ΣΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΜΟΔΑΣ ΣΤΟ ΜΙΛΑΝΟ ΜΕ ΑΣΑΝΣΕΡ, ΚΑΘΡΕΦΤΕΣ ΚΑΙ TON ΜR BENETTON

«Buongiorno.» Το ταξίδι για το Μιλάνο θα έχει λίγες αναταράξεις. Δεν είναι μαγικό να μπορείς να διακτινιστείς από το ελληνικό φως στο βροχερό, ατμοσφαιρικό Μιλάνο μέσα στην καρδιά της Εβδομάδας Μόδας; Η πρόσκληση από την «United Colors of Benetton» για την παρουσίαση της νέας συλλογής και το Φθινόπωρο/Χειμώνα του 2023/24 ήταν πράσινη και φούξια. Χρωματιστή, αισιόδοξη από χαρτόνι/καθρέφτη για να φανταστούμε πως θα είναι και η διάθεση. Η αντανάκλαση μας. Σάββατο 25 Φεβρουαρίου, ώρα 6.30μμ, via Turati 34, θέση Fa39, στην πρώτη σειρά. Μαζί με την Κιάρα Φεράνι, την Ολίβια Παλέρμο, την Άννα Ντέλο Ρούσο, την Σαμπρίνα Μπενετόν, πρωταγωνίστριες της ιταλικής και της παγκόσμιας μόδας, ντυμένες με πλεκτά, χρώματα, αναγνωρίσιμα σύμβολα της ολοκαίνουργιας «Ιnfinity» συλλογής για την Μπενετόν, αφού ποτέ δεν είναι αργά να μάθουμε σωστά ιταλικά.

Το ξενοδοχείο μας ήταν δίπλα στο Μuseo della Permanente, τον χώρο που μέσα σε λίγες ώρες είχε ντυθεί με «καθρέφτες». Ήμουνα τυχερή γιατί παρατήρησα πως στήνεται μια υπερπαραγωγή καθώς λίγες ώρες πριν από το σόου, είδα πρώτη μαζί με άλλους εκπροσώπους του Τύπου, από πολύ κοντά τα ρούχα και τα αξεσουάρ που φέρουν την υπογραφή του νέου καλλιτεχνικού διευθυντή, Αντρέα Ινκόντρι. Είναι η δεύτερη σεζόν για τον Ιταλό σχεδιαστή που θέλει να εξελίξει ένα «δημοκρατικό», όπως θα πει, brand στο τώρα. Και το μετά.

Τίτλος της συλλογής; «Ιnfinity», όπως άπειρο, χωρίς κλισέ και εύκολους συνειρμούς. Τι έμαθα από τον ίδιο τον δημιουργό; «Δούλεψα με χρώματα και στιλ που έχουν εξελιχτεί μέσα από διαφορετικές γενιές», έλεγε στα ιταλικά, ντυμένος στα μαύρα, με vegan δερμάτινο παντελόνι, για να δώσει το καλό παράδειγμα και μια πρόγευση από την κολεξιόν. «Φυσικά το χρώμα είναι εξαιρετικά σημαντικό, όπως και το να μπορούν να φορεθούν τα ρούχα. Θέλησα να απλουστεύσω τα πράγματα. Κι αυτή είναι η αληθινή πρόκληση.»

Πώς μπορείς να συναγωνιστείς την πολυτέλεια και να αρέσεις σε όλους; Η πολυφωνία θα αποτελέσει λέξη-κλειδί. Όπως και τα πλεκτά, τα φυσικά, οικολογικά υλικά, η απομίμηση της γούνας και του δέρματος. «Αυτή η συλλογή απευθύνεται σε μια παγκόσμια αγορά, δεν έχω έναν τύπο ανθρώπου στο μυαλό μου, με ενδιαφέρουν οι αξίες.»

Ο Αντρέα Ινκόντρι επενδύει στην αρχιτεκτονική της μόδας. «Επέστρεψα μόλις από το Τόκιο. Πήγα να δω την αγορά εκεί. Η νέα πρόκληση είναι να δημιουργείς μόδα χωρίς διαχωρισμούς, ή κοινωνικές τάξεις.  Η ηθική είναι πλέον δημοκρατική.» Tον ρώτησα αν δίνει μεγαλύτερη έμφαση στα σόου, στα social media, τι έχει αλλάξει. «Η επίδειξη μόδας γίνεται για να δεις το προϊόν να εξελίσσεται. Προτιμώ πάντα να επικοινωνώ λιγότερα μηνύματα. Δεν ενδιαφέρομαι για τα fake μηνύματα που γίνονται μόνο για εντυπωσιασμό. Εγώ είμαι ο αφηγητής της ιστορίας.»

