Tην ελληνική μόδα πολλοί εμίσησαν, την Vogue oυδείς. Ή μήπως όχι; H είδηση της επανακυκλοφορίας της Vogue στην Ελλάδα έγινε σεμνά και ταπεινά, όπως αρμόζει σε έναν διεθνή τίτλο, τη Βίβλιο της Μόδας που έχει 25 …κοντινά και μακρινά ξαδερφάκια, πρόσφατα απέκτησε κι ένα πιο ηλιόλουστο. Το rebranding, απαραίτητο. Ξεχάστε την Vogue Hellas, τις ελληνικές σημαίες και τα μόττο τύπου «Επιτέλους Ελληνίδα» και «Αν δεν είναι στη Vogue, δεν είναι στη μόδα». Η νέα, ελληνική Vogue, 19 χρόνια μετά την πρώτη της κυκλοφορία στα ελληνικά, (πότε πέρασαν αλήθεια τόσα χρόνια;), δεν παίζει με βραζιλιάνικα μοντέλα και διαδόχους του Mario Testino, έχει στη νευραλγική θέση της διευθύντριας, όχι μια διάβολο που φορούσε Prada, αλλά την 29χρονη Θάλεια Καραφυλλίδου που φοράει Zeus+Dione, Mary Katrantzou και Ancient Kallos, κλείνει για το πρώτο της εξώφυλλο, ένα από τα πιο πολυσυζητημένα κορίτσια της παγκόσμιας μόδας, όπως είναι η Bella Hadid, ρισκάρει, προκαλεί συνειρμούς από αρχαία και σύγχρονη Ελλάδα, είναι το περιοδικό που όλοι αγαπούν και όλοι μισούν. Σχεδιαστές, κομμωτές, μοντέλα, δημοσιογράφοι, φωτογράφοι, θέλουν να είναι μέσα, να ζήσουν το Vogue dream story, και όσοι μένουν απέξω, τη σνομπάρουν, την απαξιώνουν, μιλούν για την ποιότητα του χαρτιού, την χαρακτηρίζουν «παλιακή» και «μπαγιάτικη», στο Ιnstagram, στο Facebook, σε παρέες. Keep you friends close, and your enemies closer. Μπορούμε να αφήσουμε για λίγο την γκρίνια, την αφ’υψηλού κριτική και να χαρούμε που έχουμε (και επισήμως) more issues than Vogue?
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΟΔΑ: ΧΑΜΕΝΗ ΣΤΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ
Η ελληνική μόδα την άνοιξη του 2019 είναι ίσως πιο μπερδεμένη από ποτέ. Θέλει να πιστέψει στον εαυτό της, να αποδείξει στον κόσμο ότι υπάρχει, παράγει τάσεις, δεν αντιγράφει κανέναν πια, είναι διεθνής. Γίνονται αποσπασματικές προσπάθειες, η επίσημη Εβδομάδα Μόδας της Αθήνας αποδυναμώνεται, δεν έχει την υποστήριξη που θα ήθελε, επανασυστήνεται κάθε φορά με νέα ονόματα, και λίγους, αφοσιωμένους πρωταγωνιστές, την ίδια στιγμή που ένα μουσικό κανάλι ακροβατεί ανάμεσα στην λογική της πίστας και της υπερπαραγωγής τύπου Victoria’s Secret, για να δούμε λίγο καπνό ακόμη στη σκηνή με το autocue, σελεμπριτάρια από το GNTM, διάσπαρτα στο Ζάππειο, στο Ολυμπιακό Κέντρο Ξιφασκίας, όσες φώναξαν, έκραξαν, ξεχώρισαν γιατί ξεμαλλιάστηκαν με δανεικά extensions και ρούχα των μάχιμων εγχώριων σχεδιαστών μόδας που χάνονται στη μετάφραση, με βιοτέχνες, τραγουδιστές, ηθοποιούς, ξεχασμένους αστέρες του χθες (και του προχθές), ξαναζεσταμένο φαγητό σε δήθεν λαμπερό σκηνικό με έξτρα highlighter και μοντέλα-κόρες αναγνωρίσιμων προσώπων από την πρώτη σειρά των επιδείξεων. Και τι μένει; Tι θα θυμόμαστε από την ελληνική μόδα του 2019; Αν φορούσε εσώρουχο η παρουσιάστρια; Ή αν τραγούδησαν καλά οι παρουσιάστριες-μοντέλα-ηθοποιοί-μούσες-πολυεργαλεία; Ζαλισμένη μέσα στον μικρόκοσμο της, προσπαθεί να αναπνεύσει μέσα στη λακ, αντιγράφοντας την Lady Gaga, την Αriana Grande, την Kim Kardashian, τον Βalmain, τον γείτονα, τον πρώην και τον επόμενο. Τhank u, next.
TΩΡΑ ΚΑΙ DOULAMAS-A-PORTER ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΠΕΝΑΚΗ
Ντουλαμάς, τζουμπές ή μήπως καλύτερα dolama kaftan; Την πρώτη φορά που είχα δει από κοντά ντουλαμά ήταν πριν από λίγα χρόνια στην οδό Κανάρη, στο Πελοπονησιακό Λαογραφικό Ίδρυμα. Για να δω από κοντά διαφορετικές αναγνώσεις στον ντουλαμά και το πιρπιρί.
