Όταν το «ελληνικό» Wagamama λανσάρει kaizen μενού, μαθαίνουμε (και) γιαπωνέζικα

Όταν είσαι άνθρωπος της γεύσης, δύσκολα ρισκάρεις. Ή μάλλον θέλεις να τα δοκιμάσεις όλα, να πειραματιστείς, να ρισκάρεις, ή πάλι, όταν έχεις βρει το απόλυτο πιάτο, δυσκολεύεσαι να ξεφύγεις από την ρουτίνα σου και να απιστήσεις στο δοκιμασμένο, αγαπημένο, οικείο, feelgood φαγητό που σε οδηγεί να επιστρέφεις ξανά και ξανά, στο ίδιο μέρος. Μαζί και τόπο του ...εγκλήματος.

Πώς να μην φάω chicken katsu curry, τηγανητό φιλέτο κοτόπουλο, τέλεια βρασμένο (πάντα) ρύζι, λαχανικά και σος κάρι (σε extra μπωλ) για να δοκιμάσω το νέο menu στο Wagamama, στο Golden Hall (Μαρούσι) ή στην Κηφισιά (Κασσαβέτη 3); Το ritual είναι συγκεκριμένο. Θα μπορούσα να μην παραγγέλνω καν. Ξέρω πριν φτάσω τι θέλω. Edamame, ebi katsu, μια επιλογή από sushi, για κάτι φρέσκο και δυναμωτικό, σαν το μαγικό σπανάκι του Popeye, παγωτό σοκολάτα για επιδόρπιο. 

Ύστερα από εφτά χρόνια (που τρώω στο Wagamama στο Golden Hall), αποφάσισα να ανανεωθώ. Να αλλάξω. Με το μενού kaizen, που σημαίνει στα γιαπωνέζικα, αλλαγή προς το καλύτερο. Να δοκιμάσω κάτι καινούργιο. Στο wok ή πιάτα omakase; Ίσως πιο υγιεινό, λιγότερο τηγανητό, πράσινη τροφή, super foods, γεύσεις που δύσκολα φτιάχνεις στο σπίτι. Ειδικά αν δεν μαγειρεύεις (όπως εγώ).

Tι παρήγγειλα στο ανανεωμένο Waga; Σαλάτα warm chilli chicken με μαρούλι, καυτερά (και ύπουλα) στοιχεία, σούπερ σερβιρισμένη, super power, πιπεριές, μπρόκολο, κόκκινα κρεμμύδια, chillies, κάσιους. Φιλέτο τόνου, grilled tuna, με κινόα (που δεν το συμπαθούσα μέχρι χθες), και kale (που δεν είχα ξαναφάει, αντίθετα με τις περισσότερες φίλες μου που αθλούνται καθημερινά). Ελαφρύ, διαφορετικό, όσο «πράσινο» χρειάζεται. Και light. Ιδανικό για απενεχοποίηση. Αν τρως με ενοχές...

Εγώ πάλι απολαμβάνω κάθε πηρουνιά. Στην περίπτωση μας κάθε chopstick-ιά! Πάπια Πεκίνου, yakitori duck, με ζεστά, διάφανα σχεδόν pancakes, για ασιατικό τυλιχτό. Απαραίτητα 8 rolls με σολωμό και καυτερή μαγιονέζα, που προτιμάς αρχικά να τα χαζεύεις, να μην τα χαλάσεις και μετά όταν κάνεις την αρχή, δεν μπορείς να σταματήσεις. Αφήνεις την παρέα σου να μιλάει, κι εσύ καταβροχθίζεις. Με στυλ. Και wasabi.

Στα διαλείμματα, φωτογραφίζεις. Για να κρατήσεις την στιγμή στη μνήμη. Στον ουρανίσκο. Στην καρδιά. Στο καινούργιο menu (δεν ξέρω και τον κατάλογο (ακόμη) απέξω), υπάρχει και cheesecake με λευκή σοκολάτα και κάτι πανέμορφα να τα βλέπεις (και να τα μασάς σαν τσίχλα), παγωτίνια με φρούτα του δάσους. 