Λίγες ώρες μετά κατάλαβα την πλοκή. Είδα το photo call. Αναγνωρίσιμα πρόσωπα. Είχα καιρό να δω τόσους όμορφους ανθρώπους μαζί. Χωρίς βραδινά ρούχα και διάθεση εντυπωσιασμού. Η μόδα του δρόμου όπως θα θέλαμε να είναι. Πιο ραφιναρισμένη. Παρατήρησα την πρώτη σειρά. Μέσα από τον καθρέφτη. Είδα τι σημαίνει να σκηνοθετείς μια καλοκουρδισμένη, επίδειξη μόδας με απόλυτη πειθαρχεία. Μία παράσταση με αρχή, μέση, τέλος, διάρκειας λίγων μόλις λεπτών. Κι ένα ασανσέρ με καθρέφτες που δημιουργήθηκε μόνο για το σόου. Μέτρησα 60 περίπου μοντέλα στο φινάλε, αγόρια και κορίτσια, με διαφορετικό σωματότυπο, να κινούνται στον χώρο με ρυθμό, σαν οπτικές ψευδαισθήσεις… Και πλεκτό «μπαλακλάβα» made in Italy. Εμείς μένει να διαλέξουμε τον όροφο. «Sta salendo?»

50 επιδείξεις μόδας και η Κιμ Καρντάσιαν ως μούσα

Η κίνηση στους δρόμους είναι δεδομένη. Με πεζούς και αυτοκίνητα. Γυναίκες σε τακούνια με γυμνά πόδια παρά το τσουχτερό κρύο. Στημένα κινητά σαν σύγχρονοι παπαράτσι έξω από τα ξενοδοχεία και τις μπουτίκ. Περιμένουν με τις ώρες να απαθανατίσουν τη στιγμή. Να πουν ήμουνα κι εγώ εκεί. Είδα την Κιμ (Καρντάσιαν), την Άννα (Γουίντορ), την Τζίτζι (Χαντίντ), την Κένταλ (Τζένερ), την Ντούα (Λίπα) από κοντά.

Φανταστείτε 50 επιδείξεις μόδας. Σε μία εβδομάδα. Prada, Fendi, Giorgio Armani, Dolce&Gabbana, Bottega Veneta, Ferragamo, οι πιο περιζήτητες προσκλήσεις. Τι ξεχώρισε; Tο ντεφιλέ του οίκου Bottega Veneta με την ματιά του Ματιέ Μπλαζί και την «αλχημεία του δρόμου» ανάμεσα σε αγάλματα. Η πρόταση του Βρετανού Μαξιμίλιαν Ντέιβις για τον Ferragamo με το κινηματογραφικό σκηνικό και μούσες την Σοφία Λόρεν και την Μέριλιν Μονρόε, τον άλιεν φουτουρισμό, την Oύμα Θέρμαν στην πρώτη σειρά.

Στους Dolce&Gabbana μοιάζει να μας έχει στοιχειώσει η εικόνα της νέας τους μούσας, Κιμ Καρντάσιαν, η οποία, πρωταγωνιστεί στην τελευταία τους καμπάνια, ξανθιά και πληθωρική, ένα …έργο που είδαμε σε συνήθειες, στο αεροδρόμιο, διασχίζοντας την via Monte Napoleone... «Η Ωραία της Ημέρας», έμπνευση από το 1992, μαύρο σιφόν, «sensuale» και όχι σέξι, έλεγαν ξανά και ξανά οι δημιουργοί, σα να ήθελαν να απολογηθούν. Με την Κιμ Καρντάσιαν στην πρώτη σειρά ο καθένας βγάζει τα δικά του συμπεράσματα.

