ΟΥΔΕΙΣ MAESTRO(S) ΣΤΟΝ ...ΤΟΠΟ ΤΟΥ!

Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου της ομάδας Εδάφους, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου της «Μήδειας», της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων, και τώρα ο διεθνής Dimitris Papaioannou που ταξιδεύει παντού και είναι sold-out. Κάθε φορά που ανακοινώνει ότι προστίθενται εισιτήρια για τις παραστάσεις του, νομίζεις ότι θα παίξεις κάποιο τυχερό παιχνίδι. Το νέο του έργο, «Ink», που φιλοξενείται στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών μέχρι το τέλος του μήνα, είναι το θέμα των ημερών. «Τα εισιτήρια έχουν εξαντληθεί», διαβάζουμε στην επίσημη ιστοσελίδα του Μεγάρου αλλά και στη σελίδα του καλλιτέχνη στο Facebook και το Ιnstagram, με τους θαυμαστές του να ελπίζουν μόνο σε μια ακύρωση της τελευταίας στιγμής.

Κι ύστερα έχουμε τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη. Τον Παπακαλιάτη από την εποχή του Λάκη Λαζόπουλου και τους Δέκα Μικρούς Μήτσους, ένας διαφορετικός «Μήτσος» από τη Σχολή Μωραϊτη και το «πάμε Πλατεία», στο Λος Άντζελες, και τώρα τον «Μaestro» του. Με τη δική του μπαγκέτα να φτάνει από το Mega («το Μega που σχεδόν καρμικά, πάλι είναι στη ζωή μου», όπως λέει ο ίδιος) στο Netflix, το όνειρο κάθε δημιουργού. Από την παραλία Ερημίτης σε διαφορετικά σημεία του πλανήτη. Ένας Έλληνας «μαέστρος», που πολεμήθηκε (και αγαπήθηκε) όσο λίγοι, κατόρθωσε το (σχεδόν) ακατόρθωτο: να βάλει την υπογραφή του σε μια σειρά που προβάλλεται πλέον στην παγκόσμια πλατφόρμα με υπότιτλους αλλά και ντουμπλαρισμένη σε διαφορετικές γλώσσες, ανάλογα με την χώρα προβολής.

Το ερώτημα είναι απλό: Πρέπει να φύγει τελικά ένας καλλιτέχνης από την Ελλάδα για να τον εκτιμήσουμε; Να τον δούμε διαφορετικά; Να τον τοποθετήσουμε εκεί που ανήκει, να τον αποθεώσουμε, να τον χειροκροτήσουμε, να τον απολαύσουμε; Όταν νοσταλγούμε την εποχή της Μελίνας, του Μάνου, της Κάλλας, μήπως θα πρέπει να σταματήσουμε να συγκρίνουμε το χθες με το τώρα και να υποδεχτούμε το καινούργιο, το ταλέντο, την επιμονή ορισμένων καλλιτεχνών που ταξιδεύουν τη «δική» τους Ελλάδα εκτός συνόρων, ακροβατώντας ανάμεσα στην ποιότητα και το εμπορικό, το φολκλόρ και τις μνήμες, τη μουσική και τη σιωπή;

H παράσταση του Δημήτρη Παπαϊωάννου είναι ένα έργο για δύο. Παραγγελία και συμπαραγωγή από το Τορίνο, την Λυόν, το Λονδίνο και φυσικά την Αθήνα. Έργο για την ευθραυστότητα, την μοναξιά, την τρυφερότητα, τη βαναυσότητα, μια μονομαχία, όπως λέει ο ίδιος, ένα ονειρικό, σχεδόν εφιαλτικό ανθρωποκυνηγητό. Η παράσταση διαρκεί μία ώρα ακριβώς. Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου, δημιουργός του «Ink», δεν χορεύει σε όλες τις παραστάσεις που θα δούμε στην Αθήνα, με τον χορευτή Suka Horn. «Ο Χάρης Φραγκούλης θα ερμηνεύσει τον ρόλο που ο Δημήτρης Παπαϊωάννου δημιούργησε για τον εαυτό του», διαβάζουμε.

