Είναι σχεδόν σίγουρο πως αν βγεις στον δρόμο και ρωτήσεις κάποιον αν του αρέσει η μουσική του Ρότζερ Χότσον, θα σε κοιτάξει ανέκφραστος. Μόλις όμως πεις το... σύνθημα, τη μαγική λέξη, το όνομα Σούπερτραμπ, τότε η διάθεση αλλάζει. Με αυτόν τον κύριο λοιπόν συνομιλήσαμε. Έναν ευγενικό Βρετανό, ρομαντικό, ιδιαίτερο, που ντύνεται παλαιομοδίτικα, φοράει «ρετρό» ρολόι με μαύρο δερμάτινο λουράκι, συλλέγει καπέλα, δεν έχει συμπεριφορά και παρουσιαστικό ροκ σταρ.
Τον ρωτήσαμε ποιο είναι το μεγαλύτερο του άγχος όταν ετοιμάζεται για μια συναυλία εκτός συνόρων... «Λατρεύω τα ταξίδια οπότε φροντίζω να απολαμβάνω και τις συναυλίες στο εξωτερικό. Εννοείται ότι όταν εμφανίζομαι σε κάποιες χώρες για πρώτη φορά, είμαι πάντα αγχωμένος για τις αντιδράσεις των θεατών. Το κοινό κάθε χώρας κουβαλάει τη δική του κουλτούρα, το δικό του παρελθόν οπότε κάθε φορά περιμένω να δω πώς θα με αντιμετωπίσει ο κόσμος όταν είμαι στη σκηνή».
Συμβαίνει και στους καλύτερους καλλιτέχνες - άλλο αν κανείς δεν θέλει να το παραδεχθεί. Υπάρχουν τραγούδια-sos που δεν αντέχουν και μόνο στην ιδέα ότι θα πρέπει να τα πουν ξανά και ξανά, σαν να έχει κολλήσει το cd player στον χρόνο. Και ο Ρότζερ Χότσον; Θα είναι ειλικρινής; Ή θα πει ότι ήταν όλα του παιδιά του; «Δεν μπορώ να πω ότι υπάρχει ένα κομμάτι των Supertramp που δεν θέλω να ξαναπαίξω. Αν και ο κόσμος θεωρεί ότι πρόκειται για κλασικά τραγούδια του γκρουπ, θεωρώ ότι το Breakfrast in America, το Dreamer, το Give a little bit, το Take the long way home, το It's raining again, είναι τα μωρά μου, ίσως επειδή πολλά από αυτά τα έγραψα πριν ακόμη δημιουργηθούν οι Σούπερτραμπ. Εκπλήσσομαι κι εγώ με τον εαυτό μου που τα απολαμβάνω σήμερα ίσως και περισσότερο ακόμη από όταν τα συνέθετα».
Δυστυχώς τα «κλισέ» παίζουν πάντα στις συνεντεύξεις. Λίγοι καλλιτέχνες δεν φοβούνται να εκτεθούν, έστω και λίγο, στραπατσάροντας την εικόνα τους. Ας πάμε λοιπόν στο σήμερα. Και στη σχέση ενός 58χρονου μουσικού με το Ιντερνετ. Τον ρώτησα αν παρακολουθεί το youtube, αν είναι στο Facebook, αν θα προωθούσε τη μουσική του αποκλειστικά μέσω της προσωπικής του ιστοσελίδας. «Σίγουρα το Ιντερνετ είναι ένας νέος τρόπος επικοινωνίας. Αποτελεί μια μορφή εξέλιξης και δεν μπορούμε να το αγνοήσουμε ή να μείνουμε παθητικοί δέκτες του. Το Ιντερνετ ήρθε για να μείνει και μόνο πιο ισχυρό μπορεί να γίνει στο μέλλον. Πρέπει όλοι μας να φροντίσουμε να προσαρμοστούμε στις νέες αλλαγές. Παρακολουθώ το youtube και νομίζω ότι η προώθηση της μουσικής μέσω Διαδικτύου αποτελεί τεράστια αλλαγή. Εχω γράψει περισσότερα από 60 καινούργια κομμάτια και εύχομαι μια μέρα να βρω τον χρόνο να τα ηχογραφήσω. Εχω αρχίσει και παίζω ορισμένα νέα τραγούδια ζωντανά και δεν αποκλείεται να τα συμπεριλάβω σε ένα live cd ή να τα βάλω στο site μου για να μπορεί ο κόσμος να τα κατεβάσει».
