Anna Mouglalis: «Έκανα λίγο μόντελινγκ στα 16 μου, και ήμουν άθλια… Νεκρή.»

Δεν περίμενα να συμπαθήσω τόσο μια γυναίκα σαν την Άννα Μουγκλαλίς. Την γνωρίζω χρόνια, σαν μούσα του Καρλ Λάγκερφελντ πρώτα και μετά σαν ηθοποιό, πολύ πριν υποδυθεί την Κοκό Σανέλ. Τη ζηλεύω και δεν το κρύβω. Ποια γυναίκα δεν θα ήθελε να έχει τον Καρλ Λάγκερφελντ για μέντορα της, να κρύβει στη γκαρνταρόμπα της όλες τις συλλογές της Chanel, ρούχα και αξεσουάρ, πρετ-α-πορτέ και υψηλή ραπτική, καλλυντικά και αρώματα; 

Εμείς μπορεί να περηφανευόμαστε για την ελληνική της καταγωγή (Έλληνας πατέρας, Γαλλίδα μητέρα), όμως η Μουγκλαλίς θεωρείται Γαλλίδα, και όταν την γνώρισα από κοντά, στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών, καθώς ήταν η ανάδοχος του 12ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Σινεμά, ανακάλυψα ότι η Αννα Μουγκλαλίς, με τη μπάσα φωνή, δεν ήταν η «δύσκολη» συνομιλήτρια που περιέγραφαν αρκετοί. Μετά την κουβέντα μας ήθελε να πάμε για ποτό... Είπε στη μακιγιέζ που την περίμενε ότι δεν θα τη χρειαζόταν άλλο. Χωρίς botox, με ρυτίδες έκφρασης, γοητευτική με ή χωρίς Chanel, δέχτηκε με χαρά να φύγουμε για να φωτογραφηθεί αλλού. Και τότε είδα την Άννα άνθρωπο, ούτε μοντέλο, ούτε ηθοποιό. Την Αννα που δεν φοβάται να τσαλακωθεί...

- Διαλέξατε τέσσερα φιλμ για να μας δείξετε σαν ανάδοχος του Φεστιβάλ. Πόσες ταινίες είχατε επιλέξει στην αρχή; 

- Μου ζητήθηκε να διαλέξω πέντε και μετά κράτησαν τέσσερις. Είναι ταινίες που αγαπώ. Είναι υπέροχη τύχη να μπορείς να διαλέγεις ταινίες και να τις προβάλεις για να τις μοιραστείς με άλλους. Υπάρχουν αμέτρητα έργα, τα οποία, μου χαρίζουν έμπνευση αλλά εξαρτάται πάντοτε από τη χρονική συγκυρία. 

- Στο Chez Gino ερμηνεύετε ένα νέο είδος, κάτι στο οποίο, δεν σας έχουμε συνηθίσει. Με ποιον τρόπο βιώσατε αυτή την αλλαγή; 

- Είναι η πρώτη φορά που παίζω σε κωμωδία και δεν είναι απλώς ότι παίζω σε κωμωδία αλλά και το πρόσωπο που υποδύομαι είναι κωμικό πρόσωπο. Για μένα ήταν απόλαυση να παίζω αυτόν τον ρόλο. Ο Samuel Benchetrit, σκηνοθετης και σύντροφος μου στη ζωή, με άφησε ελεύθερη να κάνω όλα όσα απαγορεύουν οι άλλοι σκηνοθέτες να κάνεις στα γυρίσματα. Να κάνω μιμήσεις, γκριμάτσες, να μη δίνω καμία σημασία στην εξωτερική εμφάνιση, χωρίς ίχνος καθωσπρεπισμού. Υπάρχει ένα έργο μέσα στο έργο. Αυτή η οικογένεια καταλήγει σχεδόν τυχαία να γυρίζει ένα έργο. Ενα ψεύτικο ντοκιμαντέρ πάνω στη ζωή τους. Οπότε υπήρχε ένα ολόκληρο ερώτημα στην ίδια τη φύση του σινεμά. Κάτι εξαιρετικά ενδιαφέρον για έναν ηθοποιό, γιατί έπρεπε διαρκώς να απευθύνομαι στην κάμερα. Και μ’αυτήν την έννοια ο σκηνοθέτης με άφησε να πάω σε μια κατεύθυνση που με διασκέδασε πάρα πολύ. Στην κατεύθυνση του βωβού κινηματογράφου με επιπλέον την κραυγή. 