Και η σειρά «Maestro» του Χριστόφορου Παπακαλιάτη; Μια ιστορία σε εξέλιξη με ανατροπές. Η Χαρούλα Αλεξίου, ηθοποιός. Και τραγουδίστρια. Οι πρωταγωνιστές με τα μικρά τους ονόματα, στην οθόνη, και στη ζωή τους. Φρέσκα πρόσωπα. Φωτογενή και ταλαντούχα. Δροσοσταλίδες. Οι Παξοί. Τα σπίτια. Το παλιό σχολείο της Λάκκας. Η αρχιτεκτονική. Το ρεπεράζ. Το σάουντρακ. Οι ερμηνείες. To «Tυχερό Αστέρι» του Κωνσταντίνου Βήτα, η Μαρίζα Ρίζου που διασκευάζει και ερμηνεύει το κλασικό «Can’t help falling in love with you», μέσα σε μια νύχτα, όπως λέει ο σκηνοθέτης και ηθοποιός στο «ημερολόγιο» του στα social media. Για να μάθουμε τα παρασκήνια για τις μουσικές καρέκλες, τα γυρίσματα με κρύο, να δούμε λίγα δευτερόλεπτα από ανάγνωση σεναρίου, το τελικό αποτέλεσμα για τη σκηνή, μία πρόβα και την τελική σκηνή, το πρωινό γύρισμα με αυγή στους Αντίπαξους…

Ποιο θα ήταν το κοινό σημείο ανάμεσα στον Χριστόφορο Παπακαλιάτη και τον Δημήτρη Παπαϊωάννου; Έχουν κατηγορηθεί, όσο λίγοι, ότι «αντιγράφουν». Για δεκαετίες τώρα. Και ξαφνικά, όλοι υποκλίνονται. Μήπως επειδή προτιμάμε να βλέπουμε τα ονόματα τους γραμμένα με λατινικούς χαρακτήρες στους τίτλους αρχής και τέλους, στο πρόγραμμα, στην αφίσα; Μπράβο μαέστρο… Και στους επόμενους που θα ανοίξουν τα φτερά τους εκτός συνόρων. Ελπίζοντας σε ένα «ανκόρ.» Και πολλές sold-out παραστάσεις. Με διπλή διανομή.

 Το κείμενο μου δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Απογευματινή την Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2023.

ΠΟΣΟ «ΝΕΟ» ΓΥΜΝΟ ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ ΑΚΟΜΗ;

To «νέο» γυμνό είναι ο τίτλος των ημερών. Ή κάπως έτσι. Σίγουρα ένα φαινόμενο της εποχής. Και δεν έχει να κάνει με τη σεζόν, αν πρόκειται για καλοκαιρινή ή χειμωνιάτικη μόδα. Για τέσσερις εβδομάδες, όσο διαρκούν οι Εβδομάδες Μόδας για το πρετ-α-πορτέ, στη Νέα Υόρκη, το Λονδίνο, το Παρίσι, το Μιλάνο, τα είδαμε όλα. Στήθος, αφαλό, ρόγες, πλευρά, γλουτούς, σπονδυλική στήλη, ποια κλειδαρότρυπα, ποιες τάσεις… Μαθήματα ανατομίας σε απευθείας μετάδοση από τις μητροπόλεις της μόδας.

Και κανείς δεν μοιάζει πλέον να σοκάρεται. Να αντιδρά. Να αναρωτιέται που είναι το όριο ανάμεσα στο χυδαίο και το πορνό. Υποψία ερωτισμού; Αν το άλλοθι είναι λίγη δαντέλα, μερικά λουράκια, η αποδομημένη ανάμνηση κάτι εσωρούχων, θα μπορούσε να είναι κι αυτό.

