Η Πελούσα Τσαντάκη (μητέρα, γιαγιά, φιλόλογος, συγγραφέας, γυναίκα-ορχήστρα), δουλεύει ήδη το τέταρτο βιβλίο της. Έχει κυκλοφορήσει το «Αν έχεις τέτοιες φίλες» (εκδόσεις Οσελότος) και με τη σκέψη ότι θα γίνει θεατρική διασκευή, έχει στριμώξει τις ηρωίδες της και τους ήρωες της στην γωνία και τους μαθαίνει πως να μιλούν τώρα και εκτός λευκών σελίδων. Θέλησα να μάθω περισσότερα για τη συγγραφέα του «Άλλα Λόγια», του «Δεν κοιμάμαι τα βράδια» και του μυθιστορήματος «Αν έχεις τέτοιες φίλες». Για τις οποίες δεν κοιμήθηκε πολλά βράδια...

- Πώς προέκυψε ο τίτλος του βιβλίου;

- O τίτλος του βιβλίου είναι μάλλον ειρωνικός. Επειδή αναφέρεται σε φίλες, σε κορίτσια που δοκιμάζουν την τύχη και την αντοχή τους, μαζί με τη δική μας.

- Yπάρχει αληθινή φιλία ανάμεσα στις γυναίκες; Και στις ηρωίδες του βιβλίου σας;

- Μεγάλη κουβέντα η φιλία. Ανάμεσα σε γυναίκες, ανάμεσα σε άνδρες. Γιατί θεωρούμε ότι οι άνδρες είναι πιο πιστοί στη φιλία; Έχετε δει αδερφικούς φίλους σε ανώτατες θέσεις μιας επιχείρησης; Τρώγονται σάρκες εκεί. Πιστεύω ότι μπορεί να υπάρξει αληθινή φιλία ανάμεσα στις γυναίκες. Αυτό μου έχει διδάξει η μέχρι τώρα πορεία μου. Υπήρξα τυχερή. Έχω τις ίδιες φίλες για δεκαετίες χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν συναντώ καινούργιες φιλίες σε διαφορετικές φάσης της ζωής μου, ακόμη και σήμερα. Όσο για τις ηρωίδες του βιβλίου μου, ζουν ανάμεσα μας, είναι μία από εμάς, με τις αδυναμίες τους, τα πάθη τους, αλλά και τα αληθινά τους αισθήματα, που δεν διστάζουν να τα εκφράσουν, με κάθε ευκαιρία, δηλαδή πάντα.

- Τρίτο μυθιστόρημα. Τι σημαίνει αυτό για μια συγγραφέα;

- Τρίτο μυθιστόρημα, πράγματι. Άπιαστο όνειρο όταν γράφεις το πρώτο. Όταν όμως το ολοκληρώνεις, ξεχνάς τα ξενύχτια, τις ώρες μοναξιάς, τον κόπο σου και επικεντρώνεσαι στις ηρωίδες σου που τις έχεις αγαπήσει και στους ήρωες που τις συνοδεύουν και δεν επιθυμείς τίποτα άλλο από το να αγαπηθούν.

- Ποια είναι η καλύτερη κριτική που ακούσατε μέχρι σήμερα; Η πιο απρόσμενη;

- Πολλές και διάφορες καλές κριτικές. Από γυναίκες κυρίως και διαφορετικές ηλικίες. Ίσως γιατί εμείς οι γυναίκες είμαστε πιο αυθόρμητες και δεν φοβόμαστε να μιλήσουμε με το συναίσθημα. Ενώ οι άνδρες τσιγκουνεύονται καμιά φορά ή απλά διστάζουν να εκφράσουν τα αληθινά τους συναισθήματα. Η πιο απρόσμενη όμως κριτική προέκυψε σίγουρα από έναν 60χρονο άνδρα… «Τον τυχερούλη τον γιατρό, γυναίκα που έχει…». Ποιός είναι ο γιατρός; Ο άντρας μου.

- Πώς επιβιώνει σήμερα μια συγγραφέας στην Ελλάδα;

- Στην Ελλάδα δεν επιβιώνει. Όχι μόνο σήμερα, στην Ελλάδα της κρίσης, αλλά και πάντα. Εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις συγγραφέων, άλλων ταλαντούχων και άλλων μάλλον ατάλαντων αλλά σωστά δικτυωμένων, δηλαδή με τις κατάλληλες γνωριμίες και εξαιρετικές δημόσιες σχέσεις. Αυτή είναι για μένα η μόνη αλήθεια. Ο συγγραφέας επιβιώνει από τη δουλειά που έμαθε να κάνει, όπως όλοι οι άλλοι που δεν γράφουν μυθιστορήματα, μέρα-νύχτα, παράλληλα με την καριέρα τους, με την ελπίδα μια μέρα να τους γηροκομήσουν οι ήρωες τους…

- Τι σας δυσκόλεψε περισσότερο στη διάρκεια της συγγραφής του βιβλίου;

- Τα συναισθήματα μου ήταν εκείνα που με δυσκόλεψαν περισσότερο στη διάρκεια της συγγραφής του βιβλίου μου. Όχι για να τα εκφράσω αλλά για να τα συγκρατήσω. Κυρίως επειδή αγαπώ τις ηρωίδες μου και δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να τις εκθέσω, έστω και στο ελάχιστο.

- Γιατί να αγοράσει κάποιος το βιβλίο «Αν έχεις τέτοιες φίλες»;

- Για να διαβάσει κανείς ένα μυθιστόρημα με πρωταγωνίστριες αληθινές κοπέλες που γίνονται γυναίκες, αγαπιούνται, μισιούνται, προδίδουν και προδίδονται, πληγώνουν, προφυλάσσουν, όπως ακριβώς κάνουμε οι γυναίκες μεταξύ μας, κι ας μην το παραδεχόμαστε πάντα. Για να το διαβάσουν μονορούφι, μέσα σε μια μέρα, όπως μου είπαν τουλάχιστον οι πρώτοι αναγνώστες που με εμπιστεύτηκαν. Για το ταξίδι στο 60 και το 70, τη διαδρομή Θεσσαλονίκη-Αθήνα-Ρώμη-Λονδίνο, το τέλος της αρχής.