Μπορεί με τον Μαρκ Αντονι να μη γνωριζόμασταν μέχρι χθες, αλλά στη διάρκεια της σύντομης συνομιλίας μας φάγαμε πίτσα (εκείνος μάλλον έτρωγε), μιλήσαμε για την επιτυχία με δανεικά κοστούμια («Αυτή είναι η ιστορία της ζωής μου»), για την υπόσχεση ότι θα έρθει στην Ελλάδα για να μείνει τουλάχιστον μία βδομάδα («Εχω ακούσει ότι οι Ελληνες είστε οι Πουερτορικάνοι της Ευρώπης»)... Ποτέ δεν μπορείς να προβλέψεις πώς θα εξελιχθεί μια τηλεφωνική συνδιάλεξη. Ο 31χρονος Marco Antonio Muniz, «ο βασιλιάς της σάλσα» όπως τον αποκαλούν οι New York Times, «η φλόγα που δεν σβήνει ποτέ» σύμφωνα με το περιοδικό New Yorker, μιλάει με πάθος.

- Είσαι έτοιμος για τη συνέντευξη;

- Ναι. Παράλληλα θα απολαμβάνω και μια οικογενειακή πίτσα.

- Επανασυστήνεσαι στο κοινό στα αγγλικά, δεν τραγουδάς πλέον μόνο στα ισπανικά...

- Υπήρξα εξαιρετικά ανυπόμονος. Για τέσσερα χρόνια δεν είχα βγάλει κανένα δίσκο κι έτσι σκέφτηκα να επιστρέψω δυναμικά.

- Τι έκανες, λοιπόν, αυτά τα τέσσερα χρόνια;

- Λίγο απ' όλα. Ταινίες, δίσκους, περιοδεία, τηλεόραση. Εδωσα δύο sold-out συναυλίες στο Madison Square Garden, πρωταγωνίστησα στο μιούζικαλ του Πολ Σάιμον στο Μπρόντγουεϊ, ερμήνευσα διαφορετικούς ρόλους, συνεργάστηκα με τον Μάρτιν Σκορσέζε στο φιλμ «Bringing out the dead». Βρήκα στ' αλήθεια το δρόμο μου. Η ζωή μου απέκτησε επιτέλους νόημα, όπως ακριβώς την είχα ονειρευτεί.

- Είναι στ' αλήθεια όνειρο ή μπορεί να γίνει κι εφιάλτης;

- Οχι, εξακολουθώ να ζω το όνειρο. Ηξερα τι να περιμένω, γι' αυτό και δεν προσγειώθηκα απότομα. Από 10 χρόνων παιδάκι, κοιταζόμουν στον καθρέφτη και επαναλάμβανα διαρκώς στον εαυτό μου, οτιδήποτε κι αν συμβεί να παραμείνω ο ίδιος. Μπορώ να κλείσω τα μάτια μου και να δω τη ζωή να περνάει μπροστά μου.

- Τι είναι εκείνο που φοβάσαι περισσότερο;

- Να αποτύχω ως πατέρας και σύζυγος. Ανατριχιάζω με την ιδέα ότι μπορεί να χάσω κάτι, τα πρώτα βήματα του γιου μου, τα γενέθλια της κόρης μου, την αποφοίτησή τους. Δεν θέλω να μετανιώσω για τη ζωή που δεν έζησα. Kαι είναι κάτι που δεν πρόκειται να θυσιάσω για όλα τα χρήματα του κόσμου, για όλη τη δόξα, τρέμω με την ιδέα ότι μια μέρα μπορεί τα παιδιά μου να με μισήσουν επειδή υπήρξα απών. Δεν φοβάμαι τίποτε άλλο, ούτε τη φωτιά ούτε το θάνατο, τη ζωή, την έλλειψη επιτυχίας, την ίδια την επιτυχία.

- Μεγάλωσες στο ισπανόφωνο Χάρλεμ. Ξέρεις τι σημαίνει πόνος...

- Μεγάλωσα με πάθος. Ο πατέρας μου, μουσικός, με συμβούλευε να έχω πάθος για οτιδήποτε κι αν κάνω στη ζωή μου. Kι εγώ αποφάσισα τότε, σε μια εποχή που μόνον οι γέροι άκουγαν μουσική σάλσα, να ασχοληθώ μαζί της. Η νεολαία άκουγε Motown, Μπιτλς, Ρόλινγκ Στόουνς κι εγώ χορευτική μουσική.

- Είναι αλήθεια ότι συστήθηκες στο κοινό με δανεικά ρούχα;

- Απολύτως. Αυτή είναι η ιστορία της ζωής μου. Το 1993 βγήκα στη σκηνή, σε έναν λάτιν διαγωνισμό, με το σακάκι του αδελφού μου και το πουκάμισο του μάνατζέρ μου. Το μόνο πράγμα που ήταν δικό μου ήταν η φωνή μου.