Και μπορεί να μην ευθύνεται τελικά αποκλειστικά η απόλυτη ινφλουένσερ Kim Kardashian με το αυθεντικό, ολοκέντητο, διάφανο και ασφυκτικά στενό φόρεμα-υπερπαραγωγή της Marilyn Monroe στο κόκκινο χαλί του Met Gala στη Νέα Υόρκη ή κάθε φορά που «αποθεώνεται» με δημιουργίες που δεν αφήνουν τίποτα στην φαντασία.

Αλλά και τα μοντέλα που ερμηνεύουν ρόλους στην πασαρέλα (κι ύστερα σε αναρτήσεις στους προσωπικούς τους λογαριασμούς στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης), χωρίς εσώρουχα, με σουτιέν που φοριέται σαν τοπ με ανδρικό κοστούμι, χαμηλοκάβαλα παντελόνια που αποκαλύπτουν τα ανύπαρκτα σχεδόν εσώρουχα, micro μίνι φούστες που θυμίζουν ζώνες και εξαντλούνται στα ράφια, στα e-shops, στις βιτρίνες, στα ηλεκτρονικά καλάθια.

Θέλετε να μαντέψετε λοιπόν ποια ήταν η επικρατέστερη τάση στη διάρκεια της πιο πρόσφατης Εβδομάδας Μόδας της Νέας Υόρκης για το καλοκαίρι που έρχεται; To γυμνό δέρμα. Ή το «less is more», με άλλα λόγια, «όσο λιγότερα ρούχα, τόσο το καλύτερο.» Για ποιον; Για ποιους άραγε;

Εκεί είδαμε την Εlla Emhoff, θετή κόρη της Αντιπροέδρου της Αμερικής, Kamala Harris, να περπατάει στην επίδειξη του Prabal Gurung, με διάφανο πράσινο ύφασμα, δεμένο σαν κουρτίνα, αφήνοντας εκτεθειμένο το στήθος και μαύρη μίνι φούστα. Στην επίδειξη του Tom Ford τα μοντέλα λάνσαραν τοπ από δίχτυ. Και η Bella Hadid, από τα πιο αναγνωρίσιμα και καλοπληρωμένα μοντέλα στον πλανήτη, είχε τελείως ανοιχτό το φερμουάρ στην ολόσωμη φόρμα Fendi, για να αποκαλύψει το στήθος της, προτείνοντας να την φορέσουμε κι εμείς, μάλλον, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.

Ας μην κρυβόμαστε. Το βλέπεις, όταν κυκλοφορείς έξω. Όταν «σκρολάρεις» στο κινητό. Στο δρόμο. Στα stories. Στην τηλεόραση. Στο σινεμά. Σε διαφημιστικές καμπάνιες. Σε κορίτσια (και γυναίκες) της διπλανής πόρτας. Κινητά σε live αναμετάδοση, likes, πωλήσεις. Ποιο μικρό, μαύρο φόρεμα της Coco Chanel; Τα στοιχεία δείχνουν πως καθημερινά τα πιο περιζήτητα αντικείμενα πόθου στο Ίντερνετ είναι μικροσκοπικές φούστες, χαμηλοκάβαλα παντελόνια, κορσέδες, κομμένα τοπ, εσώρουχα που μπορούν να φορεθούν και σαν «κανονικά» ρούχα, διάφανες μπλούζες, διάφανα φορέματα, διάφανη μόδα.

Σχεδόν αόρατη. Και δεν είναι θέμα πουριτανισμού ή νέου καθωσπρεπισμού. Απλώς έχουμε φτάσει πλέον στο σημείο να μην μας σοκάρει τίποτα. Όλα έχουν να κάνουν με το σώμα. Ποια μέρη του σώματος μου θέλω να εκθέσω. Να γιορτάσω. Να φωτογραφήσω. Αδιαφορώντας για τις όποιες αντιδράσεις. Αυτό είναι το σύγχρονο καλειδοσκόπιο, το παζλ, η πραγματικότητα, ωμή, βίαιη, «φθηνή», αισθησιακή, πείτε την όπως θέλετε.

