«Εχετε 20 λεπτά καιρό να την ρωτήσετε ό,τι θέλετε», ήταν η σαφής οδηγία από την δισκογραφική της εταιρεία. Η οικεία φωνή της ανέτρεψε από τα πρώτα κιόλας λεπτά τους κανόνες του παιχνιδιού. Η Μπόνι Τάιλερ μιλάει για την κατάσταση στην Αμερική και στον υπόλοιπο κόσμο, το τελευταίο της άλμπουμ, την αλλαγή στο ίματζ της, τα τραγούδια που αγαπά και βαριέται... Ειλικρινής, αυθόρμητη, εργασιομανής, αντιδραστική, απρόβλεπτη (αφού σίγουρα δεν περίμενα να τραγουδήσει μόνο για μένα στο τέλος της συνέντευξης). Kαι πάντα βραχνιασμένη. Αυτή είναι η Μπόνι Τάιλερ της... ολικής έκλειψης.
- Πώς νιώθετε να μιλάτε για την προώθηση ενός άλμπουμ με όλα όσα συμβαίνουν στον κόσμο;
- Νομίζω ότι η μουσική υπάρχει για να ανορθώνει το ηθικό των ανθρώπων. Σίγουρα έχω σοκαριστεί απ' ό,τι συνέβη στη Νέα Υόρκη, αλλά δεν ψάχνω να βρω λογική σε κανένα τρομοκρατικό χτύπημα. Είναι σίγουρα αρρωστημένο. Ευτυχώς που υπάρχει και η μουσική να μας φτιάχνει τη διάθεση. Είναι περίεργο να μιλάει κανείς για νότες σε στιγμές πολέμου, αλλά η ζωή συνεχίζεται, έτσι δεν είναι;
- Πόσο σας έχει βοηθήσει η μουσική στη ζωή σας;
- Οποτε βρίσκομαι σε απόγνωση, πέφτω με τα μούτρα στη δουλειά. Kλείνομαι σε ένα στούντιο κι όταν βγαίνω είμαι πάντα καλύτερα. Τις τελευταίες βδομάδες ήμουνα στο Παρίσι, ηχογραφώντας ένα άλμπουμ με ζωντανή ορχήστρα. Μόλις έφευγα από το στούντιο, πήγαινα στο ξενοδοχείο και ξενυχτούσα παρακολουθώντας CNN. Η βία με ξενίζει, απ' όπου κι αν προέρχεται.
- Αν σας καλούσαν στο τηλεοπτικό δίκτυο να πείτε τη γνώμη σας;
- Δεν θα έλεγα τίποτα. Μόνον έτσι θα προφύλασσα τον εαυτό μου. Αλλωστε, δεν είμαι πολιτικός. Kαι δεν υπάρχει τίποτα πιο γελοίο από το να ακούς άσχετους να έχουν άποψη για όλα.
- Για τον καινούργιο σας δίσκο όμως έχετε αρκετά να πείτε...
- Θα είμαι ειλικρινής. Ο αληθινά καινούργιος δίκος είναι αυτός που ετοιμάζω τώρα και θα κυκλοφορήσει την άνοιξη. Το άλμπουμ που ακούτε τώρα είναι απλώς μια συλλογή με τις πιο δυνατές μπαλάντες της καριέρας μου.
- Ποια κομμάτια αγαπάτε και ποια σας κουράζουν πλέον;
- Λατρεύω το «Total eclipse of the heart». Δεν βαριέμαι ποτέ να το τραγουδάω. Το ίδιο ισχύει και για το «Holding out for a hero». Το πρώτο μου «μωρό» γεννήθηκε το 1976 και είχε τίτλο «Lost in France». Παρόλ' αυτά υπάρχει και ένα τραγούδι που δεν ήθελα να μπει μέσα στο άλμπουμ, αλλά η δισκογραφική μου εταιρεία επέμεινε πολύ. Λέγεται «My guns are loaded» και δεν το συμπάθησα ποτέ.
