Με τον Dennis Hopper συναντηθήκαμε στο Μιλάνο. Είχα δει αρκετές ταινίες του, μπορεί όχι όλες, για κάποιο λόγο είχα φτιάξει μια εικόνα στο μυαλό μου ότι θα ερχόμουν αντιμέτωπη με τον Ντένις τον Τρομερό. Και δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα. Ειδικά όταν είσαι δημοσιογράφος και θέλεις ο συνομιλητής σου να σε συμπαθήσει, να σε εμπιστευτεί, να νιώσει άνετα και να μιλήσει πιο προσωπικά, κυρίως να μην βαρεθεί, να απαντήσει αυθόρμητα και αληθινά.
Η συνέντευξη έγινε μέσα σε ένα στούντιο. Ήταν σα να βρισκόμασταν μέσα σε ένα κινηματογραφικό σκηνικό, μια θεατρική αίθουσα, μια σκοτεινή σκηνή, μπροστά και πίσω από τα παρασκήνια. Αρχικά γνώρισα νέους ηθοποιούς, κάτι όμορφα, φωτογενή αγόρια και κορίτσια, τους επίλεκτους που είχαν φτάσει στην Ιταλία από διαφορετικά σημεία της γης, προκειμένου να παρακολουθήσουν μαθήματα υποκριτικής με τη μέθοδο του Actor's Studio και δάσκαλο, τον απόφοιτο της σχολής, Dennis Hopper.
Κάπου ανάμεσα στις πρόβες, βρεθήκαμε στα παρασκήνια, σε έναν ειδικά διαμορφωμένο χώρο, με καναπέδες και μαξιλάρες, να μιλάμε σαν παλιοί γνώριμοι για αρκετή ώρα. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι ξεκινήσαμε να μιλάμε το μεσημέρι και τελειώσαμε την κουβέντα μας τη νύχτα, όταν ήρθε να μας διακόψει η τελευταία σύζυγος της ζωής του, μια όμορφη, νέα, μελαχρινή κοπέλα ντυμένη στα γκρι.
Πώς ήταν ο Dennis Hopper σαν συνομιλητής, σαν σταρ που γνωρίζεις από κοντά και προσπαθείς να καταλάβεις τι ρόλο έχει επιλέξει να παίξει τη στιγμή που βρίσκεται απέναντι σου; Θα το ήθελα πολύ ίσως, αλλά ο Dennis Hopper δεν είχε σχέση με τον Dennis Hopper της μεγάλης οθόνης. «Κακός»; Ένας γλυκός άνθρωπος, ερωτεύσιμος, μπαμπάς και παππούς πλέον, ο λύκος που έγινε αρνάκι, μικροκαμωμένος, ευγενικός, με χαμογελαστά μάτια, πονηρό βλέμμα, ένα πρόσωπο με αποτυπωμένες εμπειρίες στις ρυτίδες, ένας άνθρωπος απολαυστικός στην αφήγηση του.
Τι θα θυμάμαι; Ότι μιλούσε με γενναιοδωρία για τους νέους ηθοποιούς, για λάμψη στην υποκριτική, απεχθανόταν τις οντισιόν, έλεγε με χιούμορ πόσο είχε ζηλέψει τον Γουόρεν Μπίτι όταν συνεργάστηκε με τον Ελία Καζάν,πως θα ήθελε να έχει βγάλει περισσότερα χρήματα για να έχει σκηνοθετήσει περισσότερες ταινίες, ότι δεν θα έλεγε όχι σε ένα Όσκαρ, μετά από τόσες (150 και) ταινίες που γύρισε...
Όταν μου μίλησε για την εποχή που ήταν τόσο εθισμένος στο αλκοόλ που δεν μπορούσε να θυμηθεί τα λόγια του, ούτε να είναι συνεπής, μόνο έτσι είχε μάθει να αποστηθίζει τους ρόλους του. Μιλούσε σαν ένας άνθρωπος με απόλυτη επίγνωση της αρρώστιας του, ένας άνδρας που βρέθηκε εκεί, πέταξε το δεκανίκι, δούλεψε με τον εαυτό του, αναζήτησε ανθρώπους να τον υποστηρίξουν και βγήκε καθαρός και νικητής. Κρατάω κυρίως την αισιοδοξία, το φωτεινό μυαλό, το φως μέσα από το σκοτάδι, το γέλιο.
Όταν αποφάσισε να αποτοξινωθεί, τη στιγμή που δεν ξαναήπιε, ούτε γουλιά, όταν ο Dennis Hopper ήρθε αντιμέτωπος με τον εαυτό του και τις φοβίες του. Το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν ότι δεν ήξερε να παίζει νηφάλιος. «Δεν θα ξεχάσω την πρώτη χρονιά που σταμάτησα να πίνω. Ήταν η στιγμή που συνειδητοποίησα ότι χρησιμοποιούσα το αλκοόλ και τα ναρκωτικά για αρκετό χρονικό διάστημα σαν υποκατάστατο στη Μέθοδο, για να αισθάνομαι αυτά που έπρεπε. Όταν τα σταμάτησα ήμουνα τρομοκρατημένος ότι δεν θα μπορέσω να ξαναδουλέψω, γιατί ήταν απίστευτα δύσκολο πλέον για μένα να παίξω οποιονδήποτε ρόλο για να χαλαρώσω. Όμως επέστρεψα σε αυτές τις τάξεις στο μυαλό μου, ξαναδούλεψα τη Μέθοδο και έκανα την καλύτερη δουλειά της ζωής μου».
Ο Ντένις Χόπερ πριν και μετά. Κάποια στιγμή χρειάστηκε να παίξει τον ρόλο του αλκοολικού. Όμως δεν έπινε πια. Τι σκέφτηκε να κάνει; Στροβιλιζόταν γρήγορα γύρω από τον εαυτό του, πριν από κάθε σκηνή, ζαλιζόταν και έκανε οχτάρια. Και κάπως έτσι έπαιξε τον καλύτερο Dennis Hopper της μεγάλης οθόνης, έστω κι αν δεν απέσπασε ούτε αυτή τη φορά βραβείο Όσκαρ. Μάθημα πρώτο, για τους μαθητές του. «Να παίζεις νηφάλιος».