Smart money has taken notice.
New players bring a different vision.
There are new ways to design and manage real estate assets.
Co-working goes well with Espace Jeunes, Hotel, Restaurant and bar, Innovation.
Real estate rules.
I love the destination but I live for the journey that is just around the corner.
Passionate hoteliers make the difference.
Guest experience has to be reinvented.
Simplicity, Immediacy, Personalization, Beyond the stay, are key words.
New players on the block? Jazz hotels, Zleep hotels, economy budget hotels, Oyo, We Work, Soft Bank, Wojo.
Work, live, play. Money can’t buy experiences.
Hotels are living places. They have to be Re-Thought.
Welcoming needs to be personalized.
One has to listen to the voice in his head.
And leave his lifestyle footprint.
How do you make le luxe affordable?
Celebrate the french way. Bathe the french way. Play the french way. Talk the french way. Talk and travel the french way.
To exist we need to be different.
Bring your experience.
Live your experience.
ΚΙ ΑΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ «ΠΑΤΗΣΟΥΜΕ» ΤΑ 150;
Τhe Island Where People Forget To Die. Ποιο είναι αυτό το νησί; H Iκαρία. Και τι μποορύμε να μάθουμε από τους ανθρώπους που ξέχασαν να …πεθάνουν; Μαθήματα μακροζωίας από την Ικαρία. Μελέτη της Καρδιολογικής Κλινικής του Ιπποκράτειου Νοσοκομείου Αθηνών.
Να πίνουμε καφέ, ελληνικό κατά προτίμηση, γιατί μαλακώνει το ενδοθήλιο των αγγείων και προστατεύει από την αθηροσκλήρωση.
Μαζί με τον καφέ, να απολαμβάνουμε αφεψήματα βοτάνων: φασκόμηλο, μαντζουράνα, δίκταμο, τσάι του βουνού, χαμομήλι, τίλιο, μέντα… Είναι πλούσια σε αντιοξειδωτικές ουσίες
Να τρώμε λίγο, το πολύ φαγητό βλάπτει. Να προτιμάμε τα ψάρια, όσπρια (φακές και μαυρομάτικα) και λαχανικά (ιδανικά από το μποστάνι μας, ιδανικά χόρτα, πατάτες, ντομάτες, σκόρδο, πρασινάδες). Και το ελαιόλαδο. Όπως και το μέλι. Να ξεκινάμε τη μέρα μας με μια κουταλιά μέλι σαν φάρμακο.
Να μειώσουμε το κόκκινο κρέας, τα λιπαρά τυριά, το πλήρες γάλα και γιαούρτι. Γιαούρτι σακούλας, αυτό με την πέτσα, ναι.
Να προτιμάμε προϊόντα ολικής άλεσης. Και σπιτικό ψωμί. Ζυμωτό, όχι φυσικά με λευκό αλεύρι.
Να αποφεύγουμε το επιτραπέζιο αλάτι. Και την ζάχαρη.
Να ξεδιψάμε με νερό.
Να πίνουμε λίγο κρασί, κόκκινο και λευκό.
Να προτιμάμε στη μαγειρική τη σχάρα, τη γάστρα, την κατσαρόλα. Να αποφεύγουμε το τηγάνι γιατί τα τηγανητά είναι «βόμβες» ελεύθερων ριζών και προκαλούν οξειδωτικό στρες.
Να απολαμβάνουμε το φαγητό με όμορφες συζητήσεις.
Να περπατάμε όσο περισσότερο μπορούμε. Τουλάχιστον μία ώρα την ημέρα.
Να ξεκολλάμε από το κομπιούτερ, τον καναπέ, το γραφείο.
Να έχουμε ένα κατοικίδιο. Όσοι μεγαλώνουν παρέα με ζώα έχουν ισχυρό ανοσοποιητικό σύστημα και δεν παθαίνουν αλλεργίες.
Να κολυμπάμε χειμώνα-καλοκαίρι. Δεν θα αρρωσταίνουμε ποτέ.
