Ο ίδιος δεν συμπεριφέρεται σαν διάδοχος, ούτε επιδιώκει τον τίτλο του σταρ της μόδας, πόσο μάλλον του περιζήτητου εργένη. Είναι η δεύτερη φορά που συναντιόμαστε στην Αθήνα και διακρίνω σίγουρα πολλές διαφορές τόσο στις συλλογές που υπογράφει πλέον σαν creative director, όσο και στη συμπεριφορά του. Τον ρωτάω τι άλλαξε από την προηγούμενη επίσκεψη του στην χώρα μας... «Την τελευταία φορά, η πραγματικότητα ήταν πολύ διαφορετική από ότι είναι τώρα. Αν και υπήρχε ο ενθουσιασμός να γίνουν κάποια πράγματα, δύσκολα μπορούσαν να υλοποιηθούν. Ειδικά στον χώρο της μόδας, δεν θυμάμαι να υπήρχαν ποτέ τόσοι οίκοι. Σήμερα τα καταστήματα είναι πολλά και καλά, χωρίς να έχουν προδώσει οι πρωταγωνιστές της μόδας τον ενθουσιασμό τους».
Οση ώρα μιλάει ο Francesco, θυμάμαι που τον έβλεπα στο φινάλε των κολεξιόν στο Μιλάνο να βγαίνει δειλά- δειλά για μερικά δευτερόλεπτα και να εξαφανίζεται προτού κοπάσει το χειροκρότημα. Είναι εξαιρετικά ψηλός, όχι άχαρος, διατηρεί το baby face και τον αυθορμητισμό της ηλικίας του. Αγαπά την φωτογραφία, τη διαφήμιση, τη μουσική, τις γραφικές τέχνες... «Όταν ήμουν πολύ, πολύ νέος με εξέφραζε απόλυτα η σειρά «YouYoungCoveri.com» γιατί ήταν και το κοινό μου στην ίδια ηλικία. Τώρα απευθύνομαι στη γυναίκα που διεκδικεί, μία γυναίκα χωρίς ηλικία, που προκαλεί χωρίς ίχνος χυδαιότητας, που πηγαίνει σε δείπνο και έχει όλα τα βλέμματα στραμένα πάνω της», λέει ο Francesco Martini Coveri.
Τα χρώματα παίζουν σημαντικό ρόλο στην ιστορία και εξέλιξη του οίκου Coveri. Παρατηρώ μία έκρηξη χρωμάτων ακόμη και στην ανδρική πασαρέλα... «Χρώμα, δυναμισμός, ενέργεια, φαντασία. Δεν μπορώ να ζήσω, πόσο μάλλον να δημιουργήσω χωρίς αυτές τις έννοιες. Ανέκαθεν έλεγα ότι το χρώμα εκφράζει την θετική ενέργεια, γι' αυτό και προσπαθώ να συνεργάζομαι πάντα με ανθρώπους που συμμερίζονται τις απόψεις μου, χωρίς να ξεχνάω ότι κάθε χώρα κρύβει τα δικά της χαρακτηριστικά, τις δικές της προτιμήσεις...»
Ποιος είναι ο μεγαλύτερος του φόβος; Ποιόν θεωρεί κυρίαρχο ανταγωνιστή του οίκου Coveri; «Θέλω να πιστεύω ότι σέβομαι τους πάντες και δεν φοβάμαι κανέναν», λέει με ωριμότητα και αυτοπεποίθηση. «Αλλωστε υπάρχει αρκετός χώρος για όλους μας. Δεν θέλω να μοιάσω σε κανέναν. Θεωρώ ότι κάθε κολεξιόν μιλάει και κρίνεται από μόνη της. Το μυστικό για μένα είναι να καλύπτει όσο το δυνατό περισσότερες ενδυματολογικές ανάγκες».
Αναρωτιέμαι σε ποια δεκαετία θα ήθελε να σχεδιάζει αν σταματούσαμε τον χρόνο. Του αναφέρω ενδεικτικά την εμμονή των αμερικανών σχεδιαστών με τη δεκαετία του '60... «Στην Ιταλία πάλι, η κυρίαρχη τάση προερχόταν από το '50. Για μένα, το ζητούμενο δεν είναι να αντιγράψουμε στοιχεία ξεχασμένων ημερομηνιών αλλά να τα αξιοποιήσουμε περισσότερο σαν αφορμές για να θίξουμε κάποια πράγματα, μεταφέροντας τα στο σήμερα. Στην δική μας κολεξιόν εμπνευστήκαμε από το '50 και το '70, αν και προσωπικά προτιμώ το '80, για την ελευθερία της έκφρασης».
Επειδή μάλλον δεν θα συμφωνήσω, του ζητώ να μου μιλήσει για την καλύτερη και την χειρότερη κολεξιόν της ζωής του... «Η καλύτερη; Σίγουρα η τελευταία. Θεωρώ ότι είναι η αφετηρία και το τέρμα μιας διαδρομής. Αυτή που δεν θα ήθελα να θυμάμαι είναι η πρώτη μου συλλογή. Ημουνα νέος και άπειρος...» Τώρα πια δεν υπάρχει καμία δικαιολογία.
Ξέρω ότι ο Francesco είναι μονίμως ερωτευμένος με τις γυναίκες. Του ζητάω να διαλέξει μία γυναίκα από την απονομή των Οσκαρ και να την ντύσει όπως θα ήθελε εκείνος. «Αν μπορούσα θα διάλεγα σίγουρα την Κάμερον Ντίαζ. Γιατί είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για να μεταφέρει το μήνυμα της αισιοδοξίας, της ομορφιάς, της ανατροπής. Αν μου αρέσει κάτι στη συγκεκριμένη σταρ είναι ότι δεν εγκλωβίστηκε ποτέ στην ομορφιά της». Δεν τον πειράζει που δεν είναι Ιταλίδα; «Αυτό αποτελεί μάλλον πλεονέκτημα».
Και η φιλοσοφία της ζωής του; «Είμαι θρήσκος. Ακολουθώ πιστά την ρήση: «Μην κάνεις στους άλλους ό,τι δεν θέλεις να σου κάνουν». Θέλω κάθε πρωί που σηκώνομαι από το κρεβάτι να μπορώ να κοιταχτώ στον καθρέφτη και να πω ότι τα έκανα όλα όπως έπρεπε. Τα πράγματα στη ζωή μπορεί να πηγαίνουν άλλοτε περίφημα κι άλλοτε χάλια. Στην πρώτη περίπτωση πρέπει να συνεχίσεις με το κεφάλι ψηλά και στη δεύτερη να ξαναρχίσεις. Αν δεν τηρείς τη συγκεκριμένη φιλοσοφία, αποκλείεται να σου δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία. Τι νόημα έχει να είσαι πετυχημένος αν δεν μπορείς να κοιταχτείς στον καθρέφτη;»