- Και το θέμα της ταινίας; Πόσο εύκολο ήταν να γελάς, αντί να κλαις;

- Είναι ένα έργο με θέμα την οικογένεια, παίζει κι ο γιος μας μέσα. Υπήρχε μια ατμόσφαιρα απίστευτης χάρης και εγώ που είχα την τάση να παίζω πιο πολύ δραματικές και σκληρές ταινίες, έμαθα να ξεπερνώ τον φόβο του γελοίου, παίζοντας κωμωδία. Όταν παίζεις σε δραματική ταινία έχεις μια συστολή που στην επιβάλλει το είδος. Στην κωμωδία περνάμε σε κάτι άλλο γιατί αναζητάμε το γέλιο. Οπότε δεν φοβόμαστε τις απίστευτες καταστάσεις. Εγώ χρειάστηκε να μεγαλώσω, να ωριμάσω για να καταφέρω να παίξω κωμωδία. Να αποκτήσω εμπιστοσύνη στον εαυτό μου γιατί ο κόσμος του γέλιου και της κωμωδίας είναι ένας κόσμος όπου εγκαταλείπεσαι και βγαίνεις από τον εαυτό σου. Είναι πολύτιμο για μένα το ότι κατάφερα να μπω σ’αυτόν τον κόσμο. Συχνά όταν γυρίζουμε ένα δράμα, ιδιαίτερα στις ανατολικές χώρες, όπου ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια πραγματικότητα εξαιρετικά δύσκολη, έρχεται πάντα μια στιγμή, ιδίως όταν κάνει κρύο, που αναρωτιέται κανείς γιατί δεν προτίμησα να παίξω σε κάποιο έργο στις Μπαχάμες... Σ’αυτό το έργο τα γυρίσματα έγιναν στο Βέλγιο όπου έκανε πάλι πολύ κρύο αλλά για μένα ήταν οι Μπαχάμες μου. Πέρασα βδομάδες γελώντας, κάνοντας παρέα με τους συνεργάτες, σε ένα εκπληκτικό κλίμα. Είναι εξαιρετικό να μπορείς να φεύγεις και να πηγαίνεις κάπου αλλού. Γιατί έρχεται μια στιγμή που αναρωτιέσαι αν είσαι ικανός για κάτι άλλο. 

- Και η σκηνοθεσία; Σας χαλαρώνει περισσότερο να είστε πίσω από τις κάμερες;

- Δεν ξέρω αν είναι χαλαρωτικό. Προς το παρόν έχω γυρίσει μόνο μια ταινία μικρού μήκους. Και αναζητώ ακόμη χρηματοδότες για μια μεγάλου μήκους. Αν και δεν είναι πολύ εύκολο γιατί πρόκειται για ένα μικρό film d’auteur. Είναι ένας μαραθώνιος αναζήτησης χρημάτων. Όμως η ικανοποίηση που είχα σκηνοθετώντας ήταν επίσης πελώρια. Δεν θα έλεγα ότι είναι χαλαρωτικό, είναι κάτι πολύ διαφορετικό από την ηθοποιία, γιατί βρίσκεσαι αντιμέτωπος με άπειρα ερωτήματα. Όταν υποδύεσαι έναν ήρωα, μπορείς να μπλεχτείς σε απίστευτους ψυχολογικούς μαιάνδρους, πράγματα που σε κάνουν να απομονώνεσαι. Και τα ερωτήματα που σου προκύπτουν δεν πρέπει ποτέ να τα απαντάς, σε αυτήν την περίπτωση. Απαιτεί μεγάλο δόσιμο η σκηνοθεσία, έχω ανάγκη να με επηρεάζει βαθειά το έργο που σκηνοθετώ, όταν σκηνοθετώ. 