Στον οίκο Gucci, μία σεζόν προτού αναλάβει επίσημα ο Σάμπατο Ντε Σάρνο, είδαμε μοντέλα και πάλι στο ασανσέρ, αναφορές στην εποχή του Τομ Φορντ, ψεύτικη γούνα. Και την Ντακότα Τζόνσον, την ίδια στιγμή που η Μιούτσια Πράντα αναζητά πάντα την ομορφιά στο αναπάντεχο, και κάπως έτσι, σε συνεργασία με τον Ραφ Σίμονς λάνσαρε στολές, εμπνεύστηκε από τις νοσοκόμες, τα νυφικά για κάθε μέρα… Και οι τάσεις; Μαγεία και αλχημεία. Μεταλλικές αποχρώσεις. Διαφάνειες. Ανδρικό ντύσιμο. Λάμψη. Δεκαετία του ’50. Μόδα του…ασανσέρ.

DEMODE ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΟΥΙΓΚΙ, ΤΗΝ ΚΙΜ ΚΑΙ ΤΙΣ BELFIES

Θυμάμαι τη μαμά μου. Μία γυναίκα που παραμένει όμορφη ακόμη και σήμερα, με αέρα σταρ του Χόλιγουντ, αγάπη για τα περιοδικά και την μόδα, το χρώμα και το διαφορετικό. Κι όμως πόσο «ντεμοντέ» θεωρείτο στα χρόνια της, όταν την φώναζαν «Τουίγκι» επειδή ήταν αδύνατη και τα πρότυπα τότε «φώναζαν» «Μέριλιν (Μονρόε)» και «Σοφία (Λόρεν)», οι γυναίκες όφειλαν να έχουν καμπύλες, μέση-δαχτυλίδι, τονισμένο μπούστο, και σίγουρα το σώμα τους δεν έπρεπε να θυμίζει σανίδα.

Στο σχολείο με φώναζαν …Αιθιοπάκι, (πόσο όχι πολιτικά ορθό), στην Δ’ Δημοτικού ζύγιζα 18 κιλά και η αδερφή μου «διάβαζε» ανθρωπολογία πάνω στο σώμα μου. Τα χρόνια πέρασαν, τα «πρότυπα» άλλαξαν. Ξανά και ξανά. Από «το κορίτσι της διπλανής πόρτας», την Σίντι Κρόφορντ περάσαμε στην  Κέιτ Μος, το κορίτσι που θύμιζε περισσότερο αγόρι με μακριά μαλλιά που κάνει σκέιτμπορντ... Και αμέσως μετά τα τοπ μοντέλα της δεκαετίας του ’90, ο Μάριο Τεστίνο, ο φωτογράφος των ιστοριών μόδας που έμοιαζαν με ατέλειωτο πάρτι, ανέδειξε την Βραζιλιάνα καλλονή Ζιζέλ Μπίντχεν, για να την διαδεχτούν η Τζίτζι Χαντίντ και η αδερφή της, Μπέλα.

Ποιος θα φανταζόταν ότι ένα φιλόδοξο κορίτσι που δεν θυμίζει μοντέλο, η Κιμ Καρντάσιαν, θα δημιουργούσε επανάσταση στη μόδα, στα πρότυπα, στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, στον τρόπο που ντυνόμαστε, φωτογραφιζόμαστε, θα απελευθέρωνε κορίτσια και γυναίκες που ένιωθαν πως το σώμα τους είναι υπερβολικά θηλυκό.

Πώς φτάσαμε αλήθεια από την Τουίγκι στην Κιμ Καρντάσιαν; Όταν είδα το βιβλίο με τίτλο «Butts. A backstory», με την υπογραφή της Χέδερ Ράντκε, η πρώτη μου σκέψη ήταν πως θα μεταφράζαμε τον τίτλο γιατί ακόμη και οι λέξεις «οπίσθια», «γλουτοί» ή «ποπός» μοιάζουν να προκαλούν. «Περιφέρεια»; Ακόμη χειρότερο. Δεν πειράζει. Θα πρέπει να διαβάσουμε 320 σελίδες για να δοκιμάσουμε να σταματήσουμε να κοκκινίζουμε.

Βλέπεις τις φωτογραφίες. Διαβάζεις τις λεζάντες. Σκέφτεσαι το πριν και το μετά και διαπιστώνεις πόσο έχουν αλλάξει τα πρότυπα ομορφιάς. Το ξέρετε ότι υπάρχει ακόμη και emoticon στο κινητό μας για έναν γρήγορο συνειρμό; Ένα ζουμερό ροδάκινο. Και είναι η στιγμή που σκέφτεσαι τον συμβολισμό και την ιστορία των γυναικών, του συγκεκριμένου σημείο του σώματος τους, σε μια στιγμή της ιστορίας που τα οπίσθια παίρνουν την μεγάλη τους …εκδίκηση.