- Kι όμως, είναι επίκαιρο... Μπορεί η φωνή σας να μην αλλάζει, η Μπόνι όμως στο εξώφυλλο του άλμπουμ είναι διαφορετική...
- Ολοι πρόσεξαν τα μαλλιά μου. Δεν είναι πια σγουρά, κι ευχαριστώ τον Θεό γι' αυτό. Μπορεί να έγινα γνωστή με χαίτη και βάτες αλλά σιχαινόμουν αυτό το στυλ από τη δεκαετία του '80. Για τις ανάγκες του δίσκου, έκανα μόνη μου το στάιλινγκ και είμαι πολύ ικανοποιημένη από το αποτέλεσμα.
- Kαι τη φωνή σας, πώς τη διατηρείτε;
- Την κακομεταχειρίζομαι. Αυτό είναι το καλύτερο βάλσαμο. Το μόνο που κάνω είναι να πίνω μια κουταλιά ελαιέλαιο κάθε πρωί. Μπορεί να είναι στο μυαλό μου όλα, αλλά πιστεύω μόνο στα δικά μου γιατροσόφια. Να το αποδείξω; (τραγουδιστά) «Ι need a hero, Ι'm holding out for a hero 'till the end of the night...»
Το αληθινό της όνομα είναι Γκέινορ Χόπκινς αλλά μοιάζει να το έχει ξεχάσει ακόμη και η ίδια. Γεννήθηκε το 1951 (και όχι το 1953 όπως τονίζει), είναι Δίδυμοι στο ζώδιο, έχει 1,62 ύψος, Ουαλή στην καταγωγή, φυσική ξανθιά με μπλε μάτια. Οχι δεν έχει λάβει ποτέ μέρος σε διαγωνισμό ομορφιάς. Ο πατέρας της ήταν επαγγελματίας μποξέρ και ο σύζυγος της από το 1973, πρωταθλητής στο τζούντο και εκατομμυριούχος. Δεν τον αποκαλεί τυχαία «προσωπικό σωματοφύλακα».
Η ίδια προτιμά να γυμνάζει τη φωνή της, δεν έχει παιδιά, ζει σε μια βικτωριανή έπαυλη στην Ουαλλία, εκτιμά την Τίνα Τέρνερ και την Τζάνις Τζόπλιν... Μεγάλωσε με τέσσερα αδέλφια: «Θυμάμαι να κυλιόμαστε όλοι μαζί στο χαλί και να προσπαθούμε να μιμηθούμε τον Ελβις Πρίσλεϊ». Σίγουρα θα έχει ξεχάσει την εποχή που δεν έγινε δεκτή στην σχολική χορωδία, αφού ήδη από τα 17 της χρόνια τραγουδούσε με το πρώτο της συγκρότημα, «Bobby Wayne and the Dixies» για να μετονομαστούν σε δυο χρόνια σε «Imagination».
Οταν εμφανίστηκε σε ένα κλαμπ το 1975, δεν γνώριζε ότι ο Ρόνι Σκοτ και ο Στιβ Γουλφ που αναζητούσαν νέα ταλέντα εντυπωσιάστηκαν από τη φωνή της, για να βρεθεί σύντομα να υπογράφει το πρώτο της συμβόλαιο. Το 1976 ήταν η χρονιά της, αφού με το «Lost iFrance» το όνομά της ταξίδεψε στον κόσμο. Οι κριτικοί έγραφαν τότε ότι «η μουσική βιομηχανία ανακάλυψε τον θηλυκό Ροντ Στιούαρτ»(!).
Πλατινένιοι δίσκοι, βραβεία, δόξα. Από τις πιο τρυφερές στιγμές της καριέρας της; Οταν η 12χρονη τότε Γουίτνεϊ Χιούστον, με γυαλιά μυωπίας και σιδεράκια, της ζήτησε αυτόγραφο.