- Έχετε παίξει και σε δύο ελληνικές ταινίες. Έχετε πει ότι επιλέγετε σενάριο και όχι ρόλο... Ισχύει; 

- Ούτως ή άλλως για να επιλέξεις τον ρόλο, πρέπει να έχεις διαβάσει το σενάριο. Είναι αλήθεια ότι πολλές φορές τα κριτήρια μου ήταν αισθητικά. Έργα που έπαιρναν ρίσκα, έργα που δοκίμαζαν κάτι καινούργιο, από το να διαλέξεις έναν ακόμη ρόλο σε κάποιο φιλμ. Όταν μου δόθηκε η ευκαιρία να υποδυθώ την Σιμόν ντε Μπωβουάρ ή την Κοκό Σανέλ, τα πρόσωπα ήταν πολύ πιο δυνατά από την φόρμα του έργου. Σε αυτήν την περίπτωση με απασχόλησε λιγότερο η τρέλα της μορφής, το ρίσκο. Πιστεύω όμως ότι όσο περισσότερο δουλεύει κανείς, τόσο καλύτερος γίνεται... Εγώ μέχρι τώρα ήμουνα απίστευτα απαιτητική και αυστηρή με τον εαυτό μου, οπότε γύρισα πολύ λίγα πράγματα, γιατί αν είχα τον παραμικρό ενδοιασμό, προτιμούσα να μην το αναλάβω. Και να κάνω κάποια άλλη δουλειά από το να ικανοποιώ την ανάγκη μου για σινεμά.Τώρα ηρεμώ, θεωρώ ότι είναι εξαιρετικό να γερνάει κανείς, να οικειοποιείται τους φόβους του, να γνωρίζει κι άλλους βέβαια, οπότε είμαι πιο ανοιχτή, έχω μεγαλύτερο σεβασμό. Παλιότερα έκρινα με απόλυτο τρόπο, λέγοντας αυτό είναι καλό, αυτό είναι αισχρό. Τώρα αυτό που με χαρακτηρίζει είναι ένας βαθύς σεβασμός για τους ανθρώπους που κάνουν πράγματα. Θεωρώ ότι δεν μπορούμε να απορρίπτουμε ένα έργο λέγοντας «αυτό είναι μάπα». Εξακολουθώ να βρίσκω κάποια έργα μάπα αλλά όταν ξέρεις τι δουλειά απαιτεί μια ταινία, έχεις μεγαλύτερο σεβασμό.

- Γιατί οι περισσότερες κοπέλες που ξεκινούν σα μοντέλα την καριέρα τους και στη συνέχεια γίνονται ηθοποιοί, γυρίζουν την πλάτη τους μετά στη μόδα;

- Εγώ έκανα λίγο μόντελινγκ στα 16 μου, και ήμουν άθλια. Αλλά πραγματικά άθλια. Ήμουν εντελώς νεκρή μπροστά στην κάμερα, βαριόμουν αφόρητα και αυτό φαινόταν, και δεν κατάφερνα να κάνω προσπάθεια. Γιατί ο κανόνας του παιχνιδιού όταν είσαι ηθοποιός είναι να καταφέρεις να πετύχεις την ειλικρίνεια της στιγμής.Τότε όμως εγώ το έκανα με επικίνδυνο τρόπο αλλά κυρίως θεωρούσα τον εαυτό μου αποτυχημένο. Δηλαδή ήρθαν και με βρήκαν και μου πρότειναν φωτογραφήσεις, εμένα αυτό μου επέτρεπε να βγάλω χρήματα, αλλά σε κάθε φωτογράφηση, θεωρούσα ότι ο φωτογράφος θα καταλάβαινε ότι ήμουν αποτυχία. Οπότε πέρναγα τις μέρες με φοβερή ένταση, αναρωτιόμουνα πότε θα αποκαλυφθεί η αλήθεια. Σταμάτησα πολύ γρήγορα, αυτό δεν κράτησε ούτε έναν χρόνο. Ημουνα σε ένα πρακτορείο που οι άνθρωποι ήταν πολύ συμπαθητικοί, αλλά εγώ δυσκολευόμουνα, έβρισκα τη δουλειά στείρα.