Γιατί δεν είναι μόνο η εικόνα. Η πρόκληση. Ο ρομαντισμός. Υπάρχει και μια ολόκληρη βιομηχανία που λανσάρει και παράγει από εσώρουχα και τζιν, ειδικά φτιαγμένα, για αυτό ακριβώς το στιλ σωματότυπου, κάτι ανάμεσα σε αχλάδι και ροδάκινο. Σκεφτείτε μόνο ότι η εταιρία Skims, που λάνσαρε το 2019, η πρωταγωνίστρια των ριάλιτι και δισεκατομμυριούχος πλέον, Κιμ Καρντάσιαν, με εσώρουχα, πιτζάμες, ποδηλατικά, σε ουδέτερες αποχρώσεις, για γυναίκες που ονειρεύονται την τέλεια σιλουέτα, ακόμη και φόρμες που «σφίγγουν» το σώμα, εκτιμάται σήμερα σε 3.2 δισεκατομμύρια δολάρια.

Οι πιο τολμηρές wannabe Καρντάσιαν και Τζένερ πηγαίνουν στους πλαστικούς χειρουργούς για να αλλάξουν το σώμα τους. Να στρογγυλέψουν. Και κάπως έτσι κάθε γυναίκα κρίνεται ανάλογα με την εμφάνιση της, και το ντύσιμο της, για την θηλυκότητα ή την ηθική της.

Τι ορίζει τελικά ένα όμορφο σωματότυπο; Θυμηθείτε τα κρινολίνα των γυναικών στον 19ο αιώνα από ατσάλι και χαίτη αλόγου για να δημιουργείται η ψευδαίσθηση ότι κάτι …προεξέχει. Το σωματότυπο της Σαάρτζιε «Σάρα» Μπάαρτμαν, με τους υπερτροφικούς γλουτούς, ανατομικά χαρακτηριστικά τυπικά στη φυλή της, η οποία, μπορεί να πέθανε το 1815, η φιγούρα της όμως στοίχειωνε τις γυναίκες, μέχρι τη δεκαετία του ’80, και ξανά μετά στα nineties.

Όλα έχουν να κάνουν με τα συναισθήματα. Πως νιώθει μια γυναίκα σε σχέση με το σώμα της. Αν το κρύβει. Ή το τονίζει. Τι νιώθει όταν στέκεται μπροστά στον καθρέφτη. Για να φτάσουμε στο σήμερα, στην Μάιλι Σάιρους και τον χορό της, το twerking. Θα μάθουμε και τι είναι οι «belfies.» Αυτό ακριβώς που σκεφτήκατε: butt και selfie σε ένα.

Ιστορίες γυναικών. Ιστορίες καταπίεσης και απελευθέρωσης. «Τα οπίσθια μας μπορούν να μας κάνουν να νιώσουμε τόσο υπέροχα ή τόσο χάλια», γράφει η συγγραφέας του πρωτότυπου βιβλίου που βρέθηκε στο Μουσείο Μετροπόλιταν της Νέας Υόρκης για να παρατηρήσει τα αγάλματα. «Ειδικά αν είσαι στο δοκιμαστήριο και δοκιμάζεις ένα τζιν που απλώς δεν μπαίνει. Δεν φταίνε τα σώματα μας, είναι το βάρος που κουβαλάμε. Μαζί με τα σχόλια.»

Τζοζεφίν Μπέικερ και Τζένιφερ Λόπεζ. Σμιλεμένα οπίσθια. Ειδική διατροφή. Βαθύ κάθισμα σε επαναλήψεις στο γυμναστήριο. Στο Λος Άντζελες υπάρχει και «ειδικό» γυμναστήριο, το «Bunda, home of the better butt» με προγράμματα «ΒadAss» και «Kylie Butt Lift» για να γίνεις σαν την Κάιλι Μινόγκ. «Will the era of butts ever end?» είναι ο τίτλος σε αφιέρωμα των New York Times. Τα ροδάκινα θα είναι της μόδας και το φετινό καλοκαίρι, είναι η απάντηση.

OΛΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΡΚΕΤΙΝΓΚ; DEMODE ME TON PHARRELL

Tην ημέρα που ανακοινώθηκε πως ο Φαρέλ Γουίλιαμς αναλαμβάνει τον σχεδιασμό των ανδρικών συλλογών, ως ο νέος καλλιτεχνικός διευθυντής για τον οίκο πολυτελών ειδών Louis Vuitton, (μετά τον θάνατο του σχεδιαστή/οραματιστή Βιρτζίλ Αμπλό στα 41 του), τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης γέμισαν από φωτογραφίες του εκκεντρικά -συνήθως- ντυμένου άνδρα με το καπέλο. Με τη διαφορά πως για όσους δεν γνωρίζουν ποιος είναι, ο 49χρονος Φαρέλ Γουίλιαμς δεν έχει καμία σχέση με την μόδα. Είναι μουσικός παραγωγός, ράπερ, τραγουδιστής, συνθέτης, συνιδρυτής του brand, Billionaire Boys Club, Αμερικανός σούπερσταρ.  Έχει 13 Γκράμμι στη συλλογή του κι έχει υπάρξει επαγγελματίας κριτής στο «The Voice.»

Σα να λέμε ότι η Ριάνα αναλαμβάνει τον σχεδιασμό των γυναικείων συλλογών του γαλλικού οίκου ή πως αναλαμβάνει Πρόεδρος του Universal Music Group η Στέλα ΜακΚάρτνεϊ(!) Και είναι η στιγμή ακριβώς που σκέφτομαι: Άραγε μπορούμε όλοι να τα κάνουμε όλα; Ειδικά τα τελευταία χρόνια κανείς δεν είναι αυτό που έχει δηλώσει. Στην Ελλάδα και παντού. Λίγοι συστήνονται με μία μόνο ιδιότητα. Και κάπως έτσι γνωριζόμαστε ξανά ή επανασυστηνόμαστε.

Ηθοποιοί που γίνονται παρουσιαστές, σεφ, επιχειρηματίες. Δημοσιογράφοι που ανοίγουν εστιατόρια, δοκιμάζουν να αλλάξουν καριέρα, ποζάρουν ως πολιτικοί, δοκιμάζουν την τύχη τους ως εκπρόσωποι κομμάτων, μεταμορφώνονται σε παίκτες σε τηλεοπτικά σόου. Τραγουδιστές που γίνονται ηθοποιοί, σχεδιαστές μόδας, πανελίστες, μοντέλα, ραδιοφωνικοί παραγωγοί... Κι όλοι μαζί wannabe ινφλουένσερ.

Στον μικρόκοσμο μας. Έχουμε δει (και από ότι φαίνεται θα δούμε και στο μέλλον) αθλητές σε ρόλο δημοσιογράφων. Να παίρνουν συνεντεύξεις με γραμμένες ερωτήσεις και προκάτ απαντήσεις. Όπως και μοντέλα, αγόρια και κορίτσια, που νομίζουν ότι η τηλεόραση, η εφημερίδα, το περιοδικό είναι πασαρέλα. Δεν είναι. Ούτε αρκούν μερικά μαθήματα ορθοφωνίας.

Όλα για το μάρκετινγκ. Τα likes. Τα συμβόλαια. Την υστεροφημία. Δεν έχει σημασία (πλέον) τι έχεις σπουδάσει, τι ξέρεις να κάνεις και τι απαιτεί τεχνικές, τουλάχιστον, δεξιότητες. Αν έχεις εκατομμύρια ακόλουθους, είσαι ο επικρατέστερος υποψήφιος. Όλα ξεκινούν και καταλήγουν με αριθμούς. Εντός συνόρων, οι απαιτήσεις είναι πιο μικρές και εκτός, τα νούμερα ζαλίζουν.

Ο Ολιβιέ Ρουστέινγκ, για παράδειγμα, ο σχεδιαστής στον οίκο Balmain έχει 9.1 εκατομμύρια ακόλουθους οπότε δύσκολα μετακινείται. Και είναι σταρ από μόνος του. Ποζάρει όμως και ως μοντέλο. Παίρνει και συνεντεύξεις σαν γκεστ. Ο Μπραντ Πιτ, εκτός από ηθοποιός, είναι πλέον και επιχειρηματίας, σομελιέ και σχεδιαστής. Με σομόν σύνολα που μας αρέσουν πολύ όταν τα φοράει ο ίδιος, δεν ξέρουμε όμως πως θα νιώσουμε όταν δούμε να κυκλοφορούν ανάμεσα μας, περισσότεροι άνδρες με εκτυφλωτικά λαχανί και σομόν σετ σε στιλ πιτζάμας με ασορτί γούνινα καπέλα και σαγιονάρες με αθλητική κάλτσα ή φούστα.