Στο Wagamama μαθαίνεις να μοιράζεσαι. Να περιμένεις για να είναι όλα τα πιάτα ζεστά, και φτιαγμένα την ίδια ώρα. Έφαγα ρέβα για πρώτη φορά στην raw salad. Και στην πάπια. Στην Κηφισιά, και ύστερα από παρότρυνση του «κ. Μάνου», που λένε και τα κορίτσια, δοκίμασα το hirata steamed bun, αυτό το απίστευτο αφράτο, ασιατικό ψωμάκι στον ατμό που σερβίρεται με γιαπωνέζικη μαγιονέζα και κόλιανδρο σε δύο εκδοχές σάντουιτς: με χοιρινό ή μοσχάρι. Εγώ έφαγα το δεύτερο γιατί είχε και καραμελωμένο κρεμμύδι... Με extra σος curry, για να μην ξεχνιόμαστε. Την επόμενη φορά θα βουτήξω στον μαγικό ζωμό του Δρυίδη Πανοραμίξ, στο παραδοσιακό μεγάλο μαύρο μπολ, για ramen. Να έχουμε να λέμε... Και να τρώμε. Και να μουγκρίζουμε μελωδικά στον ρυθμό της ξύλινης κουτάλας. 

Τι μου αρέσει στην Αθήνα σήμερα... Και τι δεν μου αρέσει... Σκέψεις με μια αναπνοή

Τι μου αρέσει στην Αθήνα 

Ο ήλιος. Με και χωρίς δόντια. 

Το wifi παντού. Λέμε τώρα...

Τα ποδήλατα. Κλεμένα και μη. 

Το κέντρο τη νύχτα. Το κέντρο που αλλάζει.

Η βόλτα στη θάλασσα, χωρίς αφορμή, τον χειμώνα, ειδικά τον χειμώνα.

Το σινεμά, μεσημέρι, απόγευμα, βράδυ, μετά τα μεσάνυχτα.

Το κινητό στο αθόρυβο.

Η ηρεμία. Έστω και σκηνοθετημένη. 

Η γειτονιά που δεν έχω γνωρίσει ακόμη.

Οι χαμογελαστοί άνθρωποι. Φαίνονται από μακριά. 

Τα ανέκδοτα που μου λέει ο κ. Δημήτρης κάθε απόγευμα (κ. Δημήτρης γιατί δεν ξέρω επίθετο).

Οι ευχάριστες ειδήσεις. Ναι, υπάρχουν...

Τα καινούργια μαγαζιά, οι νέοι χώροι, οι φιλόδοξες προσπάθειες...

Η αισιοδοξία στα χρώματα της πόλης που δεν λέει να μαυρίσει. Ούτε να σκοτεινιάσει. 

Τι δεν μου αρέσει

Το κρύο. Η βροχή με σκουπίδια. 

Το κάπνισμα παντού. Με θράσος και στυλ. 

Το μποτιλιάρισμα. Όλες τις ώρες της ημέρας πλέον. 

Το κέντρο τη μέρα. Χωρίς γυαλιά ηλίου. 

Το μπινγκ μπινγκ, ντριν ντριν, των κινητών όλες τις ώρες. Συχνά και σε ανοιχτή ακρόαση σε δημόσιους χώρους. 

Η υπερβολή. Φωνές, καβγάδες, σπρώξιμο, αγένεια, ο θάνατος σου η ζωή μου. 

Η γειτονιά που γνώρισα και έγινε άλλη.

Οι άνθρωποι στα σκουπίδια. 

Ο ρατσισμός. Ρίξτε μια ματιά στα φανάρια... Αντιδράσεις και υαλοκαθαριστήρες. 

Η επίδειξη εξουσίας. Στο μετρό, στην τράπεζα, στη διασταύρωση. 

Οι ειδήσεις στην τηλεόραση. Ούτε στο mute. 

Η βία. Στο βλέμμα, στα χέρια, στο σουφρωμένο στόμα. 

Οι πορείες. Μικρές, μεγάλες, χαοτικές, επεισοδιακές, φωτογενείς, εκρηκτικές, ανούσιες. 

Οι κολλαριστές κυρίες με τα σιδερωμένα μαλλιά και μέτωπα. Εκτός τόπου και χρόνου. 

Οι άστεγοι παντού, τόσο κοντά, τόσο μακριά.

Τα κλειστά περίπτερα, τα κλειστά καταστήματα, τα οικοδομικά τετράγωνα-φαντάσματα.

Η ησυχία πριν το μεγάλο μπαμ. Η επόμενη μέρα. 

Φεβρουάριος είναι...

Φεβρουάριος (στην Ελλάδα) είναι...

Ένας μήνας πριν από την άνοιξη (και τα γενέθλια μου).

Σίγουρα όχι ο μήνας με τις καρδούλες, τα τριαντάφυλλα, τις κιτς υπερβολές.

Λιγότερο μελαγχολικός από τον Ιανουάριο. 

