Η πρώτη φορά που βρέθηκα καλεσμένη στην Ημερίδα Έσω, για την αρχιτεκτονική, το ντιζάιν, τις τέχνες, στη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών, ήταν πέρυσι. Στις 4 Φεβρουαρίου. Αν και δεν έχω καμία (επαγγελματική) σχέση με την αρχιτεκτονική, με είχε καλέσει ο Γιάννης Τσεκλένης επειδή θα τον βράβευαν για τη συνολική του προσφορά στον χώρο. Και ήταν μια μαγική μέρα για μένα, ένας άλλος κόσμος, μονοχρωματικός, φουτουριστικός, πολύχρωμος, μινιμαλιστικός, έσω, έξω, με φιλόδοξους, φωτογενείς, πεισματάρηδες, ανήσυχους πρωταγωνιστές. Και τώρα που ξαναβρέθηκα την ίδια μέρα, έναν χρόνο μετά, στην ίδια αίθουσα, με την «παρουσία» του Γιάννη Τσεκλένη παντού, τον ευχαριστώ για μια ακόμη φορά για τη γενναιοδωρία του και τη σοφία του. Όπως και τα «προξενιά» του, το ταλέντο του να συντονίζει ανθρώπους από διαφορετικούς χώρους μεταξύ τους, όπως όταν μου σύστησε τον Βασίλη Μπαρτζώκα, «ψυχή» του Archisearchκαι του Έσω. Τι θα θυμάμαι από το Έσω 2020; Tη στιγμή που ο σπουδαίος Θεοδόσης Τάσιος παραλαμβάνει το τιμητικό βραβείο του, το οποίο, επρόκειτο να του παραδώσει φέτος ο Γιάννης Τσεκλένης. Τα ευφάνταστα projects στην Ελλάδα και τον υπόλοιπο κόσμο, από αρχιτεκτονικά γραφεία με ιστορία εδώ, με ιστορία εκτός, τι σημασία έχει η αφετηρία; Τα σπίτια που ζήλεψα πάνω στον λόφο, στο νησί, στη μέση του πουθενά, ανάποδα, σκοτεινά, μαύρα, λευκά, γκρίζα, με πυλώνες της ΔΕΗ, φωτεινά, σκοτεινά, υπερχειλισμένα στο φως, στο απέραντο και ακόμη παρά πέρα. Και μπορεί να μην καταλάβαινα την ορολογία των αρχιτεκτόνων, αλλά και πάλι δεν έχει καμία σημασία. Ίσως να είναι καλύτερο καμία φορά να μην έχεις αποσκευές και να λειτουργείς σαν λευκός καμβάς. Με ανοιχτή καρδιά.
ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΘΕΑ ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ
Δεν θα είμαι αντικειμενική. Την Λουκία Δέρβη την αγαπώ. Όχι μόνο γιατί έγραψε το πιο ζεστό, συναισθηματικά φορτισμένο πορτρέτο μου για το περιοδικό Έφηβος όταν αποφοιτήσαμε από τη Σχολή Μωραϊτη (μπορεί και να ήταν έκθεση στην τρίτη λυκείου, δεν θυμάμαι πια και τόσο γλαφυρά τη σχολική μου ζωή) αλλά γιατί είναι πρότυπο για μένα, μιας δυναμικής γυναίκας που ξέρει τα θέλω της και τα ακολουθεί. Κάπως έτσι βρέθηκε από την χιονισμένη Ελβετία και την ξενοδοχειακή της καριέρα, απέναντι σε μια οθόνη και τους ήρωες της, να γράφει βιβλία. Το ένα καλύτερο από το άλλο, διηγήματα στην αρχή, σεμνά και ταπεινά, και τώρα μυθιστορήματα. Με νέο εκδοτικό οίκο (Μεταίχμιο) πλέον, πρώτα πήγα στην παρουσίαση, αγόρασα το βιβλίο «Θέα Ακρόπολη» και άρχισα να το διαβάζω μέσα στο αυτοκίνητο, περιμένοντας τη μικρή μου κόρη από το σχολείο, σε μια ήσυχη, πράσινη πλατεία (στο παλιό μας σχολείο Λούση…) Δεν ήθελα να σχολάσει το κορίτσι μου, για να προλάβω να διαβάσω ένα ακόμη κείμενο. To βιβλίο «Θέα Ακρόπολη» αποκαλύφθηκε μπροστά στα μάτια μου σε λίγες ημέρες, δεν ολοκληρώθηκε η βδομάδα, και τώρα νιώθω ότι «έχασα» την παρέα μου: τον Μάκη, την Θέκλα, τον Παρμενίωνα, την κυρία Ανδρόνικου, τη βδέλλα... Ένα βιβλίο για την Ελλάδα του 1972 και τη σημερινή, με αληθινούς ήρωες, ιστορίες πίσω από το «Do