Να γελάμε και να αντιμετωπίζουμε θετικά τα προβλήματα που έρχονται και φεύγουν.
Να κρατάμε μακριά τους τοξικούς ανθρώπους.
Να ζούμε κοντά στη φύση.
Να ασχολούμαστε με την κηπουρική.
Να απολαμβάνουμε τον ήλιο.
Να κοιμόμαστε έστω και για λίγο μετά το μεσημεριανό, ή νωρίς το απόγευμα. Η σιέστα και το σεξ επιμηκύνουν τη ζωή. Σε έρευνα στην Ικαρία, συμμετέχοντες από 65 μέχρι 100 χρονών, δήλωσαν πως το σεξ τους είναι τακτικό και …αποτελεσματικό.
Όταν μπορούμε, να ξυπνάμε αργά.Είναι τυχαίο πως στην Ικαρία τίτποτε δεν λειτουργεί πριν από τις 11;
Nα μην φοράμε ρολόι. Να αδιαφορούμε για την ώρα, τον χρόνο και τα χρήμαστα. Όπως στην Ικαρία.
Και το τελευταίo; Να παντρευτούμε. Γιατί οι παντρεμένοι ζουν περισσότερο… Ή όπως έλεγε και η Ιώ σαν ευχή στους «μεγάλους» όταν ήταν μικρότερη: «Να παντρεύεστε σωστά.»
BACK TO BLACK. BY MARGARITA PRIFTAKI. 50 SHADES OF EMCI
Γνώρισα για πρώτη φορά την Μαργαρίτα Πριφτάκη σε μια συνάντηση για τη μόδα με σύγχρονα brands στο Σύνταγμα. Εκεί που όλοι είχαν σκεφτεί να παρουσιάσουν κοσμήματα, μαγιό, βραδινά ρούχα, αρχαιοελληνικά σανδάλια και γυαλιά ηλίου, εκείνη ήθελε να συστηθεί με τη δική της μόδα, τις δικές της στιλιστικές εμμονές, ρούχα για αληθινούς ανθρώπους, αληθινά αγόρια και κορίτσια, που ενδέχεται να μοιράζονται και τους ίδιους ρόλους. Την ξανασυνάντησα στο ελληνικό Project Runway. Το μαύρο ταιριάζει στην Μαργαρίτα Πριφτάκη, που έπαιξε με ετερόκλητα υλικά, αντισυμβατικά, απρόσμενα, για να πει την ιστορία της, ανάγλυφη, μινιμαλιστική, πληθωρική, όταν το απαιτεί η περίσταση. Μετά από δοκιμασίες-εκπλήξεις, η Μαργαρίτα Πριφτάκη ξεχώρισε σαν η πρώτη Ελληνίδα σχεδιάστρια μόδας που αποκτά τον τίτλο της νικήτριας του Project Runway, ενός πετυχημένου τηλεοπτικού προϊόντος σε διεθνές επίπεδο. Για να δει ένα φλόραλ ρούχο της να γίνεται εξώφυλλο στο Madame Figaro και λίγο μετά, σχεδόν ταυτόχρονα, να σκηνοθετεί την πρώτη της ουσιαστικά ατομική επίδειξη μόδας στο Ζάππειο, στην Athens Xclusive Designers Week, ως EMCI (by Margarita Priftaki) πλέον, που αποτελεί προσωπικό της στοίχημα. Γιατί να θέλουμε να φορέσουμε ΕΜCI; Γιατί είναι ρούχα σμιλεμένα στο σώμα, σαν σύγχρονα γλυπτά, τίποτα fancy χωρίς λόγο, στην επίδειξη ξεχώρισα ήδη τις ολόσωμες φόρμες, φαντάστηκα ακόμη και ανδρικά ρούχα που θα ήθελα να δοκιμάσω για να γίνουν οι «στολές» της καθημερινότητας μου, ενώ οι κόρες μου, έφηβες πλέον, θέλησαν να αποκτήσουν και τις 50 αποχρώσεις του μαύρου που είδαν, και δεν είναι σίγουρα οι πιο εύκολες πελάτισσες. Mε το εύστοχο #whomademyclothes, ανάμεσα σε άλλες λέξεις-κλειδιά, όπως #madeingreece, #minimal, #danceinblack, η Μαργαρίτα Πριφτάκη ήρθε για να μείνει. Και τι είναι εκείνο που την κάνει να ξεχωρίζει; Πως κάθετι που σχεδιάζει μπορεί να φορεθεί με παραπάνω από έναν τρόπους, σχεδιάζοντας πολυμορφική μόδα για σύγχρονους ταξιδιώτες που θέλουν να αποδομήσουν την ευκολία και μονοτονία του μαύρου. «Κάθε συλλογή αποτελεί συνέχεια της προηγούμενης», θα πει. To be continued λοιπόν. Ανυπομονώ να δω τη συνέχεια.
