«Πήγα σε mystery room.» «Τι;» Όσοι δεν έχουν ξανακούσει για τα ζωντανά παιχνίδια μυστηρίου που φιλοξενούνται με επιτυχία σε διαμερίσματα, ξενοδοχεία, μπαρ, στην Αθήνα, τη Χαλκίδα, τη Θεσσαλονίκη και αλλού, με κοιτάζουν έκπληκτοι. Άλλοι φαντάζονται το Eyes Wide Shut και κάτι από Stanley Kubrick, και άλλοι μου λένε ότι στη Γαλλία, κάτι αντίστοιχο γίνεται χρόνια τώρα, με μυστηριώδεις παρέες που συναντιούνται σε μυστικούς χώρους για κάτι …ύποπτα μυστικά δείπνα.
Στο εξωτερικό είναι ζωντανά δωμάτια απόδρασης. Κι εδώ; Δωμάτια μυστηρίου. Δεν είναι ταινία, δεν είναι βιβλίο, οι ήρωες είμαστε εμείς. Το δικό μου mystery room ήταν πολύ απλό και πολύπλοκο μαζί. Δεν φάγαμε, δεν φορέσαμε μάσκες, δεν χαθήκαμε στο σκοτάδι με ατμοσφαιρική μουσική υπόκρουση. Φανταστείτε μία ώρα (ίσως και παραπάνω) που ξεχνάς ποιος είσαι, τι κάνεις, αγωνίες και προβλήματα. Το τέλειο αντίδοτο στην τρέλα της εποχής. (Να πως εξηγείται που πολλά αντίστοιχα mystery rooms έχουν λίστα αναμονής και για να κλείσεις πρέπει να περιμένεις και έναν και δύο μήνες…)
Το ραντεβού ήταν για τις 8.15 το βράδυ, μια βροχερή Δευτέρα, κάπου πίσω από το Χίλτον. Τέσσερις γυναίκες-φίλες και ένας άνδρας που μας υποδέχεται για να μας εξηγήσει τους κανόνες του παιχνιδιού. Το θέμα που έχουμε διαλέξει είναι Lost Girl, το οποίο, διοργανώνει το www.mysteries.gr εδώ και λίγους μήνες. Έχουμε μία ώρα στη διάθεση μας, να εξιχνιάσουμε το μυστήριο, να αποδώσουμε δικαιοσύνη, να βρούμε ένα βιβλίο και ένα μενταγιόν, με 15 βοήθειες.
Δεν είναι κλειστοφοβικό, σε άλλες ομάδες ξέρω ότι υπάρχει panic button σε περίπτωση που θέλεις να φύγεις, δεν έρχεται κανένας ξένος να σε τρομάξει ή να σε αγγίξει, δεν υπάρχει περίπτωση να βρεις αρουραίους, σκορπιούς, αράχνες… Ποιός έκανε όλες αυτές τις ερωτήσεις, για να μάθει αυτές τις απαντήσεις; Καλό είναι να γνωρίζουμε από πριν, τι μας περιμένει. Και επιτρέπεται να έχεις το κινητό σου μαζί. Στη δόνηση, ιδανικά.
Τι ακολούθησε; Φανταστείτε τέσσερις ερασιτέχνες ντετέκτιβ, μέσα σε ένα δωμάτιο, που ψάχνουν να βρουν στοιχεία, για να ξεκλειδώσουν την πόρτα, σε ένα άλλο δωμάτιο. Εγώ, που λατρεύω παιχνίδια όπως το Cluedo ή ο Δολοφόνος, και ήρωες όπως η Αγκάθα Κρίστι και ο Μεσιέ Πουαρό, βρέθηκα στα …γυρίσματα του Murder She Wrote, και λάτρεψα κάθε λεπτό.
Βρέθηκα στο πάτωμα, να αναποδογυρίζω χαλιά, να κοιτάω επίμονα φωτιστικά, κάδρα, ένα παλιό ραδιόφωνο, μια βαλίτσα, βιβλία, μπαούλα, παζλ, συρτάρια, να ψαχουλεύω ένα δερμάτινο τζάκετ, να δοκιμάζω κλειδιά σε όλα τα μεγέθη, να μπλοκάρω, να ενθουσιάζομαι κάθε φορά που βρίσκαμε ένα καινούργιο στοιχείο, ένα σκισμένο χαρτάκι, έναν μαγνήτη, μια λέξη-κλειδί, να απογοητεύομαι όταν κολλούσαμε, να ακούω με προσοχή την φωνή που μας κατεύθυνε στο επόμενο στοιχείο όταν και οι τέσσερις βρίσκαμε τοίχο, να αναρωτιέμαι αν χωράω στην καταπακτή με τις υπόλοιπες, να βγάζω selfie στον καθρέφτη για να θυμάμαι τη στιγμή.
Το αγόρι με το μαύρο καπέλο στην υποδοχή μας είπε ότι το Lost Girl είναι το πιο δύσκολο mystery room αυτή τη στιγμή στην Αθήνα. Το ρεκόρ είναι 46,5 λεπτά. Εμείς χρειαστήκαμε 13 βοήθειες και κάτι… Αλλά δεν είναι αυτό που έχει σημασία. Τουλάχιστον όχι για την πρώτη φορά. Κάνεις κάτι διαφορετικό, με 12 ευρώ, γίνεσαι πρωταγωνιστής (και σκηνοθέτης μαζί) σε ένα έργο με πλοκή, αρχή, μέση και τέλος, βάζεις το μυαλό σου να δουλέψει, γίνεσαι ξανά παιδί, ξεπερνάς φοβίες, μεταμφιέζεσαι σε 007. Ή κάπως έτσι. Ή τουλάχιστον έτσι ένιωσα εγώ.
Μια φίλη μου έλεγε ότι πριν από το δικό της mystery room, οι διοργανωτές τους κέρασαν από ένα σφηνάκι. Όταν ξεκίνησε το παιχνίδι, τους είπαν ότι ήταν δηλητήριο και είχαν μία ώρα στη διάθεση τους για να βρουν το αντίδοτο. Ευτυχώς που δεν μου αρέσουν τα σφηνάκια…