Not Disturb» στις πόρτες και την κλειδαρότρυπα, διακριτικά και γλαφυρά, με ζωντανές περιγραφές, κινηματογραφική πλοκή, σασπένς. Είμαι πολύ περήφανη για τη φίλη μου, και το καινούργιο της βιβλίο. Οι ήρωες και οι ηρωίδες της μιλούν ήδη, -εκτός από ελληνικά-, αγγλικά, γαλλικά, σουηδικά, πολωνικά και ρουμανικά. Το βιβλίο «Θέα Ακρόπολη» είναι αφιερωμένο στον πατέρα της Λουκίας Δέρβη, Γιάννη, τον οποίο, είχα την χαρά να γνωρίσω, σαν έφηβη, έναν άνδρα παλιάς κοπής, στήριγμα, λεβέντη. Φράση που κρατάω από τη σελίδα 50; «Μεγάλο πράγμα οι ατέλειες. Αυτές ξεχωρίζουν τους ανθρώπους, από αυτές τους θυμόμαστε.» Και μια συμβουλή από την σελίδα 168: «Να μάθεις στη ζωή σου να πουλάς το όνειρο κι ο κόσμος όλος θα σε αγαπήσει, γιατί θα θέλει λίγο από σένα. Πούλα το όνειρο, αλλά πρώτα πίστεψε το εσύ.» Λουσάκι πότε θα πάμε στο ξενοδοχείο Athens Excelsior με agenda «για να μην στα πολυλογώ, γυρνάω και του λέω»;
ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΤΗΡΙΟ ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΤΣΕΚΛΕΝΗ
Αγαπημένε μου Γιάννη. Μου τηλεφώνησες πριν από λίγες ημέρες. Διάβασες κάτι που με αφορούσε και ήθελες να με συμβουλέψεις, όπως έκανες πάντοτε. Η φωνή σου, δυναμική, αλέγκρα,. Ως συνήθως. Κι εγώ δεν πρόλαβα να σου πω τίποτα. Σε ευχαρίστησα για το τηλεφώνημα, για τις πατρικές συμβουλές, σε διαβεβαίωσα ότι θα κάνω αυτό που μου λες…
Ήθελα τόσα ακόμη να σου πω. Να σε ευχαριστήσω για την εμπιστοσύνη. Τις συναντήσεις, τις κουβέντες, τις ιστορίες μέσα στις ιστορίες. Την αλήθεια. Την γνωριμία μας τη δεκαετία του 90. Το πρώτο χειρόγραφο σημείωμα. Τα μπλε τριαντάφυλλα στο νοσοκομείο, μετά το ατύχημα που είχα, Δεκαπενταύγουστο, ερχόμενη για μία ακόμη συνέντευξη μας, στην οδό Κολωνού. Το ωραιότερο σπαγκέτι πέστο, με βασιλικό από τη γλάστρα, στην Οία, στη Σαντορίνη. Την εξομολογητική συζήτηση με κοινό στο Ναύπλιο. Τις κουβέντες μας, on and off camera, on and off the record. Το scrapbook. Τις περίεργες συμπτώσεις. Όπως τα «κοινά» μας γενέθλια: τα «αληθινά» δικά μου, και την ημερομηνία που εσύ «ξαναγεννήθηκες». Στην Αμερική.
Τώρα που λείπεις σου υπόσχομαι πως θα διορθώνω όποιον τολμήσει να σε πει «μόδιστρο», να μιλήσει απαξιωτικά για την ελληνική μόδα, και τις «τουαλέτες», θα πάρω ένα σπρέι να σβήσω όλα τα γκράφιτι από το Μεταξουργείο, θα φοράω τα ρούχα σου στον ήλιο., θα φυτέψω τον δικό μου βασιλικό στη γλάστρα, θα φωνάζω ας όσους αδειάζουν τα τασάκια του αυτοκινήτου από το παράθυρο, θα πολιορκώ τους σανσέτηδες στη Σαντορίνη, θα υπενθυμίζω με κάθε ευκαιρία στους νεότερους ποιος ήσουνα, ο Γιάννης Τσεκλένης, που ομόρφαινε την κάθε μας ημέρα, με τα λεωφορεία και τα τρόλεϊ στους δρόμους, τις στολές των αστυνομικών, τα μεταξωτά φουλάρια-έργα τέχνης, τα τόσο αναγνωρίσιμα και γενναιόδωρα εμπριμέ σου, ένα τηλεφώνημα. Γιάννη, δεν σε αποχαιρετώ. Είσαι εδώ. Με τους Gaugin σου, τον Γαϊτη σου, τον Ελ Γκρέκο σου. Ξέρεις πόσο σε αγαπάμε όλοι. Και πως δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ. Μου είχες πει σε μια συνέντευξη, με αφορμή την απώλεια της Σοφίας Κοκοσαλάκη, ότι «η Ελλάδα ξεχνάει». Τον Γιάννη «μας», ποτέ.
ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΟΔΑΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΚΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΧΑΛΙ
Ιστορίες μόδας στο κόκκινο χαλί. Είναι η στιγμή που κάθε διάθεση στυλιστικής υπερβολής, τόσο στην κόμμωση όσο και στο μακιγιάζ αλλά και στις ενδυματολογικές επιλογές των πρωταγωνιστών του κινηματογράφου, της μουσικής, του φαίνεσθαι, ενισχύουν την πασαρέλα του στυλ. Αν άλλαξε κάτι με τα χρόνια; Εξακολουθεί να κυριαρχούν πάντα το μαύρο, οι πέρλες στο λαιμό και τα διαμάντια, τώρα πλέον… επιτρέπονται και τα παντελόνια και τα tuxedo για τις γυναίκες, αλλά και οι δημιουργίες της υψηλής ραπτικής. Γιατί μια αληθινή ντίβα φοράει μόνο αυθεντική haute couture, δημιουργίες που δεν επαναλαμβάνονται.
Ο Πάνος Καλλίτσης ξέρει τι θέλουν οι γυναίκες. Και οι άνδρες. Στην αληθινή ζωή, σε μια ξεχωριστή εμφάνιση, μπροστά και πίσω από τα φώτα, κυρίως στα φώτα.
Ο Ντίμης Κρίτσας, έχοντας ζήσει στη χρυσή εποχή του Χόλιγουντ και της ελληνικής μόδας, μπορεί να απομυθοποιήσει εύκολα το κόκκινο χαλί των Όσκαρ…
Ο Περικλής Κονδυλάτος σχεδιάζει κοσμήματα-ρόλους, στέμματα για σύγχρονες πριγκίπισσες, παλιμπαιδιστικά σχέδια που αναζητούν τολμηρές πρωταγωνίστριες του τώρα.
Η Χαρά Λεμπέση, απολαμβάνει κάθε φορά που βλέπει ένα ρούχο της να περπατάει στο κόκκινο χαλί, γνωρίζοντας ότι η απήχηση της δημιουργίας της θα είναι πιο δυνατή από ποτέ.
Η Ολυμπία Κρασαγάκη, φωτογράφος (και) στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ των Καννών μιλάει σαν πολεμική ανταποκρίτρια, γιατί το κόκκινο χαλί μπορεί να θυμίσει πεδίο μάχης στους επαγγελματίες του χώρου, όσο έμπειροι κι αν είναι.
Η Δωροθέα Μερκούρη, ξέρει να ποζάρει στα φλας και να αναδεικνύει τη δημιουργία του σχεδιαστή που έχει επιλέξει. Ένας διαφορετικός ρόλος από αυτόν του σινεμά…
Ο Βασίλης Ζούλιας, είναι από τους λίγους σύγχρονους Έλληνες σχεδιαστές μόδας που έχει καταφέρει να δει φορέματα του στις πιο πολυφωτογραφημένες συναντήσεις του θεάματος παγκοσμίως… And the Oscar goes to.
Η Βικτώρια Κυριακίδη, σχεδιάζει μάξι φορέματα για black tie εκδηλώσεις, που λαμπυρίζουν στο σκοτάδι και το φως.
«Ιστορίες Μόδας» για ένα απαιτητικό κοινό, ιστορίες με διθυραμβικές κριτικές για δημιουργίες που δεν έχουν δοκιμαστεί ακόμη στη βιτρίνα, στη ντουλάπα μας, στο χρόνο. Επόμενο ραντεβού στο κόκκινο χαλί στις Χρυσές Σφαίρες και την απονομή των Όσκαρ. Ή σε μία κινηματογραφική αίθουσα κοντά σας.