Είναι ο μήνας που βλέπεις κόκκινο και μοιράζεις αγάπη. 

Δίνεις προτεραιότητα στο δρόμο, σε πεζούς και οδηγούς.

Χαμογελάς σε εκείνους που σε βρίζουν μέσα από το τζάμι.

Χαμογελάς στον ευγενικό κύριο στο σούπερμαρκετ επειδή σου έδωσε το τελευταίο καρότσι της σειράς.

Χαμογελάς στο κορίτσι που σου ζήτησε blanco στο Starbucks γιατί νομίζει ότι είστε συμφοιτήτριες στο Πανεπιστήμιο.

Χαμογελάς στον πλανόδιο πωλητή που τον Δεκέμβριο πουλούσε έλατα και τώρα πορτοκάλια.

Τον Φεβρουάριο στην Ελλάδα κυκλοφορείς με κοντομάνικο. Και ζακέτα. Με μπουφάν τις κρύες ημέρες, γιατί δεν θυμάσαι που είναι τα γάντια και τα κασκόλ... Το βράδυ φοράς μαύρα και λάμψη, μέσα κι έξω. Σα να είναι Χριστούγεννα. Ετεροχρονισμένα, γι'αυτό και απενεχοποιημένα. 

Βλέπεις, διαβάζεις, αναπαράγεις ειδήσεις και θέλεις να τα αλλάξεις όλα, να εξαφανιστείς, να βοηθήσεις, να σώσεις τον κόσμο, να γυρίσεις τον χρόνο πίσω ή μπροστά, να κλείσεις όλους τους πολιτικούς σε ένα νησί και να αναλάβεις μαζί με ανθρώπους που σέβεσαι και εκτιμάς, να γίνεις Ρομπέν των Δασών, Μητέρα Τερέζα, Superman, Spiderman, Wonderwoman μάλλον.

Προσωπικά ταυτίζομαι περισσότερο με την Sabrina. Ή μια καλή μαγισσούλα. Τρίβω τη μύτη μου, χτυπώ ρυθμικά τα χέρια μου, κλείνω τα μάτια μου και φτιάχνω εικόνες. Σκέφτομαι θετικά. Ξυπνάω με L-O-V-Ε, το  ξυπνητήρι στο κινητό μου, στις 7.05 ακριβώς. Μια καινούργια μέρα έχει ξεκινήσει. Με λιακάδα. Μέσα στον Φεβρουάριο. Υπέροχο φως. Τι κι αν είναι ακόμη νύχτα; Και κρυώνω; February Air. Το έχω και σε τραγούδι...

«Μωρό, πάρε μάτι αυτό το βιβλίο». «Αλλού, στο πουθενά» με την Λουκία Δέρβη

Με την Λουκία Δέρβη, δεν μπορώ να είμαι αντικειμενική. Για μένα, ήταν και θα είναι (πάντα) η Λούση. Η Λούση, συμμαθήτρια, φίλη, «πισινή», διπλανή, καλοκαιρινή, χειμωνιάτικη, φθινοπωρινή, ανοιξιάτικη, απρόβλεπτη... Η Λούση που έχει γράψει το ωραιότερο κείμενο για μένα στο σχολείο, όταν μας ζητήθηκε να παρουσιάσουμε ένα πρόσωπο που αγαπάμε. 

Και τώρα, που παρουσίασε το τελευταίο της βιβλίο, μια σειρά διηγημάτων με τίτλο «Αλλού, στο Πουθενά», (εκδόσεις Μελάνι), στο βιβλιοπωλείο Πλειάδες, βρέθηκα στο Παγκράτι, να περιμένω στην ουρά, ανάμεσα στους πιο πρόσφατους, αλλά εξίσου φανατικούς groupies με μένα, για μια αφιέρωση.

Και μπορεί να μην μπορώ πλέον να συγκεντρωθώ εύκολα για να διαβάσω ένα μυθιστόρημα, είμαι αργή, αφαιρούμαι, γυρίζω πίσω ξανά και ξανά στις σελίδες για να θυμηθώ την πλοκή, με την πρόκληση-πρόσκληση των 12 διηγημάτων της παιδικής μου φίλης, ο χρόνος συμπυκνώνεται και χρωματίζεται, γίνεται ρετρό και απόλυτα σύγχρονος. Είχα χρόνια να διαβάσω 94 σελίδες σε ένα πρωινό. Και να τις θυμάμαι… 

Η Λουκία Δέρβη, «Αλλού, στο Πουθενά». Οι μπλε γαρδένιες δεν φαίνονται στη φωτογραφία...