- Και πώς εμφανίστηκαν ο Κλοντ Σαμπρόλ και ο Καρλ Λάγκερφελντ μπροστά σας;  

- Έγινα ηθοποιός, πήγα στη δραματική σχολή στο Παρίσι και χάρη στο έργο του Κλοντ Σαμπρόλ, συνάντησα τον Καρλ Λάγκερφελντ. Αλλά εξακολουθούσα να έχω προκαταλήψεις για τον χώρο. Η συνάντηση μαζί του ήταν εκπληκτική, βγάλαμε φωτογραφίες αλλά ήταν κυρίως μια εξαιρετική στιγμή γιατί για μένα κάθε φωτογράφηση ήταν μια παρένθεση στη ζωή. Είχα την αίσθηση ότι ήταν μια νεκρή και γελοία στιγμή και σε κάποια φωτογράφηση γνώρισα τον Καρλ. Και ενώ θεωρούσα ότι στο χώρο της μόδας θα συναντούσα τους πιο επιφανειακούς ανθρώπους γνώρισα αυτόν τον άνθρωπο που είναι ο πιο καλλιεργημένος που ξέρω. Ο Καρλ είναι μια μόνιμη έκπληξη για μένα. Με θρέφει και με τις δύο έννοιες. Γιατί με βοηθάει να βγάλω το ψωμί μου αλλά αποτελεί για μένα και μια πρόσκληση στη ζωή. Είναι ο πιο ενδιαφέρον άνθρωπος που γνωρίζω. Εμπνέεται από τα πάντα, όπως ένα μικρό ροκ συγκρότημα, έχει απίστευτες γνώσεις ιστορίας και λογοτεχνίας και μουσικής.

- Και κάπως έτσι διατηρείται για πάντα νέος...

- Ναι γιατί αυτός ο άνθρωπος εφευρίσκει διαρκώς το παρόν του και κυρίως είναι ένας μάστορας, ένας καλλιτέχνης με μαστορική. Όλοι πιστεύουν ότι κοιμάται σε κρεβάτια με ουρανό αλλά στην άκρη του κρεβατιού του έχει χρώματα και μπογιές, είναι ένας άνθρωπος που δεν σταματά ποτέ. Εξάλλου ο ίδιος λέει ότι δεν εργάζεται. Γιατί κάνει διαρκώς πράγματα αλλά πράγματα που τον βοηθούν να ζει και τον εμπνέουν. 

- Η σχέση σας με τη μόδα πλέον;

- Τη μόδα δεν τη γνωρίζω. Μόνο μέσα από αυτόν. Βέβαια όταν βγαίνει ένα φιλμ είσαι αναγκασμένος να κάνεις φωτογραφήσεις και για μένα αυτό είναι πολύ δύσκολο, ειδικά μετά από τις φωτογραφήσεις με τον Λάγκερφελντ να βρω έναν φωτογράφο αντίστοιχου επιπέδου. Η εξαιρετική ευκαιρία που μου έδωσε είναι ότι με κοίταξε και με αυτόν τον τρόπο άλλαξε τη σχέση μου με τη φωτογραφία, με κοίταξε διακρίνοντας ό,τι πιο ιδιαίτερο και περίεργο διαθέτω. Επέλεγε τις πιο περίεργες γωνίες λήψης στο πρόσωπο μου, εκείνες που απέδιδαν περισσότερο τον εαυτό μου. Και αυτό μου έμαθε πολλά γιατί δεν προσπαθούσα να είμαι όμορφη, ήμουν απλώς αυτό που είμαι, όπως με έβλεπε αυτός ο άνθρωπος. Και θεωρώ ότι στην ηθοποιία, είτε πρόκειται για κωμωδία, είτε για δράμα, από τη στιγμή που αναρωτιόμαστε αν το κάνουμε σωστά ή λάθος, αν είμαστε καλοί ή κακοί, σημαίνει ότι δεν είμαστε μέσα σε αυτό που κάνουμε. Αυτό είναι κάτι που μου έμαθε ο Καρλ.

