Γραφείο είναι...

Γραφείο είναι...
Να δουλεύεις για χρόνια σε ένα γραφείο, με ανθρώπους που δεν είχες ξανασυναντήσει στη ζωή σου κι έγιναν οικογένεια.
Να επικοινωνείς με το βλέμμα με τον πιο αγαπημένο σου συνάδελφο και να μην χρειάζεται να πεις τίποτε άλλο.
Να χτυπάει το τηλέφωνο και να μην θέλεις να σε διακόψει κανείς.

Να παίρνεις φαγητό από το σπίτι και να το απολαμβάνεις όταν όλοι οι άλλοι παραγγέλνουν τις διατροφικές τους εμμονές.
Να μένεις εκτός, και να δημιουργείς τις ιδανικές συνθήκες, στο νέο σου γραφείο. Πάντα με παρέα. «Συνάδελφο» απέναντι. 
Να κουβαλάς παντού τον υπολογιστή σου και να καλωδιώνεσαι με φοιτητές, τουρίστες, παρέες συνταξιούχων.
Να «αποκαλείς» γραφείο, το Μουσείο της Ακρόπολης, το Starbucks, το καφέ της γειτονιάς, όπου υπάρχει σύνδεση. Και πάγκος εργασίας.
Γραφείο είναι το μέρος που μπορείς να παράγεις, να δημιουργήσεις, να γεννήσεις ιδέες, να συγκεντρωθείς, να αποδράσεις, ακόμη κι αν είσαι περικυκλωμένος από εκτυπωτές, μηχανές εσπρέσο, φλύαρους επισκέπτες.
Να έχεις deadline και να μη σηκώνεσαι από την καρέκλα.
Να απομονώνεσαι.
Να κοπανιέσαι.
Να μην κάνεις τίποτα απολύτως.
Και να μην το καταλαβαίνει κανείς.

Το «δικό μου» γραφείο τελευταία έχει αρχίσει και μου αρέσει πολύ. Μπορεί να εναλάσσεται, αλλά τόσες γνωριμίες και συναντήσεις, δεν έκανα στο παλιό μου γραφείο. Τα «καλά» της κρίσης; Μπορείς να το πεις κι έτσι. Αλλά μου λείπει και το παλιό μου. Το eye contact και τα deadlines. Και η κρέμα σοκολάτα Μαγγίνας κάθε απόγευμα.

#menugia5000 #mipetaxistipota

Ίσως να έπρεπε να έχουμε πάει μια μέρα πριν, στην προετοιμασία για το ΜΕ-ΝΟΥ για 5000, και να κόβαμε λαχανικά και φρούτα, μαζί με τα παιδιά για να ζήσουν όλη τη διαδικασία. Η μία (κόρη) τρώει και δοκιμάζει τα πάντα και η άλλη, τρέφεται αποκλειστικά με αγγούρια, λάχανο, καρότο, μαρούλι, ντοματάκια. Αν πετάμε τρόφιμα; Αν δεν ήμουνα τόσο λαίμαργη, και δεν υπήρχαν και άλλοι πόσοι στην οικογενειακή αλυσίδα για να υποστηρίξουν πρωινό, μεσημεριανό, βραδινό, μπορεί και να πετούσαμε αλλά ευτυχώς όλα ανακυκλώνονται, όλα καταναλώνονται, στην ανάγκη, μεταλάσσονται και μεταποιούνται. 

Κυριακή μεσημέρι, με συννεφιά και ήλιο, πριν από την καταιγίδα, βρεθήκαμε στην πλατεία Κοτζιά. «Δωρεάν γεύμα για 5000 άτομα ενάντια στην σπατάλη τροφίμων». Φτιαγμένο με «άσχημα», δηλαδή όχι και τόσο φωτογενή αλλά ολόφρεσκα υλικά. «Γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο άσχημο από τη σπατάλη τροφίμων».