Γιατί να αγοράσετε και να διαβάσετε το «Αλλού, στο Πουθενά», μετά τον «Κακό Χαρακτήρα», τις «Ομπρέλες στον Ουρανό» και το «Group Therapy» της Λουκίας Δέρβη; Εγώ προτείνω τουλάχιστον 12 λόγους:

1. Eίναι 12 διηγήματα πυκνά, σύντομα, τρυφερά, όχι μελό, ούτε φλύαρα. Αφιερωμένα στη μητέρα της Λουκίας, «για όλα αυτά τα χρόνια». Με εύστοχους τίτλους όπως «Πως χάθηκε η πανσέληνος». 

2. Για την απόδραση, το ταξίδι, τη φυγή. Λάπηθος, Φιλιππούπολη, πλατεία Αμερικής, Νέα Υόρκη, Λος Άντζελες, Νυρεμβέργη, Τζιμπουτί, Μασσαλία, Κυψέλη, Πόντος. «Κάθε ταξίδι είναι μια μετανάστευση, κάθε ξεριζωμός μια προσφυγιά». 

3. Τον πρόσφυγα και τον μετανάστη. Κοριτσάκια απίκραντα, «μια άγουρη γυναίκα, με ολοστρόγγυλο πρόσωπο σαν την πανσέληνο»... Άνθρωποι που ζουν ανάμεσα μας, «άπλυτοι και νηστικοί -με πείσμα όμως, που φούσκωνε την καρδιά μας». Μια «νονά, πλατωνική», η Ντόνι, «από το Αντώνη». Για τα χρόνια που «τα καλαμαράκια μας φαίνονταν συναγρίδα». Και ταξιτζήδες, «ψυχολόγους του δρόμου». 

4. Για τις 12 ταινίες μικρού μήκους, τα 12 θεατρικά έργα. Με πρωταγωνιστές την Ανδρούλα, την Ντιλιάνα, την Γεωργία (σαν τη χώρα της), τον Τάτο, τον Παναγιώτη που έγινε Πητ, τον Στρατή, τον Κρις, την Ελένη, τον Στέλιο, την Μαίρη, την Αλίκη που έγινε Παλόμπα (που σημαίνει περιστέρι), τον Ιτσχάκ ή μπουλάκο, την γιαγιά Ευτυχία, την Σάλμα από το Ιράν, τον ξένο... 

5. «Την χώρα του δεν ξέρω».

6. Τους Γάλλους που είναι σνομπ και άπλυτοι. «Ο ξάδερφος της, ήταν αντιπρόεδρος της Σιτροέν και οδηγούσε ένα ολοκαίνουργιο Ντεσεβό-μεγάλη πλάκα. Φορούσε μπερεδάκι και σταυρωτά σακάκια με φαρδιά πέτα κι είχε ένα χαζό χαμόγελο στα χείλη. Πάντως ούτε σνομπ ήταν ούτε άπλυτος. Ίσα ίσα που μοσχομύριζε πάντα λεβάντα».

7. Την ερώτηση «Εμένα ποιος μ’αγαπάει τελικά;» Και σε παραλλαγή λίγο μετά: «Εμένα ποιος μ’αγαπάει τώρα;»

8. Τις μπλε γαρδένιες. 

9. Το «σπίτι των δύο εποχών». Πριν και μετά το ψυχιατρείο. 

10. Την αργκό. «Μωρό, πάρε μάτι αυτό το βιβλίο».

11. Για την φράση: «Δεν υπολόγιζα τη μοίρα του ανθρώπου. Αυτή που σε ακολουθεί από την κούνια μέχρι τη μέρα που θα σφαλίσουν τα μάτια σου χωρίς να σε ρωτήσει τι θέλεις και πού θες να πας. Αυτή που άμα σου'χει χτυπήσει μία φορά την πόρτα, ξέρεις να την ξεχωρίζεις». 

12. Για την «Βραδινή Προσευχή». Το «Ταξίδι στο Τζιμπουτί». Την «Αποκλειστική». Το «Αλλού, στο Πουθενά». Το «210 9613655». Τους «Τουρίστες». Τις «μικρές σταγονίτσες προσμονής και ανοχής». Το τελευταίο διήγημα που διαβάζεται χωρίς τελείες, χωρίς αναπνοή. Λουκία, τι λες, «Να γίνουμε amies», όπως τότε; Θα είμαστε για πάντα φίλες «no matter what»; «Είμαι τουρίστας σ’αυτό τον πλανήτη». Τι σύμπτωση. Κι εγώ.