Στην Ελλάδα πάντως, ξαφνιάζομαι σίγουρα, κάθε φορά που βλέπω μοντέλα να εμφανίζονται ως ηθοποιοί, γκουρού του λάιφστάιλ, γιόγκι, σύγχρονοι Δαλάι Λάμα αλλά και ηθοποιούς που γράφουν βιβλία, αθλητές που παίζουν στο σινεμά, επιχειρηματίες που γίνονται κριτές, ζωγραφίζουν, σκηνοθετούν, πρωταγωνιστούν σε διαφημιστικές καμπάνιες… Όσο χαρισματικοί, ταλαντούχοι, φωτογενείς κι αν είναι.

Έχουμε δει και το αντίθετο. Σχεδιαστές μόδας να γίνονται ηθοποιοί. Θυμάστε τον Ραλφ Λόρεν σε ένα σύντομο πέρασμα από την εξαιρετικά πετυχημένη σειρά, «Friends»; Τον Καρλ Λάγκερφελντ να υποδύεται τον εαυτό του στο «Zoolander»; Την Λίντσεϊ Λόχαν που σχεδίασε για λίγο για τον Εμανουέλ Ουγκαρό και γρήγορα την έδιωξαν από το πόστο της όταν οι πωλήσεις άρχισαν να μειώνονται επικίνδυνα; Το ίδιο δεν έκαναν και Ελληνίδες σταρ όταν πειραματίστηκαν με τη μόδα, αποσπασματικά, σε διαφορετικές συνεργασίες και βρέθηκαν από τα μπουζούκια, σε βιοτεχνίες, τηλεοπτικά πλατό και όχι σε κάποιο ατελιέ στο Παρίσι…

Το made in Greece είναι αλλιώς. Έχει βελόνα και κλωστή, ενίοτε μυρίζει ναφθαλίνη. Τον Ιούνιο θα δούμε τι ετοίμασε ο Φαρέλ Γουίλιαμς στο Παρίσι (ο οποίος ποζάρει με καρό πουκάμισο, λαδί σακάκι με κίτρινα κουμπιά, καπέλο, βερμούδα, αρβύλες και τατουάζ) με την σχεδιαστική ομάδα του γαλλικού οίκου που ξεπέρασε κάθε ρεκόρ την περασμένη χρονιά, με τζίρο που αγγίζει τα 20 δις δολάρια.  

Γιατί δεν φανταζόμαστε βέβαια ότι ο Φαρέλ Γουίλιαμς θα μάθει να κόβει πατρόν. Έχει ήδη περάσει τις εξετάσεις του ως ο πρώτος άνδρας «πρέσβης» του οίκου Chanel, ενώ έχει βάλει και την υπογραφή του σε συνεργασίες με brands πολυτελών ρολογιών, την Adidas, την Moncler, αλλά και συλλογές κοσμημάτων και γυαλιών ηλίου για τον Louis Vuitton (το 2004 και το 2008).

Γιατί τον ξαναθυμήθηκαν τώρα; Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Γιατί να ρισκάρεις, σε μία εποχή έντονης οικονομικής αστάθειας, όταν η συνταγή είναι έτοιμη; Και δοκιμασμένη; Ποιος θα τολμήσει να γράψει αρνητική κριτική για ένα τόσο συμπαθές πρότυπο της μουσικής βιομηχανίας; Και ποιος δεν θα θέλει να έχει στη συλλογή του «δύο σε ένα», ένα προϊόν με διπλή ανάγνωση, από έναν αναγνωρίσιμο άνδρα που ξέρει να ντύνεται αλλιώς, μετατρέπει το street fashion σε τρόπο ζωής και επιθυμεί να ντύσει και τους υπόλοιπους άνδρες του πλανήτη με το δικό του στιλ και το λογότυπο LV, εμμονικά παντού; Μήπως κι εμείς να αρχίσουμε μαθήματα φωνητικής;

NΤΡΙΜΣ ΑΡ ΜΑΙ ΡΙΑΛΙΤΙ

Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε ο Μεγάλος Αδερφός. Αδιάκριτος, επίμονος, εκνευριστικός, διεισδυτικός, εκκωφαντικός. Ένα σπίτι με πολλές κάμερες, σε μια εποχή που η ελληνική τηλεόραση δεν είχε πολλές επιλογές, δίχως πλατφόρμες, κινητά, social media. Δωμάτια επικοινωνίας, φωνές, εγκλεισμός, καβγάδες, μαλλιοτραβήγματα, ερωτικές απογοητεύσεις, το κλουβί με τις τρελές.