Παρ' όλα αυτά όμως παρατήρησα ότι στην προσωπική του ιστοσελίδα, αν και έχει μπει στη διαδικασία να γράφει στους θαυμαστές του ένα «προσωπικό» γράμμα κάθε τόσο, έχει να προσθέσει έστω και μια φράση, καιρό τώρα. «Γράφω μόνο όταν αισθάνομαι ότι θέλω να το κάνω. Δεν το βλέπω σαν υποχρέωση, αλλά σαν ανάγκη ή σαν έναν τρόπο να έρθω σε επαφή με τους φαν μου. Οταν δεν έχω κάτι να πω, προτιμώ να μην λέω τίποτα».
Οπως έκανε όταν εγκατέλειψε το γκρουπ για να αφοσιωθεί στην οικογένεια του. «Εδωσα 14 χρόνια στους Σούπερτραμπ και τη μουσική γενικότερα. Υστερα ήρθε η στιγμή που ένιωσα ότι προτεραιότητα μου ήταν η οικογένεια μου, οπότε άφησα το συγκρότημα και αφοσιώθηκα στα παιδιά μου. Οικογένεια και μουσική είναι οι δυο μου αγάπες, αγάπες που απαιτούν μεγάλες θυσίες. Η καρδιά μου έλεγε ότι έπρεπε να σταματήσω και να μάθω πως να είμαι γονιός. Ηταν μια δύσκολη απόφαση για μένα αλλά σήμερα με έχει κάνει ευτυχισμένο. Δεν μετανιώνω. Ξέρω ότι πήρα τη σωστή απόφαση».
Εντάξει λοιπόν. Και τώρα που τα παιδιά μεγάλωσαν; Μήπως ήρθε η στιγμή να ξαναδούμε ζωντανά τους Σούπερτραμπ ή να πειστούν τα μεγάλα παιδιά να μπουν και πάλι στο στούντιο; Τι πιστεύει ο επικεφαλής του γκρουπ για τα άλλα συγκροτήματα που επανενώνονται μετά από δεκαετίες; «Εξαρτάται από την περίπτωση. Δεν μπορώ να πω αν συμφωνή ή διαφωνώ. Αν τα μέλη του γκρουπ θεωρούν ότι υπάρχει κάτι παραπάνω να πουν και ότι υπάρχει ακόμη χημεία ανάμεσα τους, γιατί όχι. Για να είμαι ειλικρινής, πριν από μερικά χρόνια ήμουν ανοιχτός κι εγώ στην προοπτική για ένα reunion με τους Σούπερτραμπ, αλλά ο Ρικ (Ντέιβις) και η γυναίκα του η Σου, που είναι και μάνατζέρ του, δεν συμφώνησαν με την ιδέα. Οπότε αποφάσισα να προχωρήσω και να συνεχίσω τον δικό μου δρόμο».
Η φωνή των Σούπερτραμπ, συνθέτης, στιχουργός, πιανίστας, κιθαρίστας, τραγουδοποιός, παραγωγός. Είναι αυτοδίδακτος και ξεκίνησε να γράφει τραγούδια στα 12 του. Ηχογράφησε το πρώτο του άλμπουμ με τίτλο «Mr Boyd» με πιανίστα τον Ρέτζιναλντ Ντουάιτ, γνωστό σήμερα, σαν Ελτον Τζον. Το 1969 ίδρυσε μαζί με τον Ρικ Ντέιβις τους Σούπερτραμπ, μία από τις καλύτερες ροκ εν ρολ μπάντες στην ιστορία της μουσικής. Ως αρχηγός του γκρουπ είδε τους Σούπερτραμπ να πουλάνε 60 εκατομμύρια άλμπουμ. Στον Καναδά, για παράδειγμα, ένας στους 15 Καναδούς είχε το «Crime of the century» και το «Breakfast in America». Το 1983 εγκαταλείπει το γκρουπ για να αφοσιωθεί στην οικογένεια του, να ζήσει στη Φύση και να ακολουθήσει τις πνευματικές του ανησυχίες. Ακολουθεί σόλο καριέρα από το 1984 μέχρι σήμερα. Το πρώτο του άλμπουμ «In the eye of the storm» πούλησε 2 εκατ. αντίτυπα, ενώ το 2005 ακολούθησε το «Retrospectable-Τhe Supertramp anthology».