H Mαριάν Φέιθφουλ δεν τρελαίνεται για συνεντεύξεις. Είχαμε ξαναμιλήσει, πολλά χρόνια πριν, όταν είχε έρθει για μια συναυλία στο κλαμπ Ρόδον της οδού Μάρνη με Κουρτ Βάιλ... Της το θύμισα όταν ξαναμιλήσαμε.
Εχουμε πολλά να πούμε. Καινούργιο άλμπουμ (για ψηλά τακούνια και άλογα), δύο ταινίες στο σινεμά («Belle du Seigneur» και «Faces in the crowd») και θεατρική παράσταση (σονέτα του Σαίξπηρ)… Η Μαρία Φέιθφουλ του τότε με τη Μαριάν Φέιθφουλ του τώρα δεν έχει καμία σχέση. Οχι ότι ξαφνικά έγινε αλέγκρα και η χαρά του δημοσιογράφου, αλλά δεν είναι τόσο βαριά ή επιθετική όσο παλιότερα. Στακάτη ναι, κυρίως στις ατάκες της, αλλά κι αυτό ακόμη έχει τη γοητεία του.
Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι βαρέθηκε να κλαίει. «Κυρίως προσπαθώ να μην κάνω τον κόσμο να κλαίει», συμπληρώνει. Λέει ξανά και ξανά ότι δεν είναι αντιμέτωπη με τον θάνατο και το απολαμβάνει. «Πριν νόμιζα ότι η αποστολή μου είναι ο θάνατος, τώρα είναι η ζωή».
Ποπ σταρ στα 17, μητέρα στα 18, το κορίτσι του Μικ Τζάγκερ στα 19, στα 30 άστεγη, ηρωινομανής στο Σόχο... Σήμερα το πρόσωπο της Μαριάν Φέιθφουλ κρύβει όλη τη μελαγχολία και τα σημάδια του παρελθόντος. Ζει ακόμη στο Παρίσι, αλλά ο γιος της -δημοσιογράφος και συγγραφέας- επιμένει να θέλει να την πείσει να μετακομίσει στο Λονδίνο.
Την κάλεσα στο ξενοδοχείο Double Tree by Hilton Hotel. Είχα μόνο αυτά τα στοιχεία. Και πως αν δεν απαντούσε η ίδια, θα έπαιρνα και τον μάνατζέρ της, στο κινητό του. Με τη Μαριάν Φέιθφουλ ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος. Τελικά μιλήσαμε για 20 λεπτά. Για να μου πει ότι όσο θα είναι εδώ, δεν θα έχει χρόνο, λέει, για αξιοθέατα. Τα μέλη της μπάντας της θα πάνε, όχι όμως και η ίδια. «Εχω να κάνω πολύ promo», θα πει.
– «Horses and high heels». Είστε πάντα ευτυχισμένη με τα άλμπουμ που ετοιμάζετε όταν βγαίνετε από το στούντιο;
– Ναι και όχι. Πάντα βλέπεις πράγματα που θα μπορούσαν να είναι καλύτερα. Αλλά μπορώ να πω ότι είμαι χαρούμενη με αυτό το άλμπουμ.
– Επιτέλους, έχετε και ένα χαρούμενο τραγούδι. Αυτό σημαίνει ότι είστε επιτέλους ευτυχισμένη;
– Νιώθω ευτυχισμένη. Για μεγάλο χρονικό διάστημα τώρα. Επρεπε να γίνει κι αυτό. Εφτασε ο καιρός.
– Τι άλλαξε;
– Δεν με αφορά πολύ το θέμα της κρίσης. Λυπάμαι γι’ αυτά που βλέπω να συμβαίνουν στον κόσμο. Σε προσωπικό επίπεδο όμως, δεν έχω επενδύσεις στην τράπεζα, δεν αγόρασα σπίτια, μπορεί να παίρνουμε λιγότερα χρήματα από ό,τι παίρναμε πριν από την κατάρρευση, αλλά τα καταφέρνω ακόμη. Δεν είμαι πλούσια, δεν είμαι όμως ούτε και πολύ φτωχιά. Αγαπώ τους φίλους μου, την μπάντα μου, λατρεύω να βρίσκομαι σε περιοδεία. Δεν παραπονιέμαι πλέον.
– Ενα τραγούδι μιλάει για την αιωνιότητα και τον θάνατο. Περάσατε και μια περιπέτεια με την υγεία σας. Υπάρχει ένα παράδοξο εδώ;
– Πάνε μαζί αυτά τα δύο. Περνάς μέσα από τον θάνατο για να δεις την αιωνιότητα. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να δεις τη ζωή.
– Τι σας ενδιαφέρει στις πόλεις του σήμερα; Μοιράζετε τον χρόνο σας ανάμεσα στο Παρίσι και το Δουβλίνο...
– Μου αρέσει να είμαι στο Παρίσι. Και στην Ιρλανδία όμως έχω ένα μικρό μέρος που αποκαλώ σπίτι. Εργάζομαι πολύ σκληρά. Είμαι πολύ καιρό μακριά. Εμαθα να απολαμβάνω να βρίσκομαι στον δρόμο. Παλιότερα δεν μου άρεσε. Είναι σκληρή δουλειά, αλλά μου αρέσει. Οι μουσικοί λατρεύουν να είναι στο σπίτι. Γιατί μόνο εκεί μπορείς να είσαι ο εαυτός σου. Στον δρόμο, απλώς υποδύεσαι ότι είσαι κάποιος άλλος.
– «Η αποστολή μου τώρα είναι η ζωή», δηλώσατε στην Daily Telegraph. Θα μας το εξηγήσετε;
– Eίναι ο μοναδικός τρόπος να περιγράψω πώς νιώθω. Είναι πιο εύκολο να γράφω για τον πόνο και την απώλεια από ό,τι για τη χαρά και την ευτυχία. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Πέρασα αρκετά δύσκολες στιγμές για να μπορώ τώρα να χαλαρώνω και να απολαμβάνω. Και να ζω τη ζωή μου τώρα.
– Γράψατε και την αυτοβιογραφία σας. Δεν ήταν κάτι που περίμενα να δω. Τι αφήσατε απέξω;
– Eύχομαι ότι ήταν καλή ιδέα. Ούτε κι εγώ ήμουνα σίγουρη. Αλλά ήταν μεγάλη απελευθέρωση. Κυρίως γιατί ξεφορτώθηκα όλα τα παλιά μου συναισθήματα. Οχι όλα με τη μία. Μου πήρε λίγο χρόνο.
– «Ο παράδεισος και η κόλαση είναι εδώ στη γη»… Η δική σας ερμηνεία;
– Διάβασα Γουίλιαμ Μπλέικ και έτσι ακριβώς απέκτησα την ιδέα της αιωνιότητας. Είναι και δική μου εμπειρία. Μπορεί να περάσουμε από φρικτές περιόδους, μέσα από την κόλαση, και να μη μας επηρεάσουν. Αν βλέπουμε έτσι τα πράγματα, όλα είναι αλλιώς.
– Εχει βελτιωθεί καθόλου η σχέση σας με τους δημοσιογράφους;
– Μισώ τους δημοσιογράφους. Οχι όλους, υπάρχουν και ευπρεπείς άνθρωποι. Ολα αυτά τα χρόνια είναι απίστευτο πόσα σκουπίδια έχω διαβάσει για τον εαυτό μου. Η αλήθεια είναι ότι πολύς κόσμος δεν με συμπαθεί. Δεν υπάρχω για να αρέσω σε όλους.