Όλα με σενάριο. Μην μπερδευόμαστε. Μηδέν αυθορμητισμός. Κάθε παίκτης ριάλιτι που σέβεται τον εαυτό του, το κοινό του και τιμά το συμβόλαιο του με την παραγωγή, διαβάζει σκαλέτα, την αποστηθίζει, ξέρει που να καθίσει, όπως και που θα κοιμηθεί, που θα κρυφτεί, που θα πει τα μυστικά του, ποια είναι η «καλή» του γωνία.

Η συνταγή είναι δοκιμασμένη. Ξεκινάει συνήθως από το εξωτερικό, αγοράζουμε το format, τα δικαιώματα για να το προσαρμόσουμε στην ελληνική πραγματικότητα. Με λίγες παραπάνω βρισιές, αρκετά «μπιπ», περισσότερα παράθυρα για απιστίες, αμαρτίες, κουτσομπολιά.

Κι ύστερα ήρθαν, όχι οι μέλισσες, αλλά οι κλώνοι των ριάλιτι. Τhe Greek Way. Κάνεις ζάπινγκ και ζαλίζεσαι. Το κάστινγκ είναι το πιο δύσκολο κομμάτι για την παραγωγή με ψυχολόγους που πρέπει να παρακολουθούν τους υποψήφιους σε όλη τη διάρκεια του σόου για παν ενδεχόμενο... Αναζητούνται ή δηλώνουν συμμετοχή άνθρωποι που βρίσκονται σε οριακή στιγμή της ζωής τους, έτοιμοι για τη μεγάλη αλλαγή. Αρκεί να έχουν μία ενδιαφέρουσα προσωπική ιστορία να μοιραστούν, έστω ένα εκκεντρικό χόμπι και είναι μέσα. Πρωταγωνιστούν φυσιογνωμίες και χαρακτήρες που ξεχωρίζουν. Τους θυμάσαι. Τους ερωτεύεσαι. Τους μισείς. Αναγνωρίζεις κάτι δικό σου και ταυτίζεσαι. Τους λυπάσαι. Τους θαυμάζεις. Μέχρι να ξεχάσεις το όνομα τους.

Μαγειρική και μόδα, επιβίωση, αγροτική ζωή αλλά και καλλιτεχνικά σόου για αναζήτηση ταλέντων… Υποψήφιοι γαμπροί, σεφ, τραγουδιστές, μοντέλα, μυθοπλασία μέσα στη μυθοπλασία. Ζευγάρια στις κάμερες, τα οποία, μόλις κλείσουν τα φώτα δεν θα ξαναβρεθούν ποτέ. Έχουμε δει και ριάλιτι στα όρια του πορνό, με «έπαθλο» έναν «περιζήτητο» εργένη, στημένα ραντεβού με όλα τα κλισέ (τριαντάφυλλα, μονόπετρα, ηλιοβασιλέματα, σκάφη).

Η ζωή που δεν έζησα; Για πολλούς, ναι. Ευτυχώς που δεν ανακυκλώσαμε και το «Θέλω να παντρευτώ τον Χάρι», αμερικάνικο ριάλιτι με 12 γυναίκες που πίστεψαν ότι θα «κερδίσουν» τον πρίγκιπα Χάρι καθώς το «έπαθλο» ήταν ο Μάθιου Χικς, ένας κλωνοποιημένος Χάρι, στην προ-Μέγκαν εποχή. Όλα για το στέμμα και το γοβάκι της Σταχτοπούτας.

Σε μια Ελλάδα που όλοι ονειρεύονται 15 λεπτά διασημότητας, χωρίς να γνωρίζουν καν τον Άντι Γουόρχολ, ένα μικρόφωνο, μια κιθάρα, λίγο Ωδείο αρκούν. Κόκκινες καρέκλες που γυρίζουν, ταλέντα που εμφανίζονται στο δρόμο και ονειρεύονται μια νύχτα στα μπουζούκια με αληθινό μεροκάματο, σχόλια από την κριτική επιτροπή που ακούγονται συχνά άκρως προσβλητικά. Όσο πιο αντιπαθητικός ακούγεται ο κριτής, τόσο μεγαλύτερη η τηλεθέαση.