FROM RUSSIA (AND GREECE) WITH LOVE
Θυμάμαι πριν από χρόνια τις συνεντεύξεις Τύπου για τις παραστάσεις του μπαλέτου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Κανείς δεν πατούσε, λίγοι ενδιαφερόντουσαν, ακόμη λιγότεροι πήγαιναν για να δουν τους χορευτές σε δράση. Τα χρόνια πέρασαν, το μπαλέτο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, απέκτησε νέα στέγη και σκηνοθέτη, διευθυντή, χορογράφο, μέντορα, «μαέστρο» τον Κωνσταντίνο Ρήγο που τολμά να πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα, ανεβάζει την ένταση, ξέρει τι συμβαίνει στον παγκόσμιο χάρτη για να το αποδομήσει, απογυμνώνει ό,τι θεωρεί περιττό. Βρέθηκα στην πρεμιέρα του τρίπτυχου, «Από τη Ρωσία με αγάπη», το Σάββατο το βράδυ, στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος και έφυγα διψώντας για περισσότερα έργα που προσφέρονται για να χαθείς στη μετάφραση. Τρεις χορογράφοι (Δάφνις Κόκκινος, Μάρκο Γκαίκε, Κωνσταντίνος Ρήγος), Στραβίνσκι στο σάουντρακ, πολλά καλοκουρδισμένα αγόρια και κορίτσια, από τους πρώτους χορευτές μέχρι το corps-de-ballet, άνθρωποι-πουλιά, Ιεροτελεστία της Άνοιξης, Το Τραγούδι του Αηδονιού, Οι Γάμοι, αφαιρετικό σκηνικό, πληθωρικό όταν το απαιτούσε η σκηνή, λευκό και μαύρο, μαύρο και λευκό, καρότσια σούπερμαρκετ, πλαστικά μπουκάλια, μαχαίρια κρεμασμένα σαν έργα τέχνης, κραυγές, γέλια, χειροκρότημα στα λάθος σημεία (από ένα πάντα αυθόρμητο και …ερασιτεχνικό κοινό σε θέματα χορού), δύο 20λεπτα διαλείμματα για κοσμικά reunions, κανείς δεν μίλησε ρώσικα στο διάλειμμα, τι περίεργο που μετά το τέλος της παράστασης ονειρευόμουνα ζεστά πιροσκί γεμιστά με κιμά και Μπάμπουσκες με γέμιση σοκολάτας. Ευτυχώς για το νερό είχε φροντίσει ο Κωνσταντίνος Ρήγος καλύπτοντας τη σκηνή με δεκάδες εμφιαλωμένα μπουκάλια, σε ένα installation φτιαγμένο με αγάπη (και μίσος). Φινάλε με Γάμους. Ένα ζευγάρι στο φως αναζητά την ευτυχία. Να πω ότι είχα δει τους «πρώτους» Γάμους του Κωνσταντίνου Ρήγου το 1993 για το Χοροθέατρο Οκτάνα; Είχα πετάξει άφθονο ρύζι, θυμάμαι.