Είναι νέος. Βέλγος, ακολουθεί τα χνάρια του Dries Van Noten και της Ann Demeulemeester, αν και ο ίδιος δεν είναι απόφοιτος της Βασιλικής Ακαδημίας της Αμβέρσας αλλά του La Cambre στις Βρυξέλες. Επαναστάτης, απρόβλεπτος, άουτσάιντερ, παρορμητικός, έγινε γνωστός ως ο ενδυματολόγος της Μαντόνα, θεωρείται αληθινό ταλέντο με προοπτικές. Ο ίδιος δεν αρκείται σε αυτά αφού δεν κρύβει την επιθυμία του μια μέρα να εξελιχτεί σε αληθινό couturier, έχοντας πρώτα ζηλέψει το επάγγελμα του χορευτή και του ορνιθολόγου. «Η haute couture σίγουρα με ενδιαφέρει, αν και θα με κούραζαν οι έξι μήνες αναμονής. Θα έπρεπε να αποτελεί μια μορφή τέχνης, μια ξεχωριστή παράσταση, θα ήθελα να μπορώ να δω σε μία επίδειξη pret-a-porter και κάποια δείγματα couture. Φαντάζεστε κάποιον σαν τον Christian Lacroix να παρουσίαζε ένα τέτοιο κολάζ; Θα ήταν υπέροχο!» Με τόσες ιδέες, μάλλον δεν θα δυσκολευτεί να αποδείξει την αξία του. Τη στιγμή που είναι εξαιρετικά δύσκολο για έναν σχεδιαστή να διατηρήσει την προσωπική του συλλογή χωρίς την καλή νεράιδα του παραμυθιού, ο Olivier Theyskens, ο οποίος, αρχικά προοριζόταν και για την θέση του Julien MacDonald στον Givenchy, υπέγραψε συμβόλαιο με τον οίκο Rochas, για να τον ανανεώσει, να τον αναστήσει, να τον επανασυστήσει στον κόσμο της μόδας.
Αγαπά την αντίθεση του λευκού με το μαύρο, μαζί και οτιδήποτε γοτθικό και μυστηριώδες, σίγουρα θεατρικό, ρούχα που θα φορούσε η Οικογένεια Ανταμς και η Βασίλισσα Μαργκό. Αν ξεχωρίζει για κάτι είναι το δημιουργικό του μάτι, την φαντασία και τις τεχνικές του ικανότητες. Η Anna Wintour υπήρξε από τις πρώτες που τον ξεχώρισαν. Το ίδιο και η Μαντόνα στα Οσκαρ 1998 με ένα μαύρο σατέν παλτό που έγραψε τη δική του ιστορία. Ηταν τότε που είχαν βιαστεί να τον αποκαλέσουν στα 23 του μόλις χρόνια «δεύτερο Givenchy». «Πραγματοποίησα την πρώτη μου κολεξιόν με σεντόνια που ξετρύπωσα στην φάρμα των παππούδων μου. Έραβα τα πάντα στο χέρι, με την βοήθεια μιας μοναδικής λάμπας, η οποία τώρα πια έχει χαλάσει. Γρήγορα την αντικατέστησα με neon.»
Το παρελθόν συγκρούεται με το μέλλον... Άλλοτε εμπνέεται από τη δεκαετία του 30 κι άλλοτε από το 50, την λάμψη της Τζιν Χάρλοου και της Γκρέτα Γκάρμπο κι άλλοτε από το ανθρώπινο σώμα και τα φυσικά φαινόμενα. «Μέχρι τώρα μου άρεσαν οι θεματικές συλλογές. Τώρα προτιμώ την ελευθερία. Πριν μπορούσα να σχεδιάσω σε οποιοδήποτε περιβάλλον. Τώρα προτιμώ να δουλεύω στο ίδιο μέρος, δημιουργώντας την κατάλληλη ατμόσφαιρα περιτριγυρίζοντας τον εαυτό μου με βιβλία και αντικείμενα που με εμπνέουν.»
Δεν τον κέρδισε από την αρχή η μόδα. «Ονειρευόμουν να γίνω πρώτος χορευτής. Αλλά όταν με πήγαν για πρώτη φορά στο μπαλέτο και είδα ότι υπήρχαν μόνο κορίτσια, έφυγα κλαίγοντας. Στη συνέχεια αφοσιώθηκα στην ενόργανη γυμναστική, τουλάχιστον μέχρι τα δεκαεφτά μου, για να μάθω τα πάντα για το σώμα και να προετοιμαστώ για τον κόσμο της μόδας». Αν έχει μετανιώσει για κάτι; «Εχω όλη τη ζωή μπροστά μου για να πραγματοποιήσω αυτά που θέλω.»
Ως καλλιτεχνικός διευθυντής του οίκου Rochas μιλάει για αναγέννηση. Ερχεται να αντικαταστήσει τον Peter O'Brien, ο οποίος, είχε συνδέσει το όνομα του με τον Rochas, 12 χρόνια τώρα. Ο Olivier Theyskens εργάζεται εξαιρετικά σκληρά για να εντυπωσιάσει και να συνταράξει τον κόσμο της μόδας σε ένα top-secret project.
Δεν θα ξεχάσω την χρονιά που είχε εμπνευστεί από τα καναρίνια. «Γιατί είναι σαν κι εμάς. Είναι πανέμορφα, τραγουδούν όλη μέρα κι όμως είναι αιχμάλωτα του συστήματος. Ανέκαθεν είχα πάθος για τα ζώα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την εντύπωση που μου έκανε ένα παγόνι όταν ήμουν μικρός. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι υπήρχε ένα τόσο όμορφο πουλί... Τελικά θα μπορούσα να είχα γίνει ορνιθολόγος!»
Κανείς δεν μπορεί να ξέρει αν θα συνεχίσει να σχεδιάζει και για την προσωπική του συλλογή... Θα πρέπει να αναρωτηθείτε γιατί το πρότυπο σχεδιαστή για τον Olivier Theyskens είναι ο Tom Ford και όχι ο Julien Macdonald. Για την ώρα διαβάζει την αυτοβιογραφία του Christian Dior. «Είναι εξαιρετικά σπάνιο να βρεις έναν σχεδιαστή που γράφει, αν και το στιλ γραφής του είναι μάλλον παιδαριώδες». Μήπως έπρεπε να είχε γίνει συγγραφέας;