Βρήκαμε σύντροφο, ετοιμαζόμαστε για Εurovision, τώρα πρέπει να πάμε και σε ένα ριάλιτι επιβίωσης. Εκεί τα πράγματα αλλάζουν. Είσαι στον παράδεισο, δεν πλένεσαι, ερωτεύεσαι όποιον είναι στην ομάδα σου, γιατί βολεύει και τα Q, τις μίνι συνεντεύξεις που στήνουν στη διάρκεια των γυρισμάτων οι δημοσιογράφοι από την εταιρία παραγωγής.

Έχουμε δοκιμάσει την τύχη μας και ως μοντέλα. Ποζάραμε αγέλαστες, κόψαμε τα μαλλιά μας, κρεμαστήκαμε σε γερανούς σε πολυκατοικίες, φορέσαμε ζωντανά φίδια σαν περιδέραια… Κι αν πάλι δεν έχουμε ταλέντο σε τίποτα από όλα αυτά, σίγουρα μπορούμε να φτιάξουμε μία άγρια πάπια με γλάσο από το ζωμό της και να εντυπωσιάσουμε τους κριτές σε ένα μαγειρικό ριάλιτι. Αρκεί να αντέχουμε. Τις ίντριγκες. Τα πισωμαχαιρώματα. Τα πολύωρα γυρίσματα. Το ροχαλητό των συμπαικτών μας στην κουκέτα.

Θυμάστε το «Truman Show» στη μεγάλη οθόνη; Aυτό ήταν λάιτ. Ο Χάρι Στάιλς έδειξε καλύτερα τον τρόμο της λάιβ αναμετάδοσης της ζωής μας, στο φετινό φιλμ, «Don’t worry darling.»  Αληθινό θρίλερ. Aν έχεις βρεθεί, έστω και μία φορά, μπροστά ή πίσω από τις κάμερες, σε ένα ριάλιτι-υπερπαραγωγή, ξέρεις πως όλα είναι ένα ψέμα. Ο σκηνοθέτης παραμονεύει στο κοντρόλ για το «σωστό» κοντινό. Τον παίκτη που είναι έτοιμος να βάλει τα κλάματα όταν είναι προτεινόμενος. Την παίκτρια που έχει απομονωθεί από τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας. Ή έχει την χαμηλότερη βαθμολογία. Κι ο αρχισυντάκτης της παραγωγής, ξενυχτάει μαζί με όλα τα μέλη της δημοσιογραφικής ομάδας, προκειμένου να απομαγνητοφωνηθούν εγκαίρως όλοι οι διάλογοι, να μοιάζουν αυθόρμητοι, λάιβ, αμοντάριστοι, για να ξεγυμνωθούν τα πιο …juicy κομμάτια.

Το ζητούμενο είναι ένα: πόσα ριάλιτι αντέχουμε ακόμη; Σε μια εποχή που βιώνουμε με πάθος, το προσωπικό μας ριάλιτι, αν και με λιγότερες κάμερες, αναμεταδίδοντας κάθε μέρα σχεδόν, τι φάγαμε, με ποιον, που πήγαμε, πότε φύγαμε ταξίδι, πως είναι το δωμάτιο του ξενοδοχείου μας, η θέα από το μπαλκόνι του σπιτιού μας, ποια είναι η καλύτερη μας φίλη, τι μας προσφέρει ένα ριάλιτι σήμερα;

Θέλουμε να βλέπουμε ανθρώπους να πεινάνε; Νέους, παράφωνους τραγουδιστές; Φιλόδοξους μάγειρες που βάζουν τρικλοποδιά στους συμπαίκτες τους; Ή μήπως απολαμβάνουμε τα μαθήματα ίντριγκας για να επιβεβαιώσουμε μέσα μας ότι πάντα υπάρχει μία Κακιά Μητριά, το κόκκινο μήλο κρύβει δηλητήριο, αν κόψεις τα μαλλιά σου θα χάσεις τη δύναμη σου, οι νεραϊδονονές δεν φέρνουν πάντα δώρα, αλλά και υπνωτικά χάπια. Η κολοκύθα μπορεί να γίνει άμαξα ή κολοκυθόσουπα…