Φάγαμε μπριάμ και φρουτοσαλάτα, είδαμε μαγειρική λάιβ, στο αυτοκίνητο πριν και μετά, όταν δεν ακούγαμε δυνατά μουσική, μιλήσαμε για το δικό μας ΜΕ-ΝΟΥ. Για τα «άσχημα» καρότα, τις πατάτες-βραχάκια, τα κακοφτιαγμένα λαχανικά που δεν διαλέγει κανείς από τον πάγκο, είδαμε φίλους, εθελοντές, ανθρώπους που έζησαν μια ξεχωριστή Κυριακή, βρήκαν ένα πιάτο φαγητό, ζεστό, φτιαγμένο σίγουρα με αγάπη. Και κέφι. 

Γκούγκλαρα για να μάθω τι γίνεται διεθνώς και έμαθα πως το Feeding the 5000, κάτι παρόμοιο, ξεκίνησε το 2009 στην Αγγλία. Best before δεν σημαίνει bad after. Δεν ξέρω πως είναι να προετοιμάζεις ένα μεγάλο τραπέζι για 5000 άτομα. Να πλένεις και να κόβεις φρούτα και λαχανικά για 5000 ανθρώπους.  Το απόγευμα φάγαμε στο σπίτι κρέπες με λιωμένη κουβερτούρα και το βράδυ κεφτεδάκια με πατάτες στον φούρνο, σαλάτα με καρότο, ρέβα, φυστίκια Αιγίνης και cranberries. Αν δοκίμασαν όλοι ρέβα; Σημασία έχει ότι δεν πετάξαμε τίποτα. Δεν έμεινε ούτε φυστίκι. ΜΕ-ΝΟΥ για 5. #menugia5000 #mipetaxeistipota

Παρασκευή είναι...

Παρασκευή είναι... Να πηγαίνεις τα παιδιά στο σχολείο και να μην έχεις διάθεση για κοπάνα.
Να σκέφτεσαι μόνο ωραίες εικόνες και να μην αφήνεις τίποτα να σε σκοτεινιάσει.
Να θέλεις να είσαι συνεχώς εκτός σπιτιού.
Να χαίρεσαι περισσότερο όταν δεν έχεις κανονίσει τίποτα για το σαββατοκύριακο. Κανένα πρόγραμμα, καμία δέσμευση. Ελευθερία.
Να θέλεις να τα προλάβεις όλα και να μην προλαβαίνεις τίποτα. Δεν πειράζει. Αύριο. Μεθαύριο. Τώρα. Μετά.
Παρασκευή είναι η μέρα που κλείνεις το κομπιούτερ νωρίς. Δεν βλέπεις emails ανά δεκάλεπτο, αφήνεις τα deadlines για τη Δευτέρα.
Η μέρα που στη συννεφιά διακρίνεις τον ήλιο.
Την Κυριακή θα πάμε στη θάλασσα.
Με συννεφιά.
Με ήλιο.
Βροχή.
Με παρεό που θα στρώσουμε στην άμμο. Ή στα βράχια.
Μπορεί να πάμε και στη λίμνη.
Για απολέπιση. Παντού.
Και ζεστή μηλόπιτα με παγωτό. Ή φρούτα με καρύδια και μέλι. Και ξανά. Την επόμενη Παρασκευή. Κάπου μακριά. Με παρέα ή χωρίς. Και το κινητό στο αθόρυβο. Για να λειτουργεί αποκλειστικά σαν cd player και φωτογραφική μηχανή. 

Tι 30, τι 40, τι 50...

Να κυκλοφορείς με τζιν και ίσια μποτάκια.

Να προσπαθείς να περνάς απαρατήρητη. 

Να τυλίγεσαι με κασκόλ και να κρύβεσαι μέσα στην μαύρη στολή σου.

Να αγαπάς την ηλικία σου.

Να φωνάζεις τα γενέθλια σου.

Να τα δείχνεις με τα δάχτυλα.

Να φωτογραφίζεσαι και να ξέρεις πως οι αριθμοί δεν λένε ψέματα.

Να χαίρεσαι το 4 και το 0.

Να μπαίνεις σε μια νέα δεκαετία.

Να δοκιμάζεις νέους ρόλους.

Αλλά να απολαμβάνεις περισσότερο την αληθινή σου ζωή. Χωρίς σενάριο. Χωρίς σκηνοθεσία. Αυτοσχεδιάζοντας στο πεζοδρόμιο.