 - Μιλάμε για νεότητα και εγρήγορση πνεύματος. Ως κόρη γιατρού μικρή πίστευα ότι στην οικογένεια μας είμαστε αθάνατοι. Είχατε κι εσείς την ίδια άποψη σαν παιδί; 

- Ο πατέρας μου είναι βελονιστής. Όχι δεν το πίστευα. Η ειδικότητα του πατέρα μου είναι ιδιαίτερη, η οποία, βέβαια διαμόρφωσε σε μεγάλο βαθμό την προσωπικότητα μου. Με τις ενέργειες και τον βελονισμό δεν φοβόμαστε το σώμα, δεν φοβόμαστε την αρρώστια δηλαδή, δεν θα πάρεις φάρμακο επειδή έχεις πυρετό αλλά θα συνοδεύσεις το κορμί στην ασθένεια. Αυτό σου προσφέρει μια σχέση με το σώμα τελείως διαφορετική. Η γιαγιά μου πέθανε όταν ήμουνα πολύ μικρή και δεν ήθελε να την αναλάβει κανένας άλλος γιατρός πέρα από τον γιο της. Οπότε για μένα η αθανασία... Μέχρι να πεθάνει τη συνόδευσε ο πατέρας μου στην ασθένεια της. Μέχρι τέλους. Κι εγώ θεωρώ ότι είναι εκπληκτικό που υπάρχει τέλος στη ζωή. Μου αρέσει πολύ αυτό. 

- Υπάρχουν κλισέ που σας εξαγριώνουν στη ζωή σας; 

- Ομολογώ ότι είμαι αρκετά προστατευμένη γιατί δεν έχω τηλεόραση, δεν χρησιμοποιώ το Ίντερνετ, -παρά ελάχιστα-. Η δουλειά μου έχει πολλές ανισότητες. Υπήρχαν στιγμές που είχα μεγαλύτερη έμπνευση αλλά μαθαίνω κάθε μέρα. Τα πράγματα που με αγγίζουν περισσότερο και με κάνουν θηρίο είναι το να το παίζει κανείς μάτσο. Και ο μισογυνισμός. Αυτό με τρελαίνει. Είμαι ένας άνθρωπος απόλυτα φεμινιστής. Απόλυτα. Και το γεγονός ότι δέχτηκα να υποδυθώ την Chanel έχει να κάνει σε μεγάλο βαθμό και με αυτό. Είναι ο μόνος οίκος που δεν αντιμετωπίζει τις γυναίκες σαν σεξουαλικά αντικείμενα αλλά με σεβασμό. Εγώ δεν παίζω σε ταινίες εξαιρετικά δημοφιλείς. Παρόλ’αυτά είναι χρόνια που είμαι σε αυτόν τον οίκο... Είναι ένας οίκος που δεν είναι στο χρηματιστήριο. Με άλλα λόγια είναι ένας πολύτιμος οίκος. Αλλά στον κινηματογράφο συναντάς μισογυνικές συμπεριφορές και προσέχω όταν επιλέγω τους ρόλους μου.

- Και τι είναι αυτό που δεν θέλετε να σας λένε οι άλλοι όταν σας βλέπουν; 

- Πολύ συχνά όταν οι άνθρωποι δεν έχουν τίποτα να πουν λένε ότι είσαι όμορφη. Ίσως αυτό να είναι που με εκνευρίζει. Ταυτόχρονα εξαρτάται πάντα ποιος το λέει... Υπάρχουν άνθρωποι που αναγνωρίζουν την ομορφιά κι αυτό σε κολακεύει. Και άλλοι το κάνουν επειδή δεν μπορούν να δουν τίποτε άλλο. Αλλά είναι περίεργη η σχέση με την ομορφιά γιατί τη μέρα που ο Καρλ Λάγκερφελντ αποφάσισε ότι είμαι όμορφη για εκείνον, οι πάντες συμφώνησαν ότι είναι αλήθεια. Το οποίο είναι εντελώς βλακεία. Αμέσως μετά το συμβόλαιο μπορούσα να φορέσω ένα κοντομάνικο H&M και να μου λένε όλοι πόσο κομψό ήταν πάνω μου... Αυτή είναι η δύναμη του Καρλ Λάγκερφελντ.. Άργησα να μάθω να γελάω αλλά τώρα το διασκεδάζω πολύ.