Στα εγκαίνια της έκθεσης είδα μια κυρία με καπέλο. Όχι τρισδιάστατο. Κυκλοφορούσαν ανάμεσα μας «μονοδιάστατοι ερευνητές» με λευκές στολές. Μία κοπέλα-ερευνήτρια παρότρυνε αγόρια και κορίτσια να γράψουν σε έναν ηλεκτρονικό πίνακα κάτι για την έκθεση με 3D doodle pen... Μία κυρία έγραψε με πάθος και κόκκινα γράμματα «Love you more, love you more» ή κάτι τέτοιο κι ένα αγόρι εντυπωσίασε την παρέα του σχεδιάζοντας ένα λουλούδι. Καμία σχέση. Εγώ προσπάθησα να προσεγγίσω ένα λευκοντυμένο αγόρι, που βρισκόταν στους τρισδιάστατους εκτυπωτές, για να του ζητήσω ένα ζευγάρι ψηλοτάκουνες γόβες. Χωρίς να με αποθαρρύνει, μου είπε ότι μπορώ να βρω ένα σχέδιο στο Ίντερνετ και να τυπώσω ένα τακούνι. Αυτό; Μόνο; Μα εγώ έχω στο μυαλό μου ολόκληρη συλλογή.
Ήταν ωραία η απόδραση στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, τη Δευτέρα το βράδυ, κάπου στο μέλλον. 3D Printing, μια φουτουριστική έκθεση στη Στέγη, επιστήμη, αρχιτεκτονική/design, τέχνη, μόδα του αύριο. Ή μήπως του τώρα; «Αυτό το καπέλο δεν ράφτηκε. Τυπώθηκε». Τι άλλο τυπώθηκε; Ένα πορτοκαλί πρόσωπο. Ένα κόκκινο παπούτσι. Μια κόκκινη καρέκλα. Μια μασέλα. Μια χρωματιστή θήκη κινητού. Ένα λευκό κοχύλι. Ένα κόσμημα με λέιζερ. Ελαστικοποιημένα και εύκαμπτα ρούχα που εφαρμόζουν τέλεια πάνω μας. Δεν τρελάθηκα με την αισθητική τους αλλά τα κοσμήματα θα τα φορούσα, ίσως όχι τα φουτουριστικά καπέλα.
Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι είδαμε ρούχα που γίνονται δεύτερο δέρμα αφού μιμούνται τη συμπεριφορά των μυών μας. Εκατό αντικείμενα, μουσικά όργανα, σπίτια, ακόμη και πρόσθετα ανθρώπινα μέλη.
Πώς θα ζούμε όταν θα γνωρίζουμε ότι μπορούμε να εκτυπώσουμε τα πάντα; Μέχρι τις 31 Ιανουαρίου του 2015 μπορούμε να πάμε στη Στέγη να δοκιμάσουμε πόσο άνετο μπορεί να είναι ένα εκτυπωμένο ρούχο. Με τη φαντασία μας τουλάχιστον. Εγώ διασκέδασα περισσότερο το βράδυ των εγκαινίων με το διαδραστικό κομμάτι, στο οποίο, μπορούσες να σφυρίξεις, να ψιθυρίσεις, να μιλήσεις, να τραγουδήσεις, και να δεις τι σχηματίζεται στην οθόνη. Εγώ τα δοκίμασα όλα και ο κύριος που περίμενε στη σειρά πίσω μου, εντυπωσιάστηκε από τις φωνητικές μου ικανότητες και το σχήμα που δημιούργησα ξανά και ξανά.
Και βέβαια το καλύτερο μου ήταν όταν μας φωτογράφησαν με Polaroid με τις 3D φίλες μου. Η φωτογραφία εμφανίστηκε σε δευτερόλεπτα, συνειδητοποίησα πόσα πράγματα δεν έχουμε δει ακόμη να γίνονται, διάβασα σε έναν τοίχο πόσο εύστοχα είχαν γραφτεί εφευρέσεις του παρελθόντος με τις αντίστοιχες ημερομηνίες γέννησης τους και τα σχόλια που είχαν προκαλέσει. Από την τηλεόραση μέχρι το ραδιόφωνο και από το Ίντερνετ και το κινητό μέχρι το walkman. Φεύγοντας από τη Στέγη, και ενώ το 3D πάρτι ήταν σε εξέλιξη, θέλησα να κάνω χιούμορ στους 20χρονους επισκέπτες της έκθεσης. «Μήπως μπορεί να μου πει κανείς τι είναι το walkman;»
* Σκέφτομαι να κλείσω από τώρα για να τυπώσουμε με τα κορίτσια 3D printed χριστουγεννιάτικα δεντράκια και 3D printed ρομποτάκια. Εύχομαι μόνο να μην θελήσουν να τυπώσουν ...άλλη μαμά ή κανέναν Άγιο Βασίλη μινιατούρα, μέρες που είναι.