Στην αρχή όλοι μιλούσαν για την ελευθερία που έφερε η πανδημία. Και πως η δημόσια γύμνια είχε να κάνει με την έκφραση της επιθυμίας για κοινωνική επαφή, έναν καινούργιο διάλογο ανάμεσα στο ρούχο και το σώμα. Ο Helmut Newton, ο κατεξοχήν φωτογράφος του γυμνού, ασπρόμαυρου και κλασικού πλέον, με μια νουάρ αισθητική που δεν υπονοούσε τίποτα χυδαίο, είχε πει σε συνέντευξη του πως ο λόγος που αντιδρούσαν ορισμένοι με τις γυμνές του φωτογραφίες ήταν επειδή τον ζήλευαν που είχε δει γυμνές όλες αυτές τις υπέροχες γυναίκες.

Στο παρελθόν η δεκαετία του 20 έδωσε ώθηση στη δομή και στους τονισμένους ώμους της μεταπολεμικής μόδας, όπως έγινε με τα sixties και το δυναμικό ντύσιμο των γυναικών με τα ταγέρ και τα αθλητικά, τις βάτες με τις παγιέτες, όλα στην υπερβολή, ως μια εισαγωγή στα παρεξηγημένα eighties. Μήπως ετοιμαζόμαστε για κάτι μεγαλύτερο; Mία ανατροπή; Τι να περιμένουμε από το «νέο» γυμνό; Ελπίζουμε το «νέο» ντυμένο.

Βασίλης Ζούλιας

«Αν το γυμνό είναι η τελευταία τάση, τότε αν θες πραγματικά να είσαι στην «μόδα» και μπροστά από την εποχή σου, ας εμφανίζεσαι εσύ «ντυμένη». Βέβαια εγείρεται κι ένα άλλο σημαντικό θέμα που αφορά το γυμνό εδώ: το undress your age.»

Eφημερίδα Απογευματινή. 23.1.2023

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ ΕΙΝΑΙ...

Ιανουάριος είναι…

• Να (επιμένεις να) φοράς κοντομάνικο μέσα στον χειμώνα. Με κασκόλ και γάντια.

• Να ανεβάζεις την κουκούλα για να ακούσεις μουσική ακόμη πιο δυνατά. Και να κρυφτείς. Πρώτα από τον εαυτό σου.

• Να θυμίζεις στον εαυτό σου εμμονικά όλα όσα θα ήθελες να αλλάξεις. Όχι σαν resolutions πλέον. Αλλά σαν καθημερινές υπενθυμίσεις.

• Να περπατάς κάθε μέρα και περισσότερο. Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία. Στην Ελλάδα ζούμε. Σπανίως βρέχει, δεν κάνει κρύο, η πρωινή βόλτα στη γειτονιά κάνει θαύματα.

• Να πηγαίνεις στο κέντρο για να ανακαλύψεις κάθε φορά και κάτι καινούργιο. Μια διαδρομή, ένα μονοπάτι, μια βιτρίνα, μια κούπα ζεστή σοκολάτα bitter, ένα πατάρι, έναν θησαυρό, έναν φίλο που είχες να δεις χρόνια στο δρόμο για μια σφιχτή αγκαλιά.

• Να ψάχνεις το ουράνιο τόξο μετά τη βροχή.

• Να βγάζεις αστείες selfies μπροστά σε γκράφιτι για χρώμα στην καρδιά.

• Ιανουάριος είναι ο μήνας που όλα μπορούν να συμβούν. Από την αρχή. Αρκεί να υπάρχουν χρώματα. 10.000 βήματα. Χορός, πιλάτες, τζίντζερ, φιλιά, αγκαλιές, φίλοι, μουσική, καινούργια και παλιά, ξεχασμένα τραγούδια, αβοκάντο, ευχές στο φακελάκι του τσαγιού. «Τalk to your soul in your imagination.» Ιανουάριος είναι. Μια ευχή σε καυτό νερό.

ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΕΙΝΑΙ…

• Γενέθλια είναι…

• Nα ακούς ξανά και ξανά την ίδια ιστορία από την μαμά σου, με κάθε λεπτομέρεια, για τη στιγμή που γεννήθηκες. «Ήταν δίσεκτο έτος, μεσάνυχτα, αν δεν γεννιόσουνα λίγο μετά τις 12, θα είχες γενέθλια κάθε …τέσσερα χρόνια.»

• Nα μελαγχολείς, να χαμογελάς, να κλαις και να γελάς. Να νιώθεις ευγνωμοσύνη. Να ζεις με ευγνωμοσύνη.

• Να σε θυμούνται όλοι όσοι αγαπάς. Κι ας έχετε χαθεί, κι ας έχετε καιρό να μιλήσετε.

• Να δέχεσαι ευχές, αληθινές ευχές, από καρδιάς. Περισσότερα τηλεφωνήματα, περισσότερες λέξεις με ουσία, λιγότερα emoticons, emojis, emotionless copy-paste.

• Να κάνεις απολογισμό ζωής σε rewind και fast forward. Τα καλύτερα μου γενέθλια μέχρι σήμερα ήταν… Fill in the blank.

• Να θέλεις να χορέψεις σα να μην υπάρχει αύριο (στο σαλόνι), να τραγουδήσεις δυνατά karaoke (μέχρι να κλείσει η φωνή σου), να φας σουφλέ (σοκολάτα) στον Σπύρο & Βασίλη με ζεστή σοκολάτα σος, κορμό (σοκολάτα) (της μαμάς), τούρτα Vegan σοκολάτα από το ζαχαροπλαστείο Φύσις, τούρτα Oreο από την Κυβέλη, πάστα φλόρα, τρουφάκια, πουράκια σοκολάτα από την Καμέλια, με κεράκια σε όλα, χρωματιστά, λευκά, ροζ, γαλάζια, εμμονικά, από εκείνα που σβήνουν και σε δευτερόλεπτα ανάβουν ξανά. Να ζήσεις Σαντούλα, Σαντάκι, Μπουμπούκι, και χρόνια πολλά…

• Να γράφεις σε μια λίστα τους πιο αγαπημένους σου ανθρώπους, από το σχολείο, και ίσως πιο παλιά, τα σχολεία που άλλαξες, από το δημοτικό, το γυμνάσιο, το λύκειο, και αργότερα το πανεπιστήμιο, την πρώτη σου δουλειά,  τότε που συνάντησες ανθρώπους που έγιναν οικογένεια, και μετά χάθηκαν. Μπορεί και όχι. Και τις επόμενες συνεργασίες, σε καινούργια γραφεία, με ανθρώπους που έγιναν νέα μέλη της παρέας, τους νέους φίλους, τους γονείς των φίλων των παιδιών σου, και φυσικά, τα παιδιά σου, τους φίλους τους, την αδερφή σου, τους δικούς της φίλους, και τους γονείς σου, με τους δικούς τους φίλους, και να ονειρεύεσαι ένα μεγάλο πάρτι, στον κήπο, με χάρτινα καπέλα, μπαλόνια στα δέντρα, μουσική, ένα ατέλειωτο πικνίκ, με ένα μουσικό πακέτο για όλους, τυλιγμένο με χαρτί εφημερίδας και σελίδες περιοδικών, με τη μουσική να σταματά και να ξαναρχίζει και να είμαστε όλοι καθισμένοι στο γρασίδι, σε έναν κύκλο. Από την ανατολή μέχρι τη δύση του ήλιου.

• Γενέθλια στο σήμερα που όλα αλλάζουν. Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Να νιώθεις ευγνώμων για κάθε λεπτό. Πέρασε; Θα περάσει; Θα περάσει κι αυτό. Και θα έρθει ξανά η Παγκόσμια Ημέρα Ζουλήγματος. Και Αγκαλιάς. Μέχρι τα επόμενα γενέθλια. Γενέθλια είναι… Nα μην ξεχνάς ότι έχεις φτερά.