Και τώρα, το Μουσείο Μπενάκη της οδού Πειραιώς, φιλοξενεί (μέχρι τις 26 Απριλίου) μια ελληνική έκθεση μόδας, με όμορφα στημένα ρούχα, και πρωταγωνιστή ένα μάλλον άουτσάιντερ της παράδοσης που χάρη στην Ιωάννα Παπαντωνίου αποκτά επιτέλους λάμψη και αναγνώριση.
Για να δούμε τι σχεδίασε η ίδια για το θέατρο και διαφορετικούς ρόλους κάθε φορά, με χρωματιστές, ανάγλυφες, μονόχρωμες, τρισδιάστατες απαιτήσεις σε μια ζωντανή σκηνή, να δούμε έναν στρατό με λευκό «καμβά» από τον Αριστείδη Τζονευράκη και τι γίνεται όταν σύγχρονοι σχεδιαστές μόδας και brands, καλούνται να εμπνευστούν από την ελληνική παράδοση.
Το αποτέλεσμα; Λευκός ο ντουλαμάς του Άγγελου Μπράτη, ντένιμ μωσαϊκό, εκείνος του Δημήτρη Ντάσσιου, πληθωρικός των Deux Hommes, έθνικ της Τίνας Καραγεώργη, γήινος ο ντουλαμάς της Σοφίας Κοκοσαλάκη, επιβλητικός της Λουκίας, θέλεις σίγουρα να δοκιμάσεις τον ντουλαμά με την υπογραφή Maison Faliakos, οπωςσδήποτε των Mi-Ro, αλλά και του Μάρκελλου Νύκτα, να αισθανθείς πόσο εναλλακτική είναι η πρόταση με την ετικέτα Parthenis, ο πλισέ ντουλαμάς της Δάφνης Βαλέντε, ο μεταμοντέρνος των Ζeus+Dione, η νουάρ εκτέλεση του Βασίλη Ζούλια.
Κάτι αντίστοιχο είχε επιχειρήσει και ο Dries Van Noten στην Αμβέρσα πριν από λίγα χρόνια, σκηνοθετώντας «Inspirations» της μόδας, παραλλαγές στο ίδιο θέμα. Και τώρα, ο τίτλος «Ντουλαμάς ο Μεγαλοπρεπής, Ένα πανωφόρι αλλιώτικο από τ’άλλα», θυμίζει βιβλίο, ταινία, έκθεση που δημιούργησε η Ιωάννα Παπαντωνίου για να περιγράψει με τον πιο παρασττικό τρόπο την μακρόχρονη σχέση της με τον ντουλαμά, «ένα σπάνιο, εξαιρετικό ένδυμα που φορέθηκε στα Δυτικά Βαλκάνια την περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας».
Dolama όπως επενδύτης στα τούρκικα, αν και όταν θα παρατηρήσουμε ουγγρικά στρατιωτικά σακάκια θα παρατηρήσουμε αρκετές ομοιότητες. Ντουλαμά θα βρούεμ και στο Ιράν, στη Γεωργία ενώ στην Αλβανία υπάρχει στα βιβλία σαν γαμήλιο σύνολο. Νυφικός ντουλαμάς; Doulamas-a-porter, μια ιστορία σε εξέλιξη, που θέλουμε να δούμε και στην πασαρέλα, με ανάλογο σάουντρακ.
ΛΙΓΟΣ ΚΑΠΝΟΣ ΑΚΟΜΗ. ΠΕΙΡΑΖΕΙ ΠΟΥ ΕΓΩ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΑΠΝΙΣΩ;
Καπνός στο αεροδρόμιο. Στις αφίξεις, στις αναχωρήσεις, αμέσως μετά την προσγείωση, σε δωμάτια με τζάμια και φορτιστές, σαν … θάλαμος αερίων από το μέλλον, καπνός λίγο πριν από την απογείωση. Καπνός στα καφέ, στα εστιατόρια, τα μπαρ, τις ταβέρνες, τα κλαμπ, μέσα κι έξω, με πλαστικά παραβάν για άλλοθι, σε κλειστοφοβικούς χώρους για εθισμένους. Καπνός στα σπίτια που σε καλούν (ή καλείς αλλά κανείς δεν ρωτάει πλέον αν «επιτρέπεται» να καπνίσει), πούρα, μέρα μεσημέρι, φουτουριστικοί ατμιστές, απενοχοποιημένοι για την ώρα, λες και για έναν παθητικό καπνιστή που από επιλογή δεν μπήκε ποτέ στη διαδικασία της νικοτίνης, είναι ΟΚ. Ε λοιπόν, δεν είναι ΟΚ. Ούτε το τσιγάρο σου, το κανονικό, ούτε το άφιλτρο, το βαρύ, το λάιτ, το στριφτό, το πούρο σου, η πίπα, το vape, o ατμοποιητής, το ηλεκτρονικό σου τσιγάρο, το άλλο που μοιάζει με υπερφυσικό αναπτήρα. Κανείς δεν μιλάει πια για το τσιγάρο, που επιτρέπεται, που απαγορεύεται, πολύ απλά γιατί «επιτρέπεται» παντού. Κι αν τολμήσεις να μιλήσεις; Δεν μπορείς. Έχεις πνιγεί στον καπνό.