλλάξουν τον χαρακτήρα τους. «Becoming» Michelle, λοιπόν, και κάπως έτσι, γνωρίσαμε και την προσωπική της στυλίστρια εδώ και μια δεκαετία, την Meredith Koop, ένα κορίτσι που ξέρει πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος της μόδας στην πολιτική και την επικοινωνία. Η Michelle Obama με κοστούμ, σε λευκό, μαύρο, η Michelle Obama με πράσινο, με μοβ, σχεδιαστές όπως ο Jason Wu και ο Narciso Rodriguez, τονισμένη μέση, υπερμεγέθεις ζώνες, η πρώην Πρώτη Κυρία της Αμερικής σαν τη γυναίκα της διπλανής πόρτας που παραδίδει μαθήματα δύναμης και εξέλιξης. Ένα self-book; Aν υπάρχει ο όρος self-documentary, τότε είναι αυτό ακριβώς. «Becoming». Ή πως να γίνετε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σας. Με το απαραίτητο styling.
WHEN THIS IS OVER, REMIND ME TO LEARN SOMETHING.
Συνέντευξη μου (η χαρά του δημοσιογράφου να δίνει συνέντευξη σε άλλο δημοσιογράφο) στο klikmagazine και την Mαριαλένα Μαρία Διαμαντή. Μετά το #μένουμε_σπίτι, #βγαίνουμε_από_το_σπίτι.
Tι θα κάνετε άνετα και τι θα φοβάστε να κάνετε τώρα που τελείωσε η καραντίνα και θα κυκλοφορούμε έξω; Ο φόβος είναι μια λέξη που προσπαθώ να ξορκίσω, να βγάλω από το καθημερινό μου λεξιλόγιο. Ειδικά τώρα. Νιώθω σίγουρα μουδιασμένη, είμαι ανήσυχη για το τώρα και το μετά. Αναρωτιέμαι σε τι βαθμό θα τηρηθούν οι νέοι κανόνες από τους εφήβους, τα παιδιά, τους ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας, αν και τώρα που το σκέφτομαι, δεν έχει να κάνει με την ηλικία η πειθαρχία. Τι θα κάνω άνετα λοιπόν; Όλα και τίποτα. Θα οδηγήσω χωρίς φόβο, μακριά, εντός Αττικής, με την αγαπημένη μου μουσική, θα βρω τις γειτονιές που μου έλειψαν, θα δω συντονισμένα για περπάτημα όσους επιθυμώ, όχι φυσικά όλους μαζί. Θα αποφεύγω να μπαίνω σε ασανσέρ, αεροπλάνο και πλοίο (όταν μπορούμε), κλειστούς χώρους, οπουδήποτε βλέπω συνωστισμό θα απέχω. Αυτό που θα με δυσκολέψει περισσότερο είναι ότι θα πρέπει να αυτολογοκρίνομαι, να μην φιλάω κανέναν, να μην αγκαλιάζω όλους όσους αγαπώ. Η αγκαλιά μου έχει λείψει τρομακτικά, η αυθόρμητη αγκαλιά, αληθινή, σφιχτή, …διαρκείας. Ευτυχώς που έχω τις δύο κόρες μου, που έχουν μεγαλώσει με την Παγκόσμια Ημέρα Ζουλήγματος, δικής μου επινόησης. Στις δύσκολες στιγμές, κι ας είναι έφηβες και «κριντζάρουν» με τα πολλά-πολλά, πηγαίνω και τις αγκαλιάζω και τις φιλάω. Το περίεργο είναι ότι δεν με σπρώχνουν, όπως συνήθιζαν να κάνουν πριν από την καραντίνα. Καληνύχτα χωρίς φιλί γίνεται; Kαι λίγο ζούληγμα;
Tι θα σας λείψει από τις μέρες της καραντίνας; Eκείνο που θα μου λείψει από τις ημέρες της καραντίνας είναι ο χρόνος με τον εαυτό μου, ο ύπνος το πρωί (μετά την αϋπνία και το ξενύχτι), οι σειρές στο Netflix χωρίς ενοχές, η μαραθώνια μαγειρική, η άσκηση εντός (και δεν εννοώ τη σωματική), η Μarie Condo μέσα μου που με έβαλε στη διαδικασία να τακτοποιώ κάθε μέρα και από κάτι και να βάζω στην άκρη ότι δεν μου δίνει χαρά, για να δώσει σύντομα χαρά σε κάποιον άλλον...
Στη στήλη #μένουμε σπίτι δεν ήταν λίγοι εκείνοι που είπαν ότι ο εγκλεισμός ήταν μια ευκαιρία για εσωτερική ενδοσκόπηση, για να δούμε επιθυμίες και αλήθειες που ίσως πριν είχαμε βάλει στην άκρη. Εσάς, αυτή η περίοδος, σε τι σας ωφέλησε και σε τι σας ζημίωσε; «When this is over, remind me to learn something», διάβασα σε ένα γκράφιτι και το σημείωσα στο μυαλό μου. Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα τον εγκλεισμό για να κάνω τον απολογισμό μου, το προσωπικό μου ταμείο, να ψυχαναλυθώ, όμως ξέρω τι θέλω και τι δεν θέλω από εδώ και πέρα. Δεν είναι εύκολο να είσαι θετικός, αισιόδοξος, ευχάριστος πάντα. Αυτό που παρατήρησα είναι πως οι τοξικοί άνθρωποι, οι βαθιά μελαγχολικοί, καταθλιπτικοί με άποψη, «μαύροι» και πριν από τον Κορωνοϊό, συνέχισαν να βγάζουν με ακόμη μεγαλύτερη επιθετικότητα θυμό και θλίψη, μαζί με απόγνωση, στη διάρκεια της καραντίνας. Οι στιγμές απομόνωσης, εκείνες οι στιγμές που είσαι αντιμέτωπος με τον εαυτό σου, μπορούν να σε ωφελήσουν μόνο αν το θέλεις. Προσωπικά πιστεύω ότι θα ήταν αχαριστία να πω ότι βγήκα ζημιωμένη από αυτή την ιστορία, κι ας έμειναν στον αέρα επαγγελματικά projects που ετοίμαζα καιρό τώρα. Θα έρθουν άλλα, μπορεί να εξελιχτούν αυτά που ήταν ήδη έτοιμα να ξεκινήσουν, αυτή η περίοδος με ωφέλησε να δω με ανοιχτή καρδιά ποιοι άνθρωποι αξίζει να έχουν χώρο, και χρόνο στη ζωή μου από εδώ και πέρα, και σε ποιες συνεργασίες αξίζει να φυτέψω ακόμη περισσότερους σπόρους.
Ποια πράγματα θα θέλατε να αλλάξουμε στην καινούργια «κανονικότητα» σε σχέση με το παρελθόν; Να κρατάμε αποστάσεις με μέτρο, να σεβόμαστε τους άλλους, να δούμε τη ζωή μας από εδώ και πέρα σαν μια νέα χορογραφία, στην οποία, περιμένεις από τον καβαλιέρο σου, ή από το υπόλοιπα μέλη της ομάδας, να εναρμονιστούν για το καλό της συνολικής εικόνας. Φαντάζομαι μια νέα «κανονικότητα» με χρωματιστές μάσκες, όχι μόνο λευκές και μαύρες, γάντια που αγκαλιάζουν, χαμογελαστά μάτια (αφού το στόμα είναι κρυμένο στη μάσκα), αγκώνες που γίνονται οι νέες παλάμες, επικοινωνία σε βάθος, ακόμη κι αν η απόσταση ορίζεται στα δύο μέτρα για να είμαστε ασφαλείς. Αγάπη στα δύο μέτρα. Όταν όλο αυτό θα έχει τελειώσει, θύμισε μου να έχω μάθει κάτι. Και